Een mooi stuk waarin de stalker de onderlinge frustraties tussen de drie (andere) hoofdrollen naar boven weet te halen; of moet ik zeggen, de stalker is de onderlinge frustraties? Ook mooi om te zien, hoe de gesprekken tussen stalker en idool telkens iets veranderen als de stalker het voor zichzelf herhaald. Verder nog een gewei voor het tempo waarmee het stuk gespeeld wordt (dit ligt voor een groot deel aan de tekst, die ik na afloop aan een stuk door uitgelezen heb). Eigenlijk is het gewoon een geweldige tekst. Tenslotte nog mooi decor, mooie muziek en mooie dans.

Wat gebeurt er als Roeland Fernhout Pierre Bokma gaat stalken? Een heleboel volgens GJ. Het resultaat is een wat ongrijpbare voorstelling, die als totaalervaring erg mooi is, maar ik had moeite om hem te begrijpen. De tekst was mooi, het toneelbeeld ook, de muziek was indringend, de acteurs van hoge kwaliteit. Ik moest af en toe zelfs aan een gesproken opera denken. Al met al dubbele gevoelens. Een blik voor de persoon die zijn mobiel was vergeten uit te zetten! Wat zou er gebeuren als Roeland Fernhout mij zou stalken? Ik zou hem binnenlaten, denk ik…

Wat een fantastisch georganiseerde chaos. Dans-met-ongelukken. Wanhoop wedijvert met gracie. Onbeholpenheid met vermaak. Neigt naar dansante variatie op Buster Keaton en Monty Python. Hulde!

Veel naakt op het toneel! Da’s even geleden. En het werkt ook nog. Zodra de kleren uit zijn, kunnen de personages eindelijk normaal doen. Nadat ze van de ene dans na de andere langs elkaar heen gekrioeld hebben in deze stad bij nacht komt er eindelijk rust en zijn ze gewoon wie ze zijn. Wel teveel gekrioel in het middenstuk, daar leek het of het improvisatiequotum nog gehaald moest worden. Dat wordt dan weer gered door het duet met koffie-kopje-en-schotel. Wauw. Je zou zelfs alleen daarvoor kunnen gaan.

Big Bummer voor een grote fan. Te veel onbelangrijke personages en verhaallijnen, te veel te snel en het muticulturele ligt er wel erg dik op.

Deze voorstelling herstelt mijn vertrouwen in het Nederlands toneel. Het kan dus wel. Wat een opluchting! Hier gebeurde wat er altijd zou moeten gebeuren. Ik voelde emoties. Ik werd bewogen en wel letterlijk, wat zorgt voor het meest geweldige apresvoorstelling-moment ooit en ik kan het verklappen want jullie kunnen het toch niet meer gaan zien. In de ruim anderhalf uur dat de voorstelling duurt zijn wij, met zaal en al 20 meter verplaatst; waar het benauwde halletje was is nu plotseling een bar (Met glitterbol), en we hebben er niks van gevoeld! De camara registreert na afloop de verbouwereerde gezichten van de toeschouwers. Een extra gewei voor Carice van Houten, de verkleedkampioene van Nederland.

Ik hou normaal helemaal niet van dans, maar dit was eh, hoe zeg je dat, ‘overwhelming’. Vooral die lange derwish-achtige rondwervelingen zorgden ervoor dat ik weer even tevreden was met het leven zoals wij dat kennen.

Een gewei voor het bij vlagen fantastische spel van de acteurs en voor de rust en schoonheid van het deel voor de pauze en een tomatenblikje voor de rommelige regie van na de pauze en de te lange duur van de voorstelling.

Deze voorstelling is erg oubollig. Als die jaren zestig-humor je smaak is, kan je er misschien plezier aan beleven, maar voor mij zat het telkens tussen een flauwe glimlach en tenenkrommen in. Vooral als iedereen vind dat ie moet klappen na alweer een flauwe grap. Acteurs doen flink hun best, maar het is eerder aandoenelijk dan overtuigend. Niet echt aan te raden.

Aangename voorstelling, zij het wat lang, over een Hollands fenomeen. Goede titelrol, fraaie Friso Wiegerma (Frank Klijn) en een geweldige Annie M.G. Schmidt (Ineke Veenhoven). Dat de voorstelling als feelgoodmovie eindigt is jammer, maar geen blik tomaten waard.