Oubollig en teveel van het goede!Dat waren de 3 Zusters voor mij..15 pas afgestudeerde acteurs in een klassiek oubollig stuk. Hans Croiset, wat doe je met deze mensen? Acteurs die moeten stralen op een fris toneel en wat zien we? Een schooltoneeldecor, kostuums waar niet over nagedacht is máár het ergste is het ‘gespeelde’ spel. Gelukkig is er bij de meeste goed doorheen te prikken en zijn er een aantal sterren van de toekomst te zien. Lien, Tanya en Anne (de 3 zusters) en bijv. Xander Vledder kwamen goed uit de verf (daarvoor een groot geweie) maar alleen jammer dat ze de hemel niet raakten. Croiset, dit is 2007 en niet 1957..

Ik heb het op deze pagina’s al gezegd: het Vlaamse publiek is moeilijk staand te krijgen bij de ovatie. Dit Vlaamse publiek stond bij deze voorstelling integraal recht en gaf de cast een ovatie van vele, vele minuten. In mijn 35-jarig intens theaterbezoek heb ik het nog nooit meegemaakt.
Ik was één van de eersten die rechtveerde. Wat Van Hove met deze voorstelling tewerkstelde grenst aan het bovenmenselijke. Niet alleen het concept, dat inmiddels ruim bekend is, is grandioos, hij wordt enorm geholpen door een schitterende cast. Hans Kesting (Antonius), Fedja Van Huet (Coriolanus), Jacob Derwig (Brutus), Chris Nietvelt (Cleopatra)… geef toe dat is een wondercast… die Van Hove tot hemelse hoogten weet te voeren. Inclusief de rest van de cast overigens.
Ik heb het altijd al geweten maar het komt er oh zo weinig uit: voor hedendaags relevant theater, maatschappelijk, politiek, whatever…. moet je bij Shakespeare zijn.
Toch een ongelofelijke dankbaarheid voor allen die hieraan hebben meegewerkt. Mensen ga kijken, zoiets zie je in jaren niet.

Als de groepstherapie begint, richt Iwan zich als eerste tot zijn ouders. Hij verwijt ze dat ze hem in zijn jeugd te weinig aandacht gaven. ‘Geen aandacht dat moet je zeggen Iwan’, vinden de andere vijf. Want ze steunen, stimuleren, en corrigeren hem. Na het sterke begin lukt het de acteurs helaas niet om de spanning de hele voorstelling vast te houden. Want dat Martijn het type is dat, ondanks zichzelf, steeds de leiding neemt, is na zijn tweede interventie al duidelijk genoeg. Aan dat euvel, steeds net iets te veel van hetzelfde, lijden ook de uitwerkingen van de archetypen Joris (geen wortels meegekregen van zijn ouders) en in iets mindere mate Niels (onvoldoende door ze gestimuleerd). Theatermaker Laura van Dolron probeert, zoals in haar eerdere voorstellingen, verwachtingspatronen van toeschouwers onderuit te halen. Deze keer wil ze mogelijk (iets te nadrukkelijk) ook de lachers op haar hand krijgen. Daarmee is het niet meteen een slechte voorstelling. Maar ik had er na Lieg ik soms? en In een land hier (het prijswinnende Over Morgen vond ik wat minder) wel wat meer van verwacht. Of eens een keer wat anders.

3 uur theater is een voetbalwedstrijd in het knusse stadionnetje de Kikker in Utrecht.
Maria Stuart is namelijk een hele voetbalwedstrijd plus de theepauze plus twee keer een kwartier verlening.Een spannende wedstrijd tussen twee gedoodverfde rivalen in de finale van de Champions League. Het enige wat ze niet nemen zijn de stafschoppen en dus blijft de winnaar onbeslist…
Een wedstrijd met twee uitblinkers. Gabbybakker en Gabby bakker. Deze steraanvaller van Aluin zijn degene die het verschil maken. Deze transfervrij gekomen Braziliaanse sterspeler en spelmaker dient het team op een technisch en inzichtelijk niveau, waardoor de rest ook beter tot zijn recht komt.
Temidden van deze onbesliste strijd, waar de spanning om te snijden was, was het publiek stil. Het keek en luisterde aandachtig naar deze strijd om het geloof. Moet je er een defensieve of toch een offensieve tactiek op na houden?
Trainer Erik Snel heeft het afgelopen jaar gebouwd aan een goed spelend elftal. Hij heeft zijn team overtuigend laten spelen, aanvallend en attractief. “Iets dat Van Basten nog niet gelukt was”, zou Roelfsema, de maker van het eerste doelpunt, later op de persconferentie zeggen.
En waarom ook niet, het is en blijft allemaal heel relatief.
Twee ploegen strijden om het goud, maar realiseren zich dat het bij een gelijkspel is gebleven, ondanks het late doelpunt van Brandligt en het een-tweetje tussen Kennedy en Dennis Coenen, in het begin van de wedstrijd en de gemiste penalty van Davisson in de laatste minuut.
Het publiek heeft een belangrijke wedstrijd gezien en zal met smart wachten op de volgende ontmoetingen die
Aluin te wachten staat.
Kortom, een heerlijke champions league finale met veel doelpunten en geen winnaar.

opstelling: Coenen, Gabbybakker, Brandligt, Roelfsema, Mortimer, Robert Leicester, Burleigh, Shrewsbury, Davisson, Stuart, Elizabeth.
trainer: Erik Snel.
wissels: Kent, Kennedy, Aubespine

Tsja, wel mooi. Afstandelijke verhoudingen tussen personages verbeeld als monologen, waardoor de momenten van confrontatie in dialogen wel enige impact hebben. Maar ja, het blijft nogal saai praattoneel dat eigenlijk rimpelloos voorbijtrekt.

Batelaneske (hee, dat woord heeft wel wat ;-) voorstelling over vijf maandverbandreclamemeisjes met licht psychotische tandpastaglimlachjes en hun moeilijkheden in het wellness-gebeuren. Knap gedaan, mooi decor, goed getroffen muziek, vaak heel geestig, maar ook een beetje ergerlijk inhoudsloos. Had iets meer performance mogen worden, de halve aanzetjes tot verhaal waren te mager.

Geweitje voor het idee opera en videoclips te combineren, maar voor de rest niks dan tomaten voor de uitvoering: pretentieus, langdradig en emotieloos.

Hoe onbevangen toch was ik gekomen
naar Arden-Dievers amateurtoneel.
Het woud bleek goed gevuld met extra bomen,
een lach wordt met Will Kempe (Smits) ons deel

Frans Halsema’s “Voor haar” klonk ongedwongen
- de pril-geliefde voelt het teken niet -
en jongen-speelt-een-meisje-speelt-een-jongen
is hoe het hoort in Nieborg-Shakespears lied

Dan: van ‘t publiek vandaan begint het spelen,
want ” All the world’s a stage”. Jij Rosalind
bent het die door vernuftig hartje-stelen
en dubbelspel ons om je vinger windt.

Nu ik je ken, ben ik bevrijd van schroom
Je “As you like it” is meer dan een droom

Spannende voorstelling. Aanvankelijk beweegt Stein zich uiterst traag en in gedimd licht achterin een kale zaal van Frascati 3 op een herhalende muzieksequentie. Gebiologeerd zitten kijken. Waarom ik aan Mark Rothko moest denken weet ik niet - maar het heeft iets van die kruising tussen zen-achtige rust en broeierigheid… Zeer benieuwd wat hij nog gaat maken!

Dit was prachtig. Een volstrekt eigen wereld werd hier getoond, natuurlijk refererend aan Lynch of andere surrealisten, maar toch: volstrekt eigen. Een man zoekt zijn door een goochelaar weggetoverde vrouw. Verdubbelingen, trucs, gezichtsbedrog, alles even strak uitgevoerd met topmuziek. Speciale vermelding: de lange benendans van een van de spelers. Magnifiek.