TGA goes Discordia zou je verwachten als Jan Joris Lamers het decor ontwerpt. Gelukkig weet Titus Muizelaar in eigen huis te blijven en zijn TGA-ensemble te sturen in daar waar het sterk kan zijn: ensemblespel met ruimte voor grote individuele uitschieters. Lineke Rijxman als de geheimzinnige die anderen tot verliefdheid manipuleert maar die niet in staat is haar eigen grote passie te volgen. Janni Goslinga krijgt eidelijk de rol van betekenis waardoor ook de jonkies hun gang kunnen gaan. Malou speelt met lichte toets de oudere bediende. Roos, Janni, Malou, Barbara, OK, maar wanneer staat de nieuwe Pierre Bokma op. Wordt dit Mimoun of Jasper? En het decor ? Tsja, ook op de grote zaal werkt de Lameriaanse Tsjechov. Prachtig.

De HH critici hebben het geloven we niet helemaal begrepen. Daarom onze mini-interpretatie: bekijk het landgoed eens als TGA en professor Serebrjakov (Hugo Koolschijn) als GJ Rijnders en je ziet een door Titus Muizelaar briljant geregisseerd statement over de toekomst van TGA, het zinloze leven van Pierre Bokma en over zijn eigen positie als Kroonprins. En Hans Kesting is ook weer leuk.

Simpele, heldere vertolking van deze taaie Tsjechow. Mooi als je van deze auteur houdt, maar voor mij gebeurt er te weinig. Ik wacht op 2000, want ik word moe van de fin de siècle-verveling.

Ik heb een uur en drie kwartier geboeid zitten kijken. Van Urk heeft een hele mooie voorstelling gemaakt die ondanks de vele stiltes geen moment verveelt. Een beeldend decor en geweldige acteurs. Vooral Cees Geel zet een sprekende Astrov neer. Alleen Oom Wanja zelf, Maarten Wansink komt hier en daar niet helemaal uit de verf. Veel humor, alleen het einde had wel iets minder depressief gespeeld hunnen worden, zonder die lijdende gezichten is de boodschap ook wel te snappen. Voor iedereen die graag eens een Tsjechov wil zien een aanrader.

Wat nou acteursopleiding, ik heb niemand zien acteren gisteravond. Wat leren ze daar in Utrecht? En was het nou nodig om voor hun eindvoorstelling een compleet verneukte Oom Wanja te laten zien? Naarmate de kwartieren lang begonnen te worden kreeg ik steeds meer en meer respect voor Ivar en zijn Wanja. Dirk moet zich schamen, de regie was slecht, de spelers heel slecht,vijf tomaten uit de grond van mijn hart.

Liever een handvol scheermesjes slikken dan deze voorstelling nog een keer uitzitten. Ik heb er verder geen woorden voor, behalve dat deze productie is georganiseerd in het kader van de Vlaams-Nederlandse Culturele Samenwerking. Als dit exemplarisch is voor deze samenwerking dan sluit ik liever weer de grenzen.

Heldere, overzichtelijk voorstelling, prachtig vormgegeven en sterk gespeeld. Dat een deel van de voorstelling toch aan me voorbij ging heeft te maken met de hermetische, soms volkomen onbegrijpelijke taal (maar ja, het blijft Handke). Geweien voor regie, decor en met name voor het schitterend ingetogen spel van Geert de Jong en het strak vormgegeven, maar uitbundige spel van Hubert Fermin (wat een sterk duo!). Blik tomaten voor de twee jonge spelers: geen aanwezigheid, geen tekstbehandeling, slechte houding en bovenal geen persoonlijkheid…

Ik heb een fascinerende avond gehad. Over hoe Goed en Slecht elkaar kunnen ontmoeten. Goed omdat Handke nooit eerder in Nederland (bij mijn leven en welzijn) zo helder werd uitgevoerd. Goed omdat Geert de Jong met veel tekst een prachtige rol speelt en Robert Prager met haast geen tekst net zo’n mooie. Goed omdat de keuze van regisseur Jules Terlingen om Quitt door een vrouw te laten spelen en zijn vrouw door een man op dit moment een briljante keuze is. Goed omdat de regie en de vormgeving (Guus van Geffen) volkomen consequent is en ook nog eens erg mooi. Slecht omdat er op 1 of andere manier het kaartje ‘Slecht’ aan deze voorstelling is komen te hangen waardoor er geen hond komt kijken en de deur is opengezet om erop te kankeren, waardoor het in plaats van feest een graf is bij De Appel. Een beetje tomaat voor de mannen (afgezien van Robert Prager en Jules Terlingen die vele geweien verdienen) wegens niet doen wat ze misschien wel zouden kunnen als ze erin durfden geloven.

Anarchistische Tjechov-personages praten met elkaar. Dan komt Tjechov zelf op, en hij praat ook. Soms zingen de personages. Soms gaan ze af en op. Het is een toneelstuk. Ik kan er geen chocola van maken.

Ontzettend traag is de meest simpele omschrijving voor deze voorstelling. Twee en een half uur met pauze was een hel om uit te zitten. Lelijk decor, en zo weinig inventiviteit in het spel. Ik zat te kijken en dacht: god, ik hoor dat dit een goed stuk is dat ze staan te spelen, mooie structuur onder andere, maar in godsnaam, waarom moet dat zo ontzettend uitgesmeerd worden. Het leven van Camus gaat in een flits voorbij, mag het dan met een beetje meer vaart gespeeld worden. De Volkskrant had alle lof voor Jose Kuijpers, en dat was nu juist degene waar ik niet goed van werd, wat een zogenaamd serieus gedoe . Nee, deze beker gaat aan mij voorbij, maar dat was geloof ik al duidelijk.
P.S. Dat gewei is voor meneer Geerlings, ga vooral ook zijn Petrastuk\Helgadrama lezen.