Ifigeneia is luchtig, toegankelijk en ontroerend, zonder in kinderachtige of het flauwe te gaan hangen. De slachting op Ifigeneia is niet te zien, de wind gaat waaien en de zeilen worden gehezen. En Agamemnon staat daar alleen tussen met dichte jas en het moment knijpt even mijn keel dicht. Het niet-pretentieuze toneel van Aluin, hulde.

Echt een briljant stuk! Ik was erg benieuwd omdat ik ook Familie heb gezien. Maria Goos is gewoon echt een goede schrijfster! Het kritiek wat ik heb gehoord over het einde vind ik onterecht, ik vond het stuk juist heel erg afgemaakt zo. Ik raad het stuk iedereen aan.

“Zeer ouderwets toneel waar je iemand beneden de 55 niet naar toe wil sturen” oordeelde iemand over “Het beloofde land” van Karst Woudstra. Dat liet voor mij nog enige ruimte. Maar na de proef op de som weet ik: “iemand boven de 55 ook niet”. Gauw vergeten.

2 indrukwekkende stukken.
Tragedie lichtjes opgetild door bijzondere humor.
Beide ingeleefd gespeeld. Goele Derick en Marc de Corte als oom en tante waren vertederend, Sylvia Poorta als kattenvrouw was grappig en overtuigend blind, Fania Sorel gaf me kippevel met haar schreeuw bij de dood van portia, Eelco Smits speede op een eigenwijze manier de geesten, Sanneke Bos en Anneke Blok droegen de spanning, enz.
Dit is het eerste stuk (portia)in jaren dat me tranen in de ogen heeft bezorgd. Helaas was dat niet voor lang omdat iedereen reageerd op de dood van portia waardoor ik naar de vele annecdotes ging kijken. Deze zijn de moeite waard te bekijken maar mn heerlijke huilen stopte.
Het decor had iets treurig (sombere kleuren) en krachtig (hoge massieve schotten, een boom dwars over het podium) een veruiterlijking van Portia’s/Hester Swane’s thematiek.
Beide stukken hebben iets bizar en onwerkelijk maar tevens realistisch, geloofwaardig.
Alleen de keuze om Rogier Philipoom heel aanwezig te laten zijn is mij niet helemaal duidelijk en af en toe storend.
Marian Buijs (volkskrant) die een vreselijke recensie over deze stukken schreef moet eens theatraal inzicht gaan krijgen, als ze niet begrijp waarom de boom er ligt en moet naar Joop van den Ende als ze dit een humorloos stuk vind.
Ik heb een tegenovergestelde mening dan Marian. Ga gerust kijken!

Na het Zwanenmeer van ZT/Hollandia al weer een theatervoorstelling met oude mensen als onderwerp. In tegenstelling tot Zwanenmeer laat Golden Palace oude mensen spelen door zichtbaar jonge acteurs. En daar zit toch een probleem. Er zijn diverse losse scenes aanelkaar geregen met liedjes als verbindend element. Natuurlijk zijn de oudjes meelijwekkend en grappig en wordt er zeer knap gemimed en geacteerd, maar je vraagt je toch af wat Golden Palace wil laten zien. We zien de elf (!) oudjes spelletjes doen, bij de haard zitten, liedjes zingen, en twee mensen proberen op aandoenlijke wijze te vrijen. Het is razend knap gedaan en je weet dat de acteurs bejaarden niet belachelijk willen maken, maar tegelijkertijd doen ze dat toch wel. Mooi zijn wel de liedjes, van Neil Young tot Kate Bush die met pianobegeleiding puntgaaf in mooie arrangementen worden gezongen. Thuis weer snel eens After the Goldrush draaien.

En de vorige voorstelling van DOX was zo leuk. Hoe een enthousiaste jongerengroep wordt bekeerd tot onbegrijpelijke vaagheid. Dit overtuigt niet. Is het nou theater of moderne dans? De dans overheerst en wordt weer eens veel te serieus en met weinig overtuiging gebracht (De hedendaagse live gespeelde muziek helpt ook niet mee e.e.a. te relativeren). Af en toe wordt er nog wel eens een aanzet tot theater gegeven (Hallo, Ik kom uit een klein dorp in Groningen), maar met de ultrakorte teksten wordt daarna niets meer gedaan. Arme jongeren! (in de zaal en op het podium)

Ik hou altijd wel van die mime-achtige-voorstellingen waarin eigenlijk niets ergens op slaat en je vooral zit te kijken daar mensen die op uiterst serieuze manier de meest hilarische of absurde handelingen uitvoeren. Ook de Drie Naakte Mannen zijn zich aan het toeleggen op dit genre (dat eerder door bijvoorbeeld Bambie groots werd neergezet). Het is af en toe erg leuk, er zitten leuke vondsten in, de jongens hebben talent, maar dit keer werd het feit dat niets met iets verband leek te hebben mij iets te veel. Resultaat is een aaneenrijging van extreem korte grappige scenetjes die gewoon echt nergens op slaat met naar het einde toe ook nog eens een hoop tekst waar ze zelf niet helemaal uitkomen. Mwah…

Zeer sympathieke voorstelling. Het is een soort poppenkast, waarbij tussen de scenes in steeds een videoscherm wordt opgetakeld waarop het verhaal kort maar krachtig wordt verwoord (in het Engels, want deze voorstelling werd al over de hele wereld gespeeld) en wordt geillustreerd door beelden uit de echte wereld. Het verhaal is simpel: de spullen (objects) komen in opstand tegen de mens. Dit levert prachtige scenes op, met als hoogtepunt de geheime ontmoetingen van de rioolbuisjes die eindigt in een orgie. Leuk! Enige minpuntje: af en toe is het allemaal wat langzaam.

Onder het mom “verbeelding heeft geen prijs” is de voorstelling Lava Lounge gratis te bezoeken. (gewei). Het ro theater wil B&W ervan overtuigen dat Kunst & Cultuur een belangrijk aspect is van wat Rotterdam tot Rotterdam maakt. Máár of Lava Lounge nou zo’n geschikte voorstelling daarvoor is?? Jeezzz, wat een hoop thematische moeilijkdoenerij. En Oidipus komt weer voorbij. (twee tomaten). Acteur Steven van Watermeulen doet al zijn teksten monotoom. En de vrouwen trekken hun haren ook al niet uit van verdriet. Schrijver Oscar van den Boogaard heeft een geniale eindzin (gewei). Maar dat redt de voorstelling niet.

Wat een stuk, wat een taal, wat een hemel! Een prachtige tekst, vakkundig gepresenteerd in een strakke en opvallende regie van Willibrord Keesen. Hoeveel zelfrelativering Paul Pourveur laat zien, door de interne grapjes in zijn gecomponeerde toneeltekst, waardoor je een uur en 45 minuten (!) geboeit blijft kijken, angstig om iets te missen van de fantastische taal en het heerlijke terloopse spel. Met de introductie van de Qantum-theorie voor theater! Prachtig passende vormgeving, met heel veel diepte door een gigantisch projectiescherm boven het publiek. Een tomaatje (kleintje maar) voor de lange duur, die niet geoefende theaterkijkers toch wel doet zuchten, en het slordige schakelen van de actrices (wat ik ze echter graag vergeef, want wat een moeilijke tekst en tekstbehandeling!).