Dit is geen theatertekst en dat merk je ook wel. Lieneke le Roux valt een beetje tegen, maar Joep Onderdelinden is weer verrassend. Mocht u ook vaak met de mond vol praten, gaat dan zeker kijken!

Wat een idee: een gedachtenwolk met daarin een tv-scherm op je hoofd. Neem plaats achter een tafel, spreek en op het tv-scherm verschijnen de beelden van je gedachten. De teksten zijn prachtig. Waar moet je naar kijken, de acteur of het beeld? In het tweede deel zie je hoe de tv-beelden worden gemaakt: overal staan maquettes en camera’s, die door drie acteurs worden bediend. Een prachtige voorstelling.

De blik die ons wordt gegund in het hoofd van meneer Tingeling is eigenlijk een blik in het hoofd van decorontwerper Gerrit Timmers. 3 geweien voor het interessante hoofd!

Tsjechov meets slapstick. Erg leuke voorstelling van hele grappige Vlamingen. Een liefdevol misbruik van ‘De Drie Zusters’ van Tsjechov. Het leverde een leuke en absurde avond op. In lange tijd niet zo gelachen bij een voorstelling. Jongens, ga zo door!

Wat een mooie stukjes tekst zeg. Botho heeft het allemaal goed begrepen. Scène van Annet Kouwenhoven en Maureen Teeuwen over ‘Medea’ is hilarisch. Jan Joris Lamers is nogal onverstaanbaar (hoe kan ik me hier nog over opwinden?), en de microfoon voor Jorn Heijdenrijk, die juist de verstaanbaarheid moet bevorderen, werkt soms wat averechts. Kostuums zijn dan weer erg goed. ik ga over een jaar wel weer eens kijken hoe het met dit Nieuw Repertoire staat.

Discordia bezoeken was de laatste maanden niet echt een vrolijke, ongecompliceerde bedoening. Welke tekst er ook ten tonele werd gebracht, het was onmogelijk niet de tragedie die Discordia omringt er in te lezen. Elke beweging, elk woord werd een toespeling. Alles werd zwaar en waar en mooi en droevig en zielig en jammer en helaas. Zo ook bij ‘De tijd en de Kamer’, een grote melancholische toestand. Or is this just me? Fijn hoor, die Discordianen. Toneelspelers waren het, maar aardige toneelspelers.

Leuk gepraat met Don Duyns na afloop, vandaar die extra eland. De makers zelf waren niet zo tevreden over deze eerste try out en dat ben ik met ze eens. De treurigheid van de twee simpele zielen die zich graag succesvoller zien dan ze zijn was zichtbaar maar te weinig schrijnend. Het middenstuk was ronduit saai, maar aan het eind was ik er weer helemaal bij. Goede monoloog van Marcel Faber over hete kippevleugels aan het eind. Conclusie: hier zit meer in.

New York, New York, big city of dreams. Jankende working class en verknipte machtswellustelling in een mengelmoes waarin het leven maar niet tot een musical wil worden. De spreuk van de avond is: ‘Ik ben een samenvatting van mezelf’ en Disney is tragiek; een wrange droom die maar niet uitkomt. Soms meer van hetzelfde maar dan weer pijnlijk herkenbaar.

Ik ben er al tijden van op de hoogte dat ik Miss Piggy ben en mijn vriendje Bugs Bunny, dus met de boodschap van de voorstelling kan ik niet zo veel. Verder lees ik de kranten en zit veel in de kroeg dus veel van de anecdotes had ik al eerder gehoord. Toch bleef er voldoende te genieten; het gaat over de liefde, de pas-de-deux was Fantasia mooi, het decor en veel scènes zijn spannend. Alleen oppassen dat het niet te cabaret-achtig wordt.

Minnie Mouse rijdt in haar stretch-limo door 5th Av. Tikje verkouden. Haar muizeoortjes wiebelen op de maat van Harlem Nocturne. Cola-light gulpt haar Wonderbra in. Krantenkoppen schreeuwen over lippen en sigaren. KFC slacht en braadt. Denkt groot, net als die burgerflippin’Mclown en God in de wachtkamer van de liposuctie-kliniek. Het gaat goed met de wereld. Plasticfantastic. Heel New York kotst uit de window.
Een serpentineregen. Minnie is onsterfelijk.
Wat zeiden ze ook alweer over Godzilla; Size does matter.