Ik heb slechts één vraag: Waarom heette deze voorstelling in Godesnaam ‘Salomé’? Werkelijk het meest ranzige stukje toneelstukvernacheling dat ik laatstelijk mocht aanschouwen. Gewei voor de kleding. Te weinig tomaten voor de rest. Er moeten galgen aangeschaft worden. Schrijvers als Oscar Wilde dienen beschermd te worden tegen Onbenullen als de regisseur van een dergelijk Total Loss. In gruwel verblijvende,

De estheet op het podium. Zo’n voorstelling waar je het niet helemaal van weet. Het ziet er zeer goed uit en het boeit tot op zekere hoogte. Dan lijkt er materiaal tekort en vervalt men in herhaling en maakt de dingen rond. Veel dingen op het podium waarvan ik na afloop van de scene denk: “tja waarom eigenlijk, was dit nu nodig?”
De eindmonoloog rond de grot blijft hangen en beweegt me. Misschien was er zoveel meer mogelijk geweest en is er niet echt aan door gewerkt waardoor het een onbeduidend niemendalletje is geworden, dat veel mogelijkheden in zich verborgen hield maar die er niet uit mochten komen.

Ook als je niets te zeggen hebt, kan je best een voorstelling maken die leuk is. Helaas was dat hier niet het geval, geen tempo, het spel kwam niet verder dan de derde rij ( en ik zat op de tiende) en flauwe filmpjes uit de zeventiger jaren. Laat maar zitten dit soort voorstellingen.

Sailors on an bus is een mooie mengeling van visuele beelden, spel, muziek en intigerende dans. Die vrouw had me helemaal in haar greep, zoals ze daar stond te dansen. Ik weet niet wat er precies de bedoeling van is, maar WAAROM moet dat altijd, ik heb een geweldige avond gehad, er heerste SFEER en dat kan je niet van elke voorstelling zeggen. En trouwens, het was niet helemaal een stuk zonder samenhang, het ging over de tijd en hoe die je voorbij glibbert en hoe de waarheid aan tijd onderhevig is en hoe je de waarheid nooit kunt vangen en dat dat ook niet het doel van het leven is, je moet gewoon LEVEN.
Het was leuk. Een tomatenblikje voor die Trudy die op het laatste een liedje zong dat ik dom vond, maar gelukkig duurde het niet lang.

Bagger, Bagger en nog eens Bagger. Een samengeraapt onsamenhangend soepzootje met alweer een knullige videoprojectie (DOE EENS WAT NIEUWS). Het is maar goed dat deze productie vlak daarna op reis ging; was Groningen weer een stuk aangenamer.

Na het succes van de voorstelling ‘Reigen’ eerder dit seizoen bij De Paardenkathedraal, wist ik niet goed of ik wel zat te wachten op een ‘homoseksuele’ versie van hetzelfde stuk. Maar blijkbaar toch wel. De groep van tien mooie, enthousiaste jonge spelers maakte me dat wel duidelijk. Het vuur spat van deze productie af, je kan nauwelijks stil blijven zitten. De homo-erotiek is expliciet zonder het publiek in verlegenheid te brengen. Het bleef prikkelend, vol humor en uiteindelijk werd ik zelfs nog even ontroerd. Hoewel niet alle spelers van hetzelfde niveau waren, bleef ik tot het eind toe geboeid en kan ik een bezoek aan Ronde 2 van harte aanbevelen.

Zelden heb ik zo uitgekeken naar de zelfmoord van Julia. Dat dit eigenlijk een zeer kleine zaal produktie is voor de binnenlanden van Engeland, verklaart een hoop, maar ga er dan in godsnaam niet de grootste zalen van de wereld mee in. Stom idee, laat maar in de binnenlanden of speel hier ook in de Nes.

Shakespeare voor de schoolgaande jeugd. De voorstelling blijkt gemaakt voor een kleine zaal en blijft in de Rotterdamse Schouwburg niet overeind. Een welgemeend gewei voor het prachtige decor en licht.

Een heldere voorstelling met veel jonge spelers. Novecento-sferen. Een mooie tekst van Peter Dictus die niet altijd even verstaanbaar werd gebracht in het Zunderste Globetheater. Zeer sterke vertolking ouders van Julia. Ook Romeo en Julia spelen overtuigend. Live fanfare-orkest.

Wat een leuke locatie is dat toch daar op de transformatorzolder. De avond valt, een treintje rijdt voorbij. Alleen de stoeltjes zitten zo rot, maar goed, dat houdt je scherp. Zo mis je tenminste de dialogen niet. Blij dat ik weet waarom Hein drinkt, blij dat ik zwarte Nikes heb, vooral blij dat ik niets hoef te verzinnen voor de Biënnale… la la la, en ik ben verliefd op de Belg.