Toneel-op-het-randje-van-het-sentiment, maar het dondert er nèt niet overheen. Verhaal dat geplukt zou kunnen zijn uit matige Amerikaanse B-film: jongetje op z’n 7e in de steek gelaten door moeder en achtergelaten bij stuurse vader, die onmachtig is zijn affectie te tonen. Maar op latere leeftijd groeien de mannen naar elkaar toe. Ze worden Heuse Vrienden! Dit alles zou onverteerbaar zijn, ware het niet dat vooral Thomas Oerlemans het jongetje waarachtig inhoud geeft, charmant, maar absoluut niet koket. En gelukkig heeft regisseur Annekee van Blokland de verleiding weerstaan het gladde verhaaltje werkelijk te polijsten. De muziek, de video, de net-niet-perfecte timing bieden voldoende hoekigheid om de tear-jerk te ontlopen. Jammer van het wel erg eind-goed-al-goed-einde…

Een hele mooie integere voorstelling, gespeeld door Sylvia Poorta. Grappig als je de film goed kent, vooral erg ontroerend wanneer je je door de liedjes heen concentreert op het leven van het personage. Een hele mooie afsluiter van het Trust-tijdperk. Wel veel oude mensen in de zaal.

Ik raak gefascineerd door de voorstellingen van Ine te Rietstap. Ik snap er niks van, wat is een afspraak, waar begint de improvisatie, wat is theater, wat is echt? Met als gevolg dat ik dan maar alles geloof. Tijdens de voorstelling vind ik het vaak ook ongelofelijk rommelig, ergelijk en slecht en snel daarop ben ik tot tranen toe geroerd. Geweien voor de cast; iedereen is prachtig en een gewei voor Madonna.

Eigenlijk heb ik geen mening over deze voorstelling, want ik weet nog steeds niet wat ik er van vond. Mag dat ook een keer?

Meer van hetzelfde eigenlijk. Na ‘Vleis en Bluumkes’ (hoe je dat ook mag schrijven) kon je zoiets toch wel verwachten. Er werd nu mooier gespeeld en er was veel meer plek voor ontroering, maar het blijft een beetje laf en flauw. Het lijkt alsof ze kwetsbaar op het toneel staan, maar ik vind de vorm juist ook zó veilig. De spelers verdienen drie geweien (René Geerlings is hyperkomisch) maar de veilige regie een DIKKE PEPER in haar… Toch valt er wel iets voor te zeggen want het wordt weinig gedaan, zo dichtbij en geïmproviseerd. Maar een boog is moeilijk te spannen blijkt maar weer.

Tot mijn grote verbazing is deze voortelling van het Nationaal Toneel door de HH critici collectief de hemel in geprezen. ik grijp deze kans aan om even iets recht te zetten; Sladek is KUT. Hoofdrolspeler Aus Greidanus jr. is heus getalenteerd, maar krijgt van regisseur Antoine Uitdehaag werkelijk niets interessants te doen. Erger nog is dat je dat binnen een kwartier door hebt, vervolgens zit je je nog twee uur stierlijk te vervelen. Niet gaan.

Erg slecht geluid. Eigenlijk niks verstaan. Verder éérg veel vertederende kleine mensjes op het toneel. In z’n geheel wel gezellig.

Het had beter ‘Sinatra, een verkrachting’ kunnen heten. Er liep de hele tijd een hond over het toneel en ik zat gewoon te hopen dat deze zou gaan plassen zodat er kortsluiting zou ontstaan en de voorstelling voortijdig geeindigd moest worden. Ik denk dat de voorstelling de pijn en frustratie van de vrouwen uit Sinatra’s leven moest uitbeelden, maar dat is dan erg slecht gedaan. De dames kunnen echter wel zingen, maar dat maakt niet echt veel goed.

Alweer een tijd geleden gezien. transformatorzolder. Toen ook met Rijnders erbij. nogal veel relationeel kut&lul geroep. oke we hebben elkaar niet altijd even veel te vertellen, en dan doen we het ook nog eens op zo’n onhandige manier. maar wie praat er nou keurig theater nederlands en moet er dan opeens zo nodig ‘neuken’ tussen door roepen? rijnders - juist. een tijd geleden was dat beslist heel vernieuwend en bevrijdend - en in appelscha is het dat nog steeds - maar ik heb het er een beetje mee gehad - sorry - misschien wordt ik gewoon oud [1 moose voor alles wat niet uitgesproken wordt, en 1 tomaat voor wat wel. lullig? gewoon kut!]