Een echte jongens voorstelling, omdat er twee jongens op de vloer staan en het over wapens gaat. Maar ook omdat het energiek en wild is, met onderling competitie en enorm slordig. Niet te veel aandoen denk ik. De momenten waarop het iets minder cabaret is, wordt het vanzelf meerlagig en actueel. Speciaal gewei voor het coole degengevecht.

Objecttheater is niet dood, het leeft! Erg sympathiek stukje, met veel oog voor detail. Hoewel er genoeg leukje trucjes in zitten, blijft de plot en het spel het belangrijkst. Met veel liefde voor het Hollandsche Landschap. Een soort ‘Kleine Teun’ meets ‘De Grote Oorlog’. Mm, maar dan heel anders. Op deze manier kan ‘Little Alice’ van Albee misschien ook heel amusant zijn.

Om te beginnen een oprechte tomaat voor de eeuwig durende soundtrack. Ik weet precies hoe lang die riedels duren en dus ook wanneer de scene afgelopen is, wat het nu niet bepaald spannend maakt. Vooral de bekentenis scene lijdt hier enorm onder. Voor de rest kon ik er geen touw aanvast knopen. Waar ging dit over? Is alles in dit leven vrouwelijk en zijn alle vrouwen zondig? En is Christus nu wel of niet voor onze zonden gestorven? Ik kon er geen chocolade van maken. Wel hele mooie theatrale beelden, plaatjes: een soort Paul Huf foto’s; bijna tacky. Of is dat de sleutel; is elke vorm van religieus gevoel camp? Kijk daar trap je me nu mee op mijn ziel.

Volgens de kranten was deze voorstelling de hit van Oerol. Dat was logisch, want het was de voorstelling waar de meeste kaartjes voor werden verkocht. (Of dat nou wat zegt over of iets een hit is? Alles is toch uitverkocht?)
Een leuke voorstelling over drie mimende stelletjes die allemaal Tim en Anja heten (groen en rood, bruin en wit, blauw en paars) die in de nieuwe Vinexwijk in aanbouw bij Midsland gaan wonen. Veel grappige karretjes, muziekjes, lampen, luikjes en scenetjes in de badkamer, op zolder en op de driezitsbank. Het verhaal was wat abrupt: als je in een Vinexwijk gaat wonen ben je eerst gelukkig, maar dat dat geluk slaat snel om in stress en paniek (zonder echt aanwijsbare redenen). En dan is er vuurwerk!

Een aantal jaren geleden zag ik een ook heel vage, maar vanwege de locatie (het strand van de Noordvaarder) prachtige voorstelling. Vandaar dat ik ook naar Salted uitkeek. De locatie kon deze rampzalige voorstelling helaas niet goedmaken. Wat een slecht idee: 7 acteurs die verschillende minderheidstalen spreken in een stuk. En dan met een moraal aankomen als ‘wanneer alle minderheidstalen samenwerken zullen ze de Engelstalige overheerser overwinnen’. Ik was blij dat er nog wat Engels gekrijst werd (iedereen krijste zijn teksten in deze voorstelling), want dan verstond je er nog wat van (hoewel de teksten ook weer zo onzinnig waren dat ook dat weinig hielp). Gelukkig blijft het mooi om naar de lichtjes op zee te kijken. Volgend jaar weer een betere voorstelling op deze locatie, graag.

Zo ongeveer al het theater ontstaat wel uit een zekere drang. Dit stuk heb ik zelfs als noodzakelijk ervaren, en zonder dat de drang opdringerig werd. Toch kan ik het niet uitstaan, dat ik het idee heb iets te hebben gezien wat ik niet had mogen missen en wat per se gemaakt moest worden, maar niet precies weet WAAR-OM. Een smakelijk tomaatje daarom erbij.

Hier kan ik dus helemaal niet tegen. Brrr, eng en naar en hou er mee op. Geen therapie in mijn theater. Bah, bah, bah. Abke Haring bespeelt de hele vloer en huppelt hopeloos rond in de ellende. Je kunt er van houden, maar ik dus niet. En mensen: ophouden met die zinloze projecties!

‘k Was een beetje uitgeput van ‘De Jonge Makers Marathon, maar gelukkig als laatst een stukje kleinkunst. Mooi af stukje theater. Zaalbespeling in het begin had iets beter gekunt en de tics iets virtuoser (kleinen tomaatjes), maar voor de rest gewoon af. Speciaal gewei voor schoolbord scene en waterballet. Dat zat echt goed in elkaar. Niets meer aan doen.

Rond, rond, rond. Mooi en rood. ‘k Zou er dus eigenlijk prima een tomaat aan kunnen geven, maar dat doe ik niet. Geweitjes.

Kim van Zeben speelt voornamelijk de tekst en dat doet ze heel goed, in aanmerking genomen dat het natuurlijk onmogelijk is om iemand te spelen die drie keer zo oud is als jij en uit Oost-Berlijn komt. Die tekst wil dan weer heel veel tegelijkertijd, een beetje historisch perspektief, wat gedachtes over de comsumptiemaatschappij, maar ook iets met een baby en een huwelijk en angsten. Dat laatste vind ik veel minder interessant. Baby’s en huwelijken zijn zo’n beetje overal hetzelfde, maar de val van de muur kan alleen nog maar in Noord-Korea.