In het begin valt dit duidelijk in de categorie moeilijke mime, maar dan ineens steelt het je hart en wordt het heel mooi. Geweldige muziek, geweldige versterking. Voorstelling om voor altijd te onthouden, maar zeker voor altijd te herinneren als je ‘Time after Time’ hoort.

Wat is het mysterie van Eva Mathijssen? Waarom speelt men aan de lopende band haar teksten? Ik zie/hoor het niet. Wat een enorme berg informatie krijg ik toch over me heen. Dat ze dit speciaal voor haar klasgenoten is geschreven, zegt ook veel over die klas denk ik dan zo. Qua spel, vooral veel valtechnieken gezien. Theaterzaal lijkt nog groter door decor, zodat ik nog minder met de acteurs te maken heb. Al met al geen vrolijke bedoening.

Na een waanzinnige openingsscène word ik geraakt door het geweldige toneelbeeld van deze voorstelling. Martijn weet door het gebruik van licht, geur, muziek en dia’s een mooie sfeer te creëren, voeg daarbij de rol van de vertelster aan toe die de absurditeit van hetgeen je ziet nog eens benadrukt en je hebt een krachtig stuk. Helaas gaat veel van die kracht verloren door het slechte spel van de actrice die Susanna speelt en die ik graag ingemetseld in de muur had gezien. Verder was de choreografie van de nonnen niet bepaald synchroom en had dit wat strakker uitgevoerd kunnen worden. Dit suk bewijst voor mij dat als je niets met het onderwerp hebt je ook niet geraakt kan worden. Ik ben benieuwd naar de volgende voorstelling van Martijn zijn Savannah bay was een verademing!

Kijk, hier verstond ik dus echt geen hout van, want het was totaal in het Knäckebröds. Mijn achterbuurman begreep het wel, die moest heel veel lachen. Dat gaf een goed gevoel. Ik heb dan weer tijdens deze voorstelling veel nagedacht over alle Scandinavische kinderseries die ik in mijn jeugd heb gezien. Daar kreeg ik ook een beetje heimwee van. Ik heb gelukkig wel begrepen hoe je dat oplost: met sterke drank! Ik vond het leuk en ik heb nog gevraagd aan de achterbuurman of het ook leuk was. “Ja, morsom. Tre gewir, ingenlunde tomat”. OK, bij deze dan.

Kok Wouter heeft ook acteurskwaliteiten, dat is een verrassing. Gewei voor de vormgeving, twee jongens in een soort Ikea-mandala, erg mooi. Plot, hoewel weinig, iets te nadrukkelijk, vooral omdat microfoongeluid zo’n heftig iets is. Hallelujah-momenten waren wat rood op rood. Waarvoor tomaatjes. Verder vooral heel mooi en rustig, het lijkt me wel wat in die testomgeving.

Een moeilijke voorstelling waarvoor je moeite moet doen om hem te volgen, maar die moeite wordt beloond. Voor elke vijf minuten die taai en lastig te volgen zijn, staan weer vijf minuten dat je je totaal laat overdonderen. Hierdoor ga je die saaie vijf minuten in feite ook weer beter waarderen. Natuurlijk mooi acteerwerk van Frieda Pittoors, een Fedja van Huet die zich eindelijk eens ontworsteld aan het standaard Hollandia-geschmier en een Aus Greidanus Jr. die de show steelt. De Jong Hollandia-gasten waren niet erg goed.

Pierre = twee geweien waard, tomaten voor de slapheid van het verhaaltje, één gewei voor één avond pret zonder pretenties (alhoewel ik dat laatste alleen maar hoop, maar niet zeker weet, bij Van Warmerdam vermoed je al snel veel meer dan er werkelijk is).

Na het zien van Sancta Susanna (kortweg: SS, mocht ik al tikkend de behoefte krijgen de titel nogmaals te noemen) bekruipt mij de vraag: is het nodig te begrijpen/geraakt te worden wanneer je een voorstelling ziet of is de esthetiek al de moeite van het omrijden waard. Om in deze vakantieperiode even in Michelin-termen te blijven. In dit geval het laatste vandaar ook de drie ‘sterren’. De mechaniek van het klooster, met bijbehorende geuren en voor mij onbegrijpelijke rituelen vond ik prachtig om te zien. SS zèlf, die haar sexualiteit ontdekt, mag dat voortaan van mij in haar tienerkamertje of op haar Penny Paard doen. Dat geldt ook voor de betreffende actrice die mij geenszins kon bekoren - door haar spel. Dat geldt eigenlijk voor het gehele ‘menselijke’ aan deze voorstelling (de verliefde kinderen en de vertelster incluis). Zij bleven net zo mechanisch als de mechaniek van het kloosterleven. Dat maakt alles mechanisch en contrast ver te zoeken. Concluderend -zo ik dat onder Ibuprofen en het bier kan- vind ik het menselijke te mechanisch maar het mechanische prachtig. Een blik voor alles dat menselijk is aan deze voorstelling. Drie geweien voor de prevelerende mechaniek.

En de stand is 2-2. Gewoon omdat ondergetekende eigenlijk geen benul heeft wat te denken. Ik sta hier, met een biertje aan mijn voeten, mij af te vragen wat ik zojuist gezien heb… Vooral wat ik ermee ‘moet’, zoals leken als ik plachten te zeggen. Veel gezien. Veel mooie beelden. Mooi. Mooi. Maar dan komt de vraag. Waarom? Geen idee. Ik zie de noodzaak niet (om nog zo’n belachelijk woord te gebruiken, mijn excuses). Waarom is het erg dat zij haar borsten ontdekt? Is dat drama? Gaat zij daar dood aan? En nu de zondvloed??? De stand is, kortom, gelijk. Wel benieuwd naar latere voorstelling van de maker.

Aha, hoera iets wat ik echt helemaal poep vind. Kijk als je mij bij de vrouwtjes te zet, maak je mij bewust van mijn gender. Ga ik dus ook met mijn pomo-femi-gaze kijken. En dan kan dit dus helemaal niet door de beugel meneer Cladder. Ook als dit een poging was tot ironie, het blijft fout en dan dus ook niet grappig. En nu niet Berkoff de schuld geven, hè!