Meer is beter! moet er gedacht zijn. Prikkeling na prikkeling. Nonnen, een gekruisigde, gezang. dia’s, bloemengeuren, vogeltjesgeluiden de hele mikmak. In Sancta Susanna is veel te zien maar weinig te beleven. Door de overdaad weet je niet waar je moet kijken. En alle tekst wordt op dezelfde manier opgedreund. De voorstelling hangt tussen abstract en psychologisch gemotiveerd. Moet ik nu ervaren of meeleven of begrijpen? Kies! Wel af en toe een mooi momentje (gewei dus). Mij boeit het verder niet maar het zal wel camp zijn.

Vier mooie meiden demonstreren dat het Almeerse spreekwoord “Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen” ook zijn keer zijde heeft. Mooi, grappig en energiek. Bij tijd en wijlen ook erg ontroerend. Maar op het eind wordt er genoeg teveel uitgelegd en komt er iets te veel plot en moraal in. Dat is jammer, want alle sympathie die je eerder voor de karakters hebt gevoeld, verdwijnt dan en daarmee de tragiek. Maar geen gezeur, deze dames worden sterren, dat is wel duidelijk. Speciale aandacht voor de geweldige muziek en de goede geluidsinstallatie!

Om te beginnen een gewei voor de titel; voor de voorstelling kon ik hem onmogelijk onthouden. Na de voorstelling rol ik hem er in een keer uit. Het was ook erg leuk om de ingehouden lach in de zaal mee te maken als de zin eindelijk valt. Nog meer gewei voor de tekst; een akelig actuele komedie over hoe leven is als links dood is en intellectualisme een vies woord. En dan natuurlijk de klas zelf, wat hebben ze het zich zelf moeilijk gemaakt; een tekst van Rob de Graaff, en ronde spelen, moeilijk technisch gedoe en het ook nog komisch willen houden. Heel goed gelukt . Tenslotte een gewei voor het publiek, hoewel het bloedje warm was en je geen vin kan veroeren zonder je buurman te schoppen of de hele tribune te laten kraken, de hele tijd geconcentreerd zat te kijken en al die moeilijk theorieen over zich heen liet komen en er de humor van in kon zien. Een fijne avond.

Dit moet iedereen zien. Wat een schitterende voorstelling… Geweien voor de regie maar vooral voor de spelers die met zoveel bezieling dit schitterende stuk spelen. Dirk Tanghe is een fenomenale regisseur, maar zonder zijn spelers was hij nergens! Passie, passie en nog eens passie!

Dit is een voorlopige score: ik dacht dat ik hier te maken had met autobiografisch trauma-verwerkingstheater; en daar hou ik dan weer niet van (en doe dat toch niet helemaal aan het begin van je carrière), hoewel ik het technisch wel goed gedaan vond.
Maar ik hoorde later geruchten dat het juist allemaal bij elkaar verzonnen is: mocht dat zo zijn, dan voel ik me echt behoorlijk belazerd en dat verdient toch nog wel drie geweien extra…

Theatrale lezing, yeah! Graag meer, bijvoorbeeld over het Aralmeer, de relativiteitstheorie, Muhammad Ali, het modernisme in de toneelschrijfkunst of de opkomst en ondergang van het Koreaanse voetbal. Dan ook graag met een pietsje minder cabaret en een snufje meer research en dan kunnen dat even legendarische als leerzame avonden worden! Zet ‘m op!

Giselle Vegter schreef, regisseerde en speelde deze voorstelling zelf, en bedient ook nog het licht; ze verkoopt nog net geen kaartjes. Dat maakt dit zo’n beetje de meest soloïge solovoorstelling die ik ooit heb gezien. Dat werkt mooi door in de voorstelling waarin ze als een god dwaalt door een stad, die Amsterdam blijkt te zijn. Klein, verstild en heel mooi.

Naast alle overbodige 20e-eeuwse schrijvers op De Regiedagen was er gelukkig ook nog Heiner Müller. Dat vindt ik dan weer mooi. Geregisseerd met visie en geacteerd met kloten.

Verzorgd miniatuurtje. De Lidl-tas deed het hem voor mij; een buurman wist mij echter te vertellen dat er net na de val van de muur nog helemaal geen Lidl was in Oost Berlijn; een tasje van de Aldi of Plus (Prima Leben Und Sparen) was dus wellicht meer op z’n plaats geweest. Kortom: een voorstelling om lekker Ostalgisch bij te mijmeren, maar wel jammer dat de tekst daar zoveel ruimte voor liet. Iets meer to the point, bitte.

Als een kuiken in een ei speelt Schweigman met haar grote rooie dooier. Buiten de baarmoeder rent gerauschmacher Matthias Mooij zich rot tussen prepared piano’s en vallende bowlingballen (of zo, maar dat kon ik dus niet zien). Sterk, teder en associatief.
Nou vraag ik me wel af of ‘Dubbeldooier’ van Oostpool ook twee keer zo goed is…