Rijnders klassieker die na de borstverkleining van Pamela echt ouderwets is, maar wel nog heerlijk om te zien. Speciale aandacht (en gewei) voor Belangrijk CD-speelapparaat.

Classic stuff.
- Ja lekker.
Dood Paard haalt de mosterd, hier.
- Na de maaltijd?
Nee, Abraham.
- Vader?

Tsja, wat moet ik daar nu mee. Zo’n enorme overpeinzing over taal. En dan die tekst “woord voor woord voor woord voor woord” gaan spelen. Mm, daar is geen beginnen aan en amateurs vertillen zich dan al snel. Maar alle kleine existentialistjes in de zaal vonden het prachtig en daar ging het om. Toch een gewei voor de poging.

Winkeldochters afstoffen. Laat dat maar aan Leporello over. Niettemin al de tweede Cid van het jaar. De Vlamingen halen niet de diepgang van TGA, maar knallen die lang tekst er wel drie keer zo snel doorheen, en dat is ook veel waard. Ik ken flipperkasten die nog sneller spelen, maar dat zijn er niet veel. De tongbrekende toeren gaan vergezeld van olijke, minimale kunstjes in spel en met decor. dat leidde tot een zeer amusante voorstelling, al weerhield het de Amsterdamse hoogleraar theaterwetenschap er niet van een uiltje te knappen. Conclusie: Leporello moet veel meer optreden in Nederland.

Leuk gedans, hoor, en ook nog wat verfrissende dingetjes over beeld en origineel en virtuele lichamen en zo. Maar het gaat niet echt ergens naartoe en dat maakt het nogal saai.

jesus, wat kunnen ze snel praten. heeeel enthousiast, maar ook erg typerig - en dat wordt wel wat saai over de hele duur van het stuk. gezien: een minitoneel voorop het toneel met drie oude stoelen, plantenpotten, wodka en een radio. & rood, groen, blauw maakt (net niet) wit - maar dat moet je zelf maar zien [1 moose voor de brillen, 1 voor de radio en een tomaat omdat het wel erg lang duurt voor ze shakespeare gevonden hebben]

Briljant stuk wordt voortvarend om zeep geholpen door drie Vlaamse komedianten. Ben maar weer eens in de pauze weggelopen.

Je mist het Grote Theaterstuk en je hebt het te druk om mee te genieten van de Boekenweek: dan is er gelukkig de Lezing. Tom en Luc’s Werk voor de mens zonder tijd. In een noodgang door de zes stukken van ‘Ten Oorlog’ en als bonus nog eens luisteren hoe de Auteur zelf met zijn taal speelt terwijl hij rent en springt. Een oorlog als bloemlezing. Een bloemlezing als oorlog. Misschien gaat het toch zo slecht nog niet met de Theaterbelg.

De eerste helftvan het stuk is erg sterk, de verschillende karakters komen goed uit de verf, het verhaal is duidelijk. Dan komt er een onverwacht intermezzo omdat Lanoye was genomineerd voor de Gouden Uil, en hij via een videoverbinding in de Brusselse studio aanwezig moest zijn. Misschien is het daardoor, maar hierna zakt het bouwwerk als een kaartenhuis in elkaar. Veel te lang, slecht verstaanbaar, niet boeiend meer. Laat hem dan maar boeken schrijven.

De Shakespeare Club is een uitdaging voor iedereen die wel eens in het theater heeft gezeten, Shakespeare heeft gelezen, zijn fantasie wil laten prikkelen of vindt dat de logica lang genoeg heeft geregeerd. Wat Lanoye deed in tekst, zie je hier in spel.
Ik zeg het al een tijdje maar deze voorstelling bewijst het weer: Mime rules!