heel aardig, prachtige opening , wonderlijke verschijning helder en duidelijk. Daarna raak ik het spoor een half uur bijster, de boventiteling maakt de voorstelling niet begrijpelijk maar eerder een soort miulticulturele verantwoording, ik heb na een tijd niet meer gelezen en vond de muziek prompt veel aangenamer het laatste stuk vond ik een openbaring , prachtig samenspel tekst, muziek en beeld

Mooi, heel mooi.

Koos Terpstra verdient met zijn tekst en regie van ‘Mijn Elektra’ een heel erg groot gewei. Een bijzonder geslaagd poging om een klassiek verhaal naar de hedendaagse werkelijkheid te trekken. Niet zozeer de nadrukkelijke terzijdes van het Koor, die de oorlogen van de afgelopen 24 jaar opsomt doen het ‘em, maar de bijna achteloze manier waarop het koor gedwongen wordt “mee te doen”, waarop de Opvoeder toch uit eigenbelang blijkt te handelen, waarop de scheidslijn tussen goed en slecht onmogelijk te trekken blijkt. Deze tekst verdient het om tot de Nederlandse canon te behoren.
Jammer is dan wel dat een van de hoofdrollen zo onbeholpen wordt ingevuld. Mads Wittermans als Orestes heeft te weinig in huis om de nuances van het stuk te grijpen. Veerle van Overloop en Carice van Houten spelen prachtig, en Joost Prinsen weet dit keer zijn tv-persoonlijkheid te overstijgen. Maar de ene zwakke schakel van Orestes zorgt er voor dat de voorstelling niet naar het hoogste plan het verdient wordt getild.
Speciale vermelding voor de inleiding: Terpstra heeft er voor gekozen de inleiding van het stuk niet door een dramaturg te laten verzorgen, maar door stand-up comedians. Resultaat is aangenaam losjes, ook al is het verhaal inhoudelijk niet 100% correct. Jammer genoeg is het publiek dat hiermee het meest gediend is, nl. de jongeren, nauwelijks aanwezig bij de inleiding.

Hoe maak je een Griekse tragedie aantrekkelijk voor jongeren? Koos Terpstra denkt het antwoord te weten, maar ik vind het en fout antwoord. Wat een popie-jopie gedoe. Bah! Sorry, maar Orestes met dreadlocks is niet geloofwaardig. Het decor was veel te kleurrijk. Er zat totaal geen balans in deze voorstelling. Toch nog een klein geweitje voor Camilla Siegertz. En een extra blik voor mensen die hun mobiele telefoon niet uitzetten en dan ook nog eens sorry gaan roepen naar de acteurs.

Mmm, bijzondere voorstelling. Bij tijden heeel goed en dan weer bijna hilarisch slecht. Where to begin? Natuurlijk bij de eerste scene. Geweien, vooral voor het hele mooie licht en voor Fedja, onze eigen jonge toneelgod. Dan maar weer tomaten voor de Bacchen-meisjes, die moesten schudden en liggen en van alles met hun lichaam, wat een werk. Muziek mooi, verhaal kraak helder, maar bewegende ijskast te lelijk voor woorden. Ging soms Belangwekkend over het hier en nu en dan weer helemaal nergens over. Eindoordeel over deze EurAzië -soep is toch positief, want het was soms echt heel mooi. Carré blijft een mooie zaal, maar verkoopt wel de eerste rijen zodat je de halve voorstelling niet kunt zien, foei!

Met goede moed en hoop naar utrecht afgereisd, met open vizier naar toe gegaan en heb me twee uur lang een ongeluk verveeld. Dat overkomt me niet snel, maar twee uur lang flauwekul naar mijn hoofd geslingerd krijgen is zelfs mij te gortig.

Decor is mooi en gelikt, publiek wordt ronduit hebberig van de commode met handige uitklapconstructie. Publiek wordt ook hebberig van de actrice Roos Drenth, en daardoor heeft het aan het eind geen echte venijn. Zo’n leuke heldin gaat nooit echt dood, let maar op; wegens succes volgend jaar op de Regiedagen ‘Eden 2: the girl strikes back’

Natuurlijk wil ik dan net zulke mooie woorden als de schrijver Pieter De Buysser gebruiken in deze minirecensie. Komt ie: gipskruid, arabieren, douanier, eekhoorn. De tekst is een soort ‘Duizend en één nacht’ meets ‘Alice en Wonderland’ en woorden en scene’s buitelen over elkaar heen. Toch een hele rustige en intieme voorstelling met drie acteurs die hard aan het werk waren. Gewei voor de invaller, ik had het pas heel laat door en dacht dat alles onderdeel was van een groot ingewikkeld concept. Het einde van de voorstelling kwam erg ineens; ik begreep dat er nog wat technisch misging, wat sippe tomaatjes daarvoor. Maar, Pieter De Buysser onthoudt die naam!

Deze voorstelling gaat belangrijk over eenden. Ik moest dan ook veel denken aan de voorstelling ‘Alleen alleen is een eend een eend’ van Ine te Rietstap. In die voorstelling ook twee mannen, maar ook gekke kostuums, muziek, bewegen met je lichaam. In deze voorstelling helemaal niets. Behalve Mamet en de acteurs. Wauw, wat is dat weinig. De muzikaliteit van de tekst kwam goed naar boven, maar de acteurs acteerden te veel om het echt muziek te laten zijn. Eén stilte was speciaal goed gelukt, waarvoor gewei. Ik vind Mamet altijd een opgave, maar gelukkig was er gerookte eendeborst toe. Dat ironische culinaire liflafje relativeerde geweldig; het glanzende geel van het toastje, het prille voorjaarsgroen van de tuinkers en het sappige doorregen rose van het vlees waren lekker wild na zo’n ingetogen en grijze voorstelling.

Wat een ongelooflijk mooie voorstelling. Ik heb hier eigenlijk geen woorden voor. Het laat je achter met vragen over het leven. Waar is mijn passie? Waar is ieders passie? Die van De Paardenkathedraal is in ieder geval evident: in deze voorstelling.