In de serie “WieWatWaar in moderne tijden” is dit een mooie editie. Ik moest er eerlijk gezegd even inkomen maar werd vervolgens gegrepen. Scherpe tekst van Falk Richter, maar bovenal bewondering voor de gedurfde, maar heldere regie van Kennedy (als dat de nieuwe artistieke lijn van het Nationale Toneel wordt kom ik zeker weer eens langs). Een extra gewei voor Cigdem Teke (wow) en een cherrytomaat (sorry) voor het wat onheldere einde.

Nog nooit, nog nooit een man zo op toneel gezien die zoveel kracht en schoonheid laat zien. Een persoon die de Liefde en de Wanhoop van een man en vrouw prachtig neerzet.
Op een manier waarop er geen oordeel is, maar waar de Liefde uiteindelijk alles overwint. Ontroerend mooi, om nooit te vergeten!

Witbrood is evil, dat werd goed duidelijk in deze aparte voorstelling. Benjamin en zijn pa zijn een mooi duo. Originele mensen en een beetje ongrijpbaar, dat vind ik leuk. Sommige scènes (een dode kat wordt tot leven gebracht, pa wordt ingepakt in 100 dekens, random gewelddadige fantasieën) zijn erg tof. Maar de voorstelling blijft een beetje te ver weg. Krijg vooral behoefte om mee te doen, om ook met alle leuke touwtjes en constructietjes te spelen, maar ja, dat kan dus niet. Voelde me een beetje buitengesloten. Verder was ik voor het eerst enthousiast over de muzikale begeleiding (hou nooit zo van muzikale begeleiding), waarschijnlijk vanwege de Dusty Donavan- (ATWT) achtige uitstraling van de muzikantmeneer.

Gezellige voorstelling. Niet zo heel erg “een eigen versie van de film”, maar juist leuk om de vertaling naar toneel en nu kijken. Open en enthousiast. Twee goed getimede opendoekjes. Jammer dat die boxring/vecht/opgesloten in een vierkant metafoor maar blijft opduiken bij urbanjongeregroepen van nu. Weg met dat stomme decor, pak gewoon de hele vloer en speule. Wel een beetje weinig, een krap uur toneel, maar wat wil je ook als alles met zo’n rotvaart gespeeld wordt.

Alice # 2 is een vertelling. Een vertelling over vader en dochter. Twee personages die ieder respectievelijk door twee acteurs/ actrices worden uitgebeeld. Deze voorstelling wordt visueel ondersteund door beeld- en tekstprojecties. Met deze dubbele bezetting/vertolking dringt zich de (logische) vraag op hoe het met de vereenzelviging zit, die met de vertolker van een personage in een theaterstuk of film meestal plaatsvindt. Wonderlijk draagt deze dubbele bezetting bij aan een betere perceptie van de personage, niet als een individu, maar als een universeel menselijk wezen waarin ieder zich herkent en identificeert. Het karakter en de essentie van deze personage wordt hiermee juist versterkt in plaats van versplinterd. Het is een zeer gewaagd experiment die zeer gelukkig heeft uitgepakt.

Alice #2 is een caleidoscopische vertelling met verschillende lagen en dimensies. De tragiek is tastbaar. Doch wordt het humoristisch en dartel verteld. Goede balans en cadans. De tekst is trefzeker. Het stuk is vertederend, vermakelijk, speels en spannend. De verschillende componenten (tekst, spel, audiovisueel) maken deel uit van een goed doordacht concept. Zij versterken elkaar en vormen een homogeen geheel. Een theaterstuk met een grote doses creativiteit en durf.

Alice #2 neemt je mee op reis door de tijd, een reis die je door de frisse ogen van een opgroeiend meisje maakt. Een reis die je intens ervaart, en waarover je, net zoals zij, steeds verwondert en reflecteert. Een intrigerend en meeslepend stuk.

Ik kende de tekst van Paul Pourveur niet. Ik vind het een interessante tekst. Filosofisch, vertelend, muzikaal, fragmentarisch, humoristisch, etc… Veeleer een mozaïek-structuur (legpuzzel) dan volgens een klassiek dramatische lijn (die er wel degelijk doorheen is geweven).
Ik heb genoten van ALICE #2.
Welke keuzes maak jezelf en welke keuzes maakt de maatschappij (ouders, anderen, etc) voor jou?

Je luistert naar het (levens)verhaal van Alice en naar bespiegelingen en lessen in de liefde, en nog veel meer.
Je ziet Alice en haar alter ego, vader en moeder (of is dat het alter ego van de vader?), je ziet Alice worstelen met opgroeien, met belangrijke levensvragen en de daarbij horende keuzes. Je duikt soms onder in de gespeelde ideaalwereld (?) van Barbie, Ken en Sindy.
Er wordt gebruik gemaakt van een heleboel projecties. Live beelden via kleine cameraatjes in een pop en in een (dag)boek en diverse animaties.

Wat is de relatie tussen deze camera-pop en de klassieke Barbie – Ken poppen? En met de alter-ego-pop en de moeder-pop? Of zie ik misschien teveel poppen in mijn associaties?

Het leverde mooie plaatjes / projecties op. Het is me niet altijd duidelijk wat het toevoegt. Natuurlijk kan je kleiner spelen of inzoomen op details. Maar de betekenis kon ik niet altijd ontdekken. Af-en-toe deed deze vormgeving me denken aan voorstellingen van Gie Cassiers (ex Ro Theater).
De lessen in de liefde animaties zijn consequent (grappig) vormgegeven, de klok – animatie teksten zagen er mooi uit maar waren te moeilijk voor me.
De spelers beheersen hun teksten. En daar hou ik van. Prima tekstbehandeling. Ik hang aan hun lippen. Ik geniet van de Casablanca – uitglijders, ik zit mee in de Alice tgv - hogesnelheidstrein, ik ben jaloers op de bewegende beamer, etc…

Lang geleden gezien, maar kwam kaartje tegen en moet er toch nog wat over zeggen. Dit was wild! Onbegrijpelijk, lelijk, overdreven, schreeuwerig, smakeloos en onnodig. Hoera!
Jammer dat we op het Holland Festival moesten wachten voordat voorstellingen die zo op de huid van de actualiteit gemaakt zijn eindelijk de provinciestad Amsterdam aandoen.

Kijk die hele Kieslowski kon mij damals ook al niet bekoren en Simons’ enscenering brengt daar geen verandering in. Ik vind het dubbel duiken; religieuze geboden en godsverlangen menselijke maat geven en de open postdramatische speelstijl. Het kabbelt voort, het leven is erg de dilemma’s onmenselijk groot en uiteindelijk is het allemaal best saai. Maar als kerkdienst en meditatie geslaagd (en misschien op lange duur toch krachtig) want mijn verlangen naar overgave en passie is weer extra aangewakkerd.

Wat een prachtige voorstelling! Nu ben ik ongetwijfeld ook erg de doelgroep van Opium voor het volk. Als bijna-dertiger was voor mij elk muzieknummer dat de dertigjarige karakters van het stuk opzetten dezelfde muziek waar ik ook vroeger op gedanst heb. Ook de problemen die in het stuk naar voren kwamen leken soms haast uit mijn eigen leven te komen.
Voeg daaraan toe de prachtige locatie (oude volkskrant gebouw Amsterdam) met dus een prachtig uitzicht, sterke humorvolle teksten, en goede acteurs en het is een voorstelling om nooit te vergeten.

Wat ik eigenlijk altijd heb als ik naar een voorstelling ga kijken in de koninklijke schouwburg, is dat ik me er niet op mijn plaats voel. Bij deze voorstelling was dat nog erger dan anders het geval. Mijn eigen leeftijd lag ver onder de helft van de gemiddelde leeftijd van de rest van de bezoekers. Desondanks toch de hele avond ingespannen zitten kijken. Niet zo zeer door het script, want echt spannend of meeslepend was het niet, ook niet zo zeer door het toneelbeeld, verbazend dat daar twee mensen voor nodig zijn geweest, maar puur en alleen door het super sterke spel. Het beeld bestaat uit een groot bureau waarachter Paul van Vliet en Anne-Wil Blankers de correspondentie voorlezen die hun twee karakters aan elkaar hebben geschreven. Echt ongelooflijk zo goed als die twee met de tekst kunnen omgaan. Voor allebei een gewei. Ik ben blij dat ik ze samen op het podium heb kunnen aanschouwen.