Kleine voorstelling over grote dingen. En over rondjes draaien.

Er gaan harde woorden vallen in de bestuursvergadering van de Trap. Enkele leden zijn het gebrek aan professionaliteit nu meer dan zat. Op Polderweg 102 wordt gezocht naar ‘theatrale statements’, het moet maar eens gezegd.
‘Over-Spel’, waarbij voor de pauze een guitige persiflage op Antonioni werd neergezet, en erna ‘American Psycho’ zonder Phil Collins maar met Rex Dildo, was vermakelijk. Toch kijk je er naar met in het achterhoofd de nieuwsgierige gedachte; voor welke theatercompagnie worden zij aanstonds geronseld.

Zo klaar als een klontje. Helder en dus niet spannend. In het begin zwelt het geluid (dat in India song overigens niet had misstaan) aan en belooft het geheel nog enig risico te bevatten. Sijpelt in de roman de informatie langs je, op toneel wordt alles keurig voorgeschoteld. (we zouden toch maar vergeten wie wie is) De bewerking is een wel zeer kleurloze samenvatting. Waar zijn de stiltes, de verassingen, het risico? De verwachting van de voorstelling is fantasierijker dan de werkelijke uitvoering.

Prachtige voorstelling. Orfeo: prachtig geacteerd en gezongen. Mooi geënsceneerd: veerman, Plato, rivier. De hele avond op het puntje van mijn stoel.

Deze aardse en ritualistische versie van de Oresteia maakt nog eens duidelijk waarom deze trilogie eigenlijk zo weinig opgevoerd wordt; niet vanwege de lengte (de gemiddelde Shakespeare is in ongesneden vorm langer) maar vanwege de weerbarstige, stugge taal. Vooral in het eerste deel breekt dat op, Alize Zandwijk betoont teveel respect voor de tekst, waardoor het traag als stroop voorbij trekt. Het prachtige decor mag niet baten. Het tweede stuk, waarin Mark Rietman de titelrol sterk speelt, maakt veel goed, en is de reden dat het eindoordeel positief uitpakt. Hier is tenminste sprake van dynamiek, interactie en handeling, en het geheel wordt verpakt in een aantal zeer krachtige beelden. Vervolgens moet het 3e deel nog even uitgespeeld worden, waar eigenlijk nix interessants gebeurd, maar ja, Aeschylos wilde zo graag de Atheense democratie bezingen. Een speciaal blik geef ik aan het kostuum van Pallas Athena. De folkloristische, tribale kleding werkt voor veel rollen wel, maar om een godin die normaal in wapenrusting gekleed gaat aan te kleden als een rieten poppetje uit een Bulgaarse souvenirwinkel is een grote, grote miskleun.

Hoe een voorstelling aan een zijn eigen kunstmatige belang ten onder gaat. ‘tuurlijk: er wordt exotisch gedaaan, ‘t is immers een verhaal van ver weg en van mythische proporties, ‘tuurlijk veel ritueel geklaag en gebeweeg, maar auw, wat een gebrek aan dynamiek, wat een eenvormigheid. En van dat pierenbadje word je gek, als ook de zevende acteur zich er ritueel in baadt. Tja, de elementen vuur en water, nietwaar ? Mooie taal teruggebracht tot gemompel, mistige belichting, zodat IK harder moet werken om bij de acteurs te komen dan zij doen om mij te bereiken. Jammer, jammer!

Even heel erg kort: Mooi koningsdrama op de Carolinaberg te Dieren. Was oprecht erg grappig. Mooi gebruik van bos en 9-sprong (7-sprong? 11-sprong?). Doordat de acteurs regen gewend waren schreeuwden ze wel een beetje. Knap gedaan, vooral als je weet hoe weinig tijd ze hadden.

In juni zag ik in de Brakke Grond de voorstelling ‘Opname’ van Toneelgroep Hilversum. Ik had nog nooit van deze gehoord, maar deze oude Werkteater produkties (eindregie Helmert Woudenberg) wilde ik toch zien. Godzijdank werd er prachtig gespeeld en is het stuk en thema (leven, kanker, dood) nog steeds van deze tijd. In het maandprogramma van de Stadsschouwburg (A’dam) zag ik dat Opname vanaf 26 sept t/m 1 okt in de bovenzaal te zien is. Ga kijken dus! Die ene tomaat is voor mijn buurvrouw die toen naast me zat. Die trut haar mobiele telefoon ging af tijdens de voorstelling en dat was ook het enige moment dat ik me besefte dat ik in het theater zat.

Hoe een jonge joodse homo een oudere joodse orthodox helpt met zijn problemen en vice versa. Gelukkig weet Dirk Zeelenberg zich meer dan staande te houden naast een zeer overtuigende Johnny Kraaykamp. En dit zorgt voor twee keer drie kwartier kijkplezier.

Nogal sceptisch vooraf.
In de pauze twijfel.
Na afloop toch zeer onder de indruk van vooral John Kraaykamp: een prachtige rol!