Voorstelling is niet helemaal op zijn plaats op het ITs, veels te goed en professioneel. Maar fijn om hem daar te zien, zodat het duidelijk is dat deze makers heel goed zijn maar ook nog heel jong. Dat beloofd wat voor de toekomst. Verhaal en acteren is duidelijk en goed, maar het wordt me niet helemaal duidelijk wat hun persoonlijke betrokkenheid is met dit onderwerp, daardoor bleef het wat anecdotisch. Vormgeving mooi, geweien voor de kleurige stofwolken. Twee geweien voor het moment waarop de tekst van het vrolijke afrikaanse liedje aan het publiek wordt getoond. Als vanzelf ging mijn achterbuurvrouw de tekst vrolijk mee zingen; tenenkrommend. Zo sterk was Freek de Jonge 20 jaar geleden.

High-concept voorstelling. Batelaan boekt achteruitgang. Let op: hiermee zet hij een trend. De tweede helft van de voorstelling is veel minder, maar dat is dramaturgisch prima te verdedigen. Hulde!

Een initiatief van musical-stars die in een periode van werkeloosheid buiten de gebaande paden willen treden door een eigen produktie te maken moet zonder meer gehonoreerd worden door deze produktie te bezoeken. ‘Rocky over the rainbow’ is zo’n produktie en een vrolijke avond vol lach. Af en toe flink melig, alles grotesk grappig, maar het blijft leuk, boeien en interaktief! Zoals iemand achter ons zei: “ik kan nooit meer gewoon naar het nieuws van Harmen Siezen kijken…” En publiek: koop vooral de rainbow-prullaria bij binnenkomst, u krijgt er geen spijt van!
Kritische noot: vraag is of ‘Rocky over the Rainbow’, dat vorige zomer gemaakt is voor ‘tussen de schuifdeuren’ in studio Amsterdam, nu door een andere cast in het reguliere circuit opgevoerd moet worden… Maar zeker geen reden om niet te gaan!

Een gewei voor alle medewerkers, en een voor de som der delen. Een heel zorgvuldige regie, strak, helder, grappig. De spelers maken gebruik van archaische gebaren, waarmee ze bijna elk woord illustreren of versterken. Myranda Jongeling en Leon Voorberg op het podium zijn erg aan elkaar gewaagd, de beheerste erotiek hangt stroperig tussen hen in.

De Dionysische muziek van Noury Iskandar en Paul Koek is, mede door de ruimtelijke vormgeving, een fascinerende sleutel: hert één.
De confrontatie met een eeuwenoude tekst die de paradoxale verhouding van roes en rede aan de orde stelt, is een cultuurdaad van betekenis: hert twee.
Moet je deze voorstelling begrijpen of moet je hem voelen? Dat de toeschouwer zijn eigen oordeel moet volgen, bijvoorbeeld als hij zich afvraagt waarom Euripides op deze stof teruggreep en welke snaren hij wilde raken, verdient hert drie.
Resten slechts tomaten voor een regie die geen enkele helderheid schept en meer gericht lijkt op buitenlandse cultuurbonzen dan op het aanwezige publiek. Maar ja, vind maar eens festivalgangers met verstand van theater! En dat voor een gezelschap dat de boer op wil!

Kwartet van Heiner Müller is niet mijn lievelingstekst, maar in de regie van Martine van As (derdejaars Regie opleiding) en gespeeld door Leon Voorberg en Myranda Jongeling heb ik met verwondering gekeken naar een scherp spel van woorden en gebaren. In een totaal witte ruimte met getraliede ramen en licht van buiten ontstaat een enorme concentratie op hetgeen er aan de hand is. De spelers bedienen zich van 18 eeuwse toneelgebaren en staan in prachtige historische kostuums. Door de rust en het subtiele spel, wat consequent werd vastgehouden en nergens uit de bocht vloog werd ik meegenomen in het spel van Madame Tourvel en Valmont. Voelbaar was de enorme strijd van jalouzie die hier onder zit.
Deze voorstelling is totaal het tegenovergestelde van de ‘Kwartet’ die door eerstejaars studente Susanne Kennedy is geregisseerd (gespeeld door Cas Enklaar en Truus te Selle), waarin juist een theatrale, volle speelstijl werd gebruikt. De spelers stonden in een arena en in witte kostuums en met wit gepoederde lichamen bestreden ze elkaar. Beide voorstellingen getuigen van een liefde voor de tekst, dus misschien moet ik het toch nog eens goed gaan lezen.

Een teleurstellende voorstelling.
De plek is schitterend gelegen, midden in het bos.
Het toneelbeeld is mooi, met allerhande objecten die uit de nok worden neergelaten.
De musici overtuigen, met de saxofonist die ook al in de mislukte musical Mozes schitterde, als hoogtepunt.
Maar de regisseurs kunnen nog steeds allen niet spelen, al blijven ze daarin koppig volharden.
En de teksten en scenes hangen als los zand aan elkaar en leveren behalve enkele komische momenten het gevoel op dat deze voorstelling nogal makkelijk in elkaar is gezet.
Helaas.

Een voorstelling maken met acteurs van alle europese minderheidsdialecten, hoe maak je dat boeiend voor je publiek?
Met zeer fysiek spel moet regisseuse Judith de Rijke gedacht hebben, en gedeeltelijk heeft ze gelijk. Fysiek spel, het is haar kwaliteit, met de voorstelling ‘Figuranten’ naar Grunberg als hoogtepunt, maar in dit geval keert de stijl zich tegen haar.
Wat begint als een spectaculaire voorstelling, met een eerste kwartier waar je van je stoel valt door het imposante toneelbeeld, de voorstelling speelt aan zee, het perfecte licht, de soundtrack en alle onverstaanbare maar zeer muzikale talen door elkaar, verzandt langzaam in een ratjetoe, een onbegrijpelijke en irritante tour de force. Het engels neemt de overhand, het fysieke spel verwordt tot een rommeltje aan gebaren, de eerst nog komische engelse overheerser in de gedaante van een dame met ogen als lichtjes op een wagentje wens je steeds meer een pijnlijke afgang toe, met haar hevig versterkte piepende stemgeluid, en als eindelijk het doek valt wenste je dat je na het eerste kwartier was weggelopen, al moet gezegd worden dat enkele visuele vondsten de lange zit een weinig dragelijk maken.
Een moedige maar mislukte voorstelling.

Fedja overtuigde mij voor het eerst. Vond ik hem voorheen een acteur vol irriterende maniertjes, in deze voorstelling toont hij vooral aan het eind een kracht die in alle opzichten overtuigt. Verder was de muziek zeker in het laatste halfuur prachtig en waren de eerste minuten veelbelovend. Alles daartussen was saai, saaier, saaist.
En het ergste, het stuk wil maar niet van de grond komen, je blijft naar bedoelingen staren en daar helpt het rommelige toneelbeeld ook al niet aan mee.
Tweeslachtige voorstelling.

Een eerste buitenschoolse regie van afstudeerdame Annemieke Delis is een gemengde ervaring. Pluspunten zijn de locatie, een paardenstal die als huis is ingericht, met verschillende kamers, en de finale waarin alle acteurs in een enthousiasmerende samenzang losbarsten. Maar helaas, door de slechte bewerking, het verhaal van de film is in een drie kwartier samengeperst, wil het drama niet van de grond komen en de belangrijkste karakters, de egoïstische moeder en haar schuwe dochter, komen niet uit de verf. Dat komt deels doordat beide rollen gespeeld worden door jonge actrices, wat in dit geval zeer nadelig werkt, maar ook omdat de moederrol veel te overdreven wordt ingevuld door Lidewij Benus, die toch niet bekend staat als een ongetalenteerd actrice.
Blijft over, een vermakelijk laatste kwartier, maar dat is wat weinig voor wat de makers zelf een echte festivalvoorstelling noemen.