Zit je nou naar een voorstelling of naar een herkansing te kijken? Lastig. Als voorstelling vond ik het maar half geslaagd. Mooi decor, wisselend spel, af en toe best saai. Als herkansing vond ik het maar half geslaagd. De tekst is best goed, maar Doesburg maakt het niet zo onontkoombaar dat het belang er vanaf spettert. Kortom: goed dat het gespeeld is. Het wachten is nu op nog een uitvoering, zodat het weer een gewoon stuk kan worden.

Weliswaar moeilijk en afstandelijk, maar toch erg mooi. Decor van het jaar! Mooi geacteerd door verrassende combinatie acteurs. Het probleem zit ‘m vooral in de tekst, die aarzelt tussen huiskamerdrama en tragedie van mythische proporties. De regie kiest voor het laatste, waardoor ik het op het eind wel een heel onbenullig verhaaltje vond. Gelukkig kan ik dit seizoen heel veel van Van den Boogaard zien; kijken of het aan hem ligt.

Ja! Zo moet het wezen, zo moet het zijn. Wat een diamant van een voorstelling. Na afloop helemaal daas.
Gewei voor de vormgeving, met name de hemel van golfplaat. Gewei voor het acteerwerk: Jezus wat goed! Gewei voor het tempo, dat kalm genoeg was om de afschrikwekkende schoonheid van de zinnen ten volle te kunnen voelen. Gewei dus ook voor Hugo Claus. Gewei voor de rithmiek in de voorstelling, voor de mis en scene, voor de belichting, voor Bennie met de revolver in de teil vol modder, voor de krampachtig glimlachende gezichten bij de blije dansjes, voor het wanhopig trachten te Niet-leven, te niet-voelen van de Metsiers. Auw! Auw! Auw!
Plus een gewei omdat ik na afloop te murwgeslagen was voor een staande ovatie. Sorry! Hulde!

Na ‘De Hel’ en ‘de Hemel’ is dit de derde monoloog van Helmert Woudenberg die ik zag. Ook dit keer is het een voltreffer. Een indrukwekkend gespeeld levensverhaal van de “joodse sekteleider Jezus”. Prachtige tekst, en heel sterk spel. Woudenberg weet met minimale middelen maximaal te boeien.

In deze voorstelling wisselt Marc-Marie Huijbregts een autobiografisch aandoend sprookje af met alledaagse anekdotes en invallen. Als charmante en gezellige ras-verteller gaat het improviseren hem heel goed af. Het contact met het publiek zorgt voor veel hilarische momenten. Met de nodige zelfspot kijkt hij onder meer terug op zijn tv-carière. “M-M Huijbregts” belooft een leuke voorstelling met veel vaart te worden die geen moment verveelt. Eén tomaat voor zijn soms gemakzuchtig ogende maniertjes om nóg leuker te doen dan dat ie nodig heeft.

Wat “Monk” in “Go,baby,go!” doet, is natuurlijk al meer vertoond. Het betreft dit keer een verjaardagsfeestje met broer, twee zussen en twee semi-buitenstaanders. Zorg daarbij voor een familie-geheim en laat de personages op elkaar reageren. De verwijzing - op de flyer en de site - naar Tsjechov slaat wel nergens op, maar smakelijk toneel is het in dit geval absoluut. Dat komt omdat de schrijver (Eric de Vroedt) spitse teksten heeft geleverd en de spelers en speelsters, vakmensen zijn. Samen zorgen ze voor een heel plezierig avondje uit.

Deze frisse bewerking van Shakespeare’s Othello is zeer de moeite waard. Complimenten voor Bert Voeten die het stuk bewerkte. In deze versie van Othello bestaat er geen twijfel over Othello’s huidskleur. Othello is de oude zwarte bok die de jonge blanke maagd Desdemona verleidt. Eric van Sauers speelt de hoofdrol met verve. Maar het is toch Ludo Hoogmartens als Jago die de show steelt. Hij steekt de draak met zichzelf en met het publiek.
Voor de pauze valt er vooral veel te lachen. Hilarisch is de ‘bierscène’ waarin alle bierreclames in vogelvlucht de revue passeren. Na de pauze voert de tragiek de boventoon. Ricky Koole als Desdemona is erg sterk in dit laatste gedeelte. Tot slot nog twee geweitjes voor het decor en de kleding.

Deze voorstelling was echt vet! Het jongste serieuze gezelschap excelleert met doorleeft spel, locatie+decor, krachtige scènes, kleurgebreuk en de juiste epische elementen (metalband en bier tijdens de voorstelling).
Wanneer je deze voorstelling gezien hebt wordt de SP op 22 januari een serieuze optie. Deze Eindhoofse familie heeft echt hulp nodig. Alleen vraag je je af hoeveel van dit soort huishoudens er in ons land zijn. Had Jonghollandia dit er nog bij moeten vermelden?

Fantastische voorstelling met een aantal zeer hilarische momenten gespeeld door fantastische acteurs. Maar ook een ondertoon van triestheid van hoe mannen, vrienden onderling gewoon geen contact met elkaar hebben. Niet echt verder komen dan: “biertje?” terwijl ondertussen de mislukkingen in hun leven zich opstapelen. Wat kunnen mannen dan soms eenzaam zijn met hun emoties als ze bij elkaar zijn. Een spiegel om toch vooral te gaan genieten van het leven, nu, de komende tijd, altijd!

Hier had ik me nou op verheugd, na positieve berichten, maar wat een overschatte toestand. Aan elkaar gepotpourisseerde nummertjes van 86 verschillende musicals, en er komt maar geen einde aan de verveling, de beweginkjes, die armen, de bolhoedjes, de zwarte kelding, het stuitende professionalisme. Fosse heeft absoluut iets betekend en het is goed gedaan, maar gewoon erg saai allemaal. Sing sing sing brengen in een uitvoering van 15 minuten en het nog presteren om NIET te zingen… Het enige lichtpuntje was de uitvoering van Mein Herr (waarvoor dan toch een gewei, vooruit). Maar dan nog zag ik liever de hele musical Cabaret. De drie Nederlandse ‘sterren’ vallen totaal weg in dit getut. Kleinsma’s nummer na de pauze is zelfs beschamend. Mr. Bojangles door Stanley Burleson is schaamteloos sentimenteel. En Pia Douwes brult weer dat het een aard heeft, inclusief bespottelijke hoge noten die nergens op slaan. Ga vooral niet naar deze overgeproduceerde semi-Amerikaanse nonsens en huur liever een dvd. Van Cabaret bijvoorbeeld.