Hoewel de voorstelling erg mooi en aangrijpend was, toch een tomatenblikje voor de rotzooi en de vernieling van onschuldige tuinkabouters. Één gewei voor de mooie stem van Rogier Schippers en alle andere geweien gaan naar Barry Atsma die werkelijk met veel enthousiasme zijn spel overtuigend neerzette. (Zo erg dat het meisje voor mij moest huilen!!) Er was erg veel rotzooi, waar was dat nou voor nodig?? Het had ook wel ietsje minder gekund…. Maar voor de rest geen commentaar, vooral het stuk met de koekjes is leuk!!

Wooooooooooooooooow!! Wat was dit een geweldige voorstelling!! Na alle slechte recencies, ging ik toch maar een beetje geschrokken, zelf kijken!! En wat ben ik blij dat ik tocgh gegaan ben!! Vooral het spel van Jeroen van Venrooij was uitmuntend goed!! Hij zet de rol neer alsof hij de jongen zelf is!! Iedereen die slechte recencies schreef zal wel persoonlijk aangevallen zijn door het stuk, want het was inderdaad wel confronterend!! Ik moedig iedereen aan om gewoon te gaan genieten van het prachtige decor, Jeroen van Venrooij en ook het prachtige saxofoonspel!! Ga zo door!! Jeroen is een aanstormend talent, natuurlijk ook complimenten voor de andere acteurs!!

Wat een voorstelling van deze samenwerkende jonge acteurs van Toneelschool Amsterdam en Toneelacademie Maastricht. Een klein juweeltje wat nog wel moet groeien. Draaiorgelman Johan teert weg bij zijn dominante vrouw Joke terwijl zij rondtrekken in hun woon-orgel. Twintig jaar leeft zij met een brief tussen haar boezem waarin Johan schrijft dat hij haar wil verlaten. Beiden weten van de brief maar twintig jaar vol rolpatronen en (komische maar ook met momenten van sleur kost het om de brief in te lossen. Een goede poging van Donna Vrijhof en David Goddyn om dit mij allemaal in slechts veertig minuten voor te schotelen.

Aaargh, iedereen die deze voorstelling niet goed vond heeft een drankprobleem of heel ouderwets. Wat een spel, uitmuntend speciaal van Thomas de Bres. Weinig toneel heeft mij de laatste tijd zo kunnen boeien als dit, heerlijk alledaags, heerlijk realistisch en heerlijke problematiek, gaat dat zien gaat dat zien.

Een spektacel, bombastisch, humor en groot drama. Er is veel goed aan deze voorstelling. De spelers doen vaak waar je zelf ook zin in zou hebben, het decor is goed gekozen en er zitten rijke vondsten in. De brouloftscene heeft alleen te weinig om het lijf en de voorstelling in het geheel duurt naar mijn mening iets te lang, wat niet ten goede voor het drama komt. Maar dan zeur ik over het laatste half uur.

Door de enorme hype begon ik me zorgen te maken dat het heel misschien wel een beetje tegen zou vallen. Maar het was een ‘warm bad’ van kwaliteit. Goede teksten mooi gespeeld door topacteurs. Daar valt niets op af te dingen. Het enige wat Cloaca niet teweeg brengt is onrust. We slikken het als zoete koek en gaan naar huis om rustig te gaan slapen.

Topvoorstelling. Onder de depri-oppervlakte bruist het leven. Pikneusscene nu al legendarisch. Geeft je weer hoop en plezier in theater. Oja, sterke tekst. Way to go!

Hij hing er bijna terug op, die vermaledijde neus. En of het nu een fallische metafoor was of niet interesseerde me eigenlijk niet meer. Een kabbelend avondje opera dus.
En toen werd alles zwart. De zangers probeerden nog wel, maar gaven het ook maar op. Iedereen in het donker naar buiten (vechten om je jas), Amsterdam was nog nooit zo mooi.
Bier van de fles in een met kaarsen verlicht Dantzig.
Ja, zo zou elke voorstelling moeten eindigen, gewoon de stekker er uit.

Dat die mensen kunnen dansen staat niet ter discussie, iedereen krijgt dan ook een open doekje. Maar waar gaat het eigenlijk over? Veel blabla in het programmaboekje, maar weinig van terug te zien op de spiegelende balletvloer. Minstens 1 gewei voor Niek Kortekaas’ vormgeving.
O ja, multiple orgasm voor Rickie: multiculti, allochtoon, multidisciplinair, eclectisch; he would have liked it.

Bijna elk toneelseizoen levert “Het Toneelhuis” minstens één keer iets heel bijzonders. Uiteraard kan het uurtje “Andromak” de vergelijking met bijvoorbeeld historische toppers als “Mama Medea” of “Ten Oorlog”, niet doorstaan. Maar dit is toch ook (weer) indrukwekkend, beklemmend,raadselachtig en ritueel mooi. Lang leve Luk Perceval.