Jan Joris Lamers kan of wil geen tekst uit zijn hoofd leren. Een van zijn medespelers deed vrolijk met hem mee. Veel water over de vloer en afzakkende brillen (als je nou zo creatief bent, bind er dan een touwtje om, JJ). Toch een mooie voorstelling. Een gewei voor de voorstelling en een voor de moedige Barre Lander die zijn tekst wel uit het hoofd had geleerd. Verder een blikje voor de leden van het publiek die na de pauze niet zijn wedergekeerd. Ze hebben het gemist.

Deze voorstelling is dus volkomen kut. Zoals ik het graag mag zien.

Een klein elandje voor Stefan de Walle die zijn hoofd boven water heeft weten te houden in deze kleurloze regie. (Jammer dat er geen verschillende maten zijn in elandhoofdjes en tomatenblikjes) Een enorm blik tomaten voor de non-regie van Catherine ten B. Geen visie te bespeuren. Wat Carrière, de schrijver, aan filosofie, absurdisme en vooral surrealisme verwerkt heeft in dit stuk was volledig platgeslagen. Alsof je naar een Hollandse klucht zit te kijken van dertig jaar terug. Met dank ook aan het smakeloze tapijt.
De dramaturgie doet ook al geen recht aan het stuk. De kapotte relatie tussen de man en de vrouw is niet herkend als scharnier van het stuk, waardoor de absurde momenten diepte missen en kluchtig worden.

Een hele mooie voorstelling van een mooi maar tragisch verhaal. De dansers hebben de geweien meer dan verdiend. Een tomaat voor het orkest wat ik niet goed vond spelen. Inzetten die ongelijk waren, valse violen en ga zo maar even door… jammer. Voor de rest erg genoten.

Mooi uitzicht op de brug over de Waal. Gelukkig maar, want nadat we het decor bewonderd hadden (en daarmee waren we na 1 minuut wel klaar) keken we naar een spektakel waar we momenteel mee worden doodgegooid. Stelt niks voor!

Deze Oerolvoorstelling is ontzettend goed. Mime zuigt, dacht ik, maar deze russen trekken me over de streep: ook mime heeft een toekomst. Gelukkig wordt dit alles gecompenseerd door de treurigmakende mime-in-de-duinen-performance die uit een workshop van Derevo voortkwam. Dank, ik snap de wereld weer. Toch nog een blik tomaten.

Ruim twee uur duurde de biografie van Strindberg in deze voorstelling. De man was bezeten, van vrouwen en van “het genie zijn”. Dat gaat niet samen en uiteindelijk delft alles en iedereen het onderspit. Strindberg eindigt in een bad, waar hij zijn piemel maar gaat wassen. Want het is gewoon op. Leuke constructievoorstelling met rappe overgangen en een aantal mooie fragmenten. Jammer genoeg duurde het te lang.

Typisch voorbeeld van: mooi decor, jammer dat er acteurs doorheen liepen. Regisseur en spelers hebben zich er te gemakkelijk vanaf gebracht. Er werd te weinig met erg mooie sneeuwdecor gedaan. Problemen van de twee personages interesseerden in het geheel niet. Voorstelling was plotseling afgelopen.

Eindelijk een keer een jongerenvoorstelling van hoog niveau. Vol vaart en energie een voorstelling over een zwaar thema. Toch luchtig en dat is zeer knap voor een voorstellingen over twee jongens van 13 die een moord op hun geweten hebben. De tieners vonden het geweldig en dat zegt heel veel.

Ja, nou, mmm. Ik weet het niet zo goed hoor… Geluidsdecor af en toe erg mooi (vooral als het geen muziek wil zijn); tekst lijkt af en toe Rijnders-parodie, vooral als Pierre Bokma zijn Heldentenor aanzet; decor is prachtig; als geheel thoroughly onbegrijpelijk… Zoals ik al zei: ik weet het niet zo goed.