Alice # 2 is een vertelling. Een vertelling over vader en dochter. Twee personages die ieder respectievelijk door twee acteurs/ actrices worden uitgebeeld. Deze voorstelling wordt visueel ondersteund door beeld- en tekstprojecties. Met deze dubbele bezetting/vertolking dringt zich de (logische) vraag op hoe het met de vereenzelviging zit, die met de vertolker van een personage in een theaterstuk of film meestal plaatsvindt. Wonderlijk draagt deze dubbele bezetting bij aan een betere perceptie van de personage, niet als een individu, maar als een universeel menselijk wezen waarin ieder zich herkent en identificeert. Het karakter en de essentie van deze personage wordt hiermee juist versterkt in plaats van versplinterd. Het is een zeer gewaagd experiment die zeer gelukkig heeft uitgepakt.

Alice #2 is een caleidoscopische vertelling met verschillende lagen en dimensies. De tragiek is tastbaar. Doch wordt het humoristisch en dartel verteld. Goede balans en cadans. De tekst is trefzeker. Het stuk is vertederend, vermakelijk, speels en spannend. De verschillende componenten (tekst, spel, audiovisueel) maken deel uit van een goed doordacht concept. Zij versterken elkaar en vormen een homogeen geheel. Een theaterstuk met een grote doses creativiteit en durf.

Alice #2 neemt je mee op reis door de tijd, een reis die je door de frisse ogen van een opgroeiend meisje maakt. Een reis die je intens ervaart, en waarover je, net zoals zij, steeds verwondert en reflecteert. Een intrigerend en meeslepend stuk.

Ik kende de tekst van Paul Pourveur niet. Ik vind het een interessante tekst. Filosofisch, vertelend, muzikaal, fragmentarisch, humoristisch, etc… Veeleer een mozaïek-structuur (legpuzzel) dan volgens een klassiek dramatische lijn (die er wel degelijk doorheen is geweven).
Ik heb genoten van ALICE #2.
Welke keuzes maak jezelf en welke keuzes maakt de maatschappij (ouders, anderen, etc) voor jou?

Je luistert naar het (levens)verhaal van Alice en naar bespiegelingen en lessen in de liefde, en nog veel meer.
Je ziet Alice en haar alter ego, vader en moeder (of is dat het alter ego van de vader?), je ziet Alice worstelen met opgroeien, met belangrijke levensvragen en de daarbij horende keuzes. Je duikt soms onder in de gespeelde ideaalwereld (?) van Barbie, Ken en Sindy.
Er wordt gebruik gemaakt van een heleboel projecties. Live beelden via kleine cameraatjes in een pop en in een (dag)boek en diverse animaties.

Wat is de relatie tussen deze camera-pop en de klassieke Barbie – Ken poppen? En met de alter-ego-pop en de moeder-pop? Of zie ik misschien teveel poppen in mijn associaties?

Het leverde mooie plaatjes / projecties op. Het is me niet altijd duidelijk wat het toevoegt. Natuurlijk kan je kleiner spelen of inzoomen op details. Maar de betekenis kon ik niet altijd ontdekken. Af-en-toe deed deze vormgeving me denken aan voorstellingen van Gie Cassiers (ex Ro Theater).
De lessen in de liefde animaties zijn consequent (grappig) vormgegeven, de klok – animatie teksten zagen er mooi uit maar waren te moeilijk voor me.
De spelers beheersen hun teksten. En daar hou ik van. Prima tekstbehandeling. Ik hang aan hun lippen. Ik geniet van de Casablanca – uitglijders, ik zit mee in de Alice tgv - hogesnelheidstrein, ik ben jaloers op de bewegende beamer, etc…