Met een beetje angst ging ik naar deze voorstelling toe, omdat ik de combinatie van Shakespeare’s ‘Hamlet’ met mime niet echt mooi in de oren vond klinken. Dit had ik nooit mogen denken, want wat ik heb gezien was een fantastisch speelse manier van shakespeare. Trudie Lute, Paul van der Laan, Roy Peters en Annelies Herfst hebben (op een spelmatig hoog niveau) volgens mijn mening precies die elementen van Shakespeare’s ‘Hamlet’ eruit gepikt die het stuk zo ‘Shakespeare’ maken. Deze elementen hebben ze vervolgens op fantastische manier met vaak compleet andere mise-en-scène’s en met alleen (uitermate goed) fysiek spel bewerkt. De rusten die tussen de scène’s vallen worden door een goede openheid en alertheid van de spelers ook spannend om naar te kijken. Het enige negatieve puntje wat ik kon zien dat was dat in ± 2 scène’s te lang was door gegaan en dat de speler al over zijn hoogtepunt heen was, wat toch wel belangrijk is en dan toch één blikje opleverd. Verder beslist een geweldige voorstelling die je moet zien. MIME RULES!!!

Een groep clowns voor en achter de schermen. Zeer sterke individuele prestaties (oa. een schitterende “boer”-act van Annelies Herfst). Te weinig “samen” en soms iets te langdradig uitgesponnen. Erg mooi toneelbeeld. Op Shakespearement Zundert kreeg het decor een soort “droste”-effect. Een Globe in een Globe.

Op naar de Shakespeare Club in het Huis aan de Werf in Utrecht. Het decor zag er veel belovend uit maar na 15 min. was ik de draad kwijt. Wat ik vooral zag was gepomp van mimespelers die iets zonder woorden over willen brengen. Voor het eerst verlangde ik naar taal bij een mime voorstelling. ‘Zeg het gewoon, dan hoef je ook niet een kwartier moeilijk te gaan zitten doen met steentjes’. Ik heb me echt ontzettend zitten ergeren aan die quasi intelligent uitgedachte scènes. En wat ik ook naar vindt aan deze voorstelling is dat de spelers het hebben over een groepje clowns die zich vertillen aan Shakespeare maar niemand vertilt zich echt. Geen van de spelers wordt kwetsbaar, ik voelde absoluut geen echte verbinding tussen dat wat ze deden en wie ze zelf zijn.
Nou goed, 1 gewei voor Trudy Lute die m.i. het meeste inhoud heeft als speelster. Zij staat echt iets te zoeken. Maar voor de rest tomaten troef.

Het allersterkste aan Serendipity is het idee (geef het toeval een kans om iets moois te creeren). Het enthousiasme van Bonheur doet ook veel goed. Op 22 april (Arabische high-theatre) duurde het allemaal net iets te lang, maar de thee was goed en het toeval laat zich niet dwingen.

Verhaalt humoristisch herkenbaar over een degelijk getrouwd echtpaar met 3 dochters uit gegoed milieu. De man wordt op 47 jarige leeftijd verliefd op jongere vrouw en verlaat van de ene op de andere dag zijn gezin. Vrouw zwelgt in verdriet en gooit dan de ketenen los van moeder, milieu, moeder- en echtgenote zijn en gaat voor zichzelf. Op het einde vieren de beiden gelukkig hertrouwde ex-echtelieden hun 4-jarige scheiding als minnaars.
1 elanden voor het ambacht van gedegen toneelspel, 1 eland voor de mooie vertaling, edoch 1 blik tomaten voor de alimentatie in kronen! 1 blik tomaten voor de stereotiepe inhoud en 2 elanden voor de moraal: neem een minnaar en je relatie/huwelijk is wat het is en het minnaren zorgt voor het zout in de pap.

Arie de Mol lijkt de juiste klei te hebben gevonden in een briljant kwartet nieuwe spelers vers van de Toneelacademie Maastricht. ‘Savage Grace’ is een chronologische reshuffle van GJ Rijnders’ ‘Bakeliet’. Er hangt weer dat typisch “tripperige” Arie de Mol-sfeertje dat we ook kennen van zijn werk met Carina Molier. Het drumstel maakt de start onverstaanbaar, maar dat en de matige vormgeving van het toneelbeeld vormen dan ook de enige minpuntjes van deze mooie voorstelling.

~Het Meisje met de Zwarte Vlechtjes~
Wie was zij toch!? Dat meisje met die vlechtjes. Ze tuimelde, kroop en sloop, verkruimelde bijkans op het grote podium van De Rotterdamsche Schouwburg. Ze was de kleinste, en de fijnste, kon de andere nog maar net bijhouden, maar blonk uit in gratie en het-vallen-achteruit. Wie O wie!? Ravezwarte vlechtjes… Ik liet 4 rode rozen brengen naar haar kleedkamer, wensde haar succes. Op haar tenen stond ze, en het was net alsof ze even loskwam van de grond, alsof een onzichtbare hand haar aan haar haartjes omhoogtrok. Doek.

3 videoschermen, 2 vj’s en 1 verhaaltje (zeggen ze zelf). Het is erg leuk om Eboman een keer live z’n ding te zien doen, maar het is nog veel te mager voor het theater.

Veel mysterie in deze Salomé, in de vervreemdende vormgeving en vooral in de waterput die een (letterlijk) centrale rol speelt. Het begin is bijzonder traag, en halverwege zakt de spanning heel erg in, dat is jammer. Maar door de mooie Special FX , gevarieerde kostumering en het overtuigende spel van vooral Mirjam Stolwijk en Carline Brouwer is de 2e helft spannend genoeg om de voorstelling uit dat dal te trekken.

Salomé is precies één scene geil geweest. Dat ze daarna opeens frigide wordt neergezet doet me denken dat Mirjam Stolwijk buiten beeld de hand aan zichzelf geslagen heeft. Zet vervolgens deze koelkast tegenover een ‘onzichtbare’ Johannes de Pirana en je vraagt je af wat de regisseur bezielt. Ohja, ga maar dansen, ga maar dood. Het kan mij allemaal niets schelen. De Appel meldt trots dat de Haagsche Courant schrijft dat de voorstelling veel stof tot discussie biedt. Och. Misschien over de vraag waarom compleet inconsistente slapstick gecombineerd met zonder drama in ‘s hemelsnaam bij de Appel te zien is. Één gewei voor het plaatje en de spelers. Drie tomaten voor de regisseur.