Gewei voor goede cast. 3 tomaten voor slechte regie, matige tekst en gebrek aan magie. Filmpje naspelen, maar niet gebruik maken van wat theater als extra elementen in zich heeft. De thematiek kennen we; het geweld, de muziekjes, de vlotte teksten, maar op het toneel moet je toch met meer komen dan deze flauwe semi-realistische setting. In het spel veel bevlogenheid, maar het verhaal heeft ook passie en grilligheid in de regie nodig. Voorzichtig en braaf toneel over gruwelijke dingen: jammer dat hier jeugd naar het toneel moet worden getrokken.

Het was de cultureel attache van de Nederlandse ambassade in Zuid-Afrika, die Bambie 6 zag tijdens een festival aldaar. Enige tijd later werd de goede man overgeplaatst naar Rio de Janeiro, en besloot dat deze voorstelling ook getoond moest worden aan het Braziliaanse publiek. En zo kwam het dat ik in een theater in Copacabana stuitte op een ‘Encontro com o teatro de movimento da Holanda’. Door middel van workshops, een ‘video palestra’ en twee voorstellingen konden Braziliaanse acteurs, dansers en publiek kennismaken met de hier min of meer onbekende discipline ‘mime’. Te zien waren de (in Nederland al eerder uitgebrachte) voorstellingen ‘City Life’ van Karina Holla, met de dansers Marcello Evelin, Dries van der Post en Natasha Lusetic, en Bambie 6 van Jochem Stavenuiter, Paul van der Laan en Gerindo Kamid Kartadinata. Beide voorstellingen leidden bij het Braziliaanse publiek tot juichende reacties en staande ovaties. Uit gesprekken met de toeschouwers bleek dat men met name onder de indruk was van de sterke lichamelijke uitdrukkingsvormen. In Bambie 6 voerden drie jongens een stijd met het driedelig grijs. In een onnavolgbare, hilarische en technisch perfecte scene voerden de, in aanvang naakte, jongens een gevecht met de kostuums, die de strijd aangingen met de zich hevig verzettende lichamen. Eenmaal in het keurslijf gedwongen, in de ban van het ‘volwassen’ onderhandelingsspel (we herkenden o.a. de politicus, de zakenman en de legergeneraal), probeerden de mannen door middel van absurde spelletjes, manipulatie en geweld elkaar te overtroeven en kapot te maken. Exemplarisch was de scene waarin de onderhandelingen schijnbaar tot een goed eind zijn gekomen. Het beeld dat we kennen van televisie, het moment waarop de handen lang op en neer worden geschud onder begeleiding van een geveinsde glimlach, zodat de camera’s de kans krijgen dit bijzondere moment vast te leggen, werd uitgebuit en tot een lange, komisch scene gevormd. De handen werden net iets te lang geschud, de glimlach was pijnlijk slecht gefingeerd, stiekem werd er geduwd en geknepen. Eens te meer heeft het theater bewezen, in dit geval door gebruik te maken van de uitdrukkingskracht van het lichaam, dat het in staat is een kritische dialoog aan te gaan met de plaats en het moment. Vlakbij het theater was enkele dagen eerder een groots overwinningsfeest gevierd van de eerste democratisch verkozen socialistische president. In dit land waar alles politiek is, waar men vertrouwd is met en teleurgesteld door corruptie en machtsstrijd en waar de televisie een enorme invloed heeft op de beeldvorming, kreeg deze ‘encontro’ met mime van Nederlandse bodem een sterke politieke lading.

Nog net op het randje van een gouden tomaat,
wat een draak van een voorstelling. Waarom?
Traag, traag en nog eens traag. Geen vertaling naar het nu. Wat bij deze voorstelling essentieel is om hem goed tot zijn recht te laten komen en veel te veel HERHALING.
Goede puntjes waren het Decor en soms, heel soms het toneelspel… Maar dan denk ik niet aan Ma en Pa UBU, het leek wel alsof ze er die dag even geen zin in hadden.
De snierende flirts met seks en schermen met oud taal gebruik deed daar geen goed aan.
Zonde van je tijd, tenzij ze deze keer echt hun dag niet hebben gehad.

Hebben jullie maar 6 tomaten te vergeven? Onverstaanbaar hysterisch geschreeuw en dat drie uur lang! Van begin tot eind dezelfde overdreven heftigheid waardoor elke mogelijkheid tot nuance wordt doodgeslagen. Het stuk is verkracht door Dirk Tanghe. De zoon was een uitvergroting van een uitvergroting van het stereotype van een cliche van een ADHD kind van 22 die speelt dat hij 16 is. Het voelde als een gijzeling aangezien je alleen weg kon door het toneel over te steken.

De show had ik al een keer eerder gezien in een wat kleinere zaal. Musikaal zat het toen al heel erg goed in elkaar. Echter het theater gedeelte kwam door ruimte gebrek niet goed uit de verf. Daarom was ik erg nieuwsgierig wat het in een grote zaal zou worden. In de vereeniging overtrof het alle verwachtingen. Uitstekend gespeeld en visueel fantastisch. Muziektheater op zijn allerbest!!!

Zo slecht dat het achteraf bijzonder is om het gezien te hebben. Nog nooit zo’n professioneel ogende voorstelling gezien die zo volstrekt niet kon boeien. Snap niet dat in het verre verleden mensen überhaupt de moeite hebben genomen tegen deze voorstelling te protesteren. Al die ophef is een deze voorstelling toch helemaal niet waard?!

Omdat er maar één recensie van is, en omdat die negatief is… Een kleine bijstelling.
Op het stuk is van alles aan te merken, voornamelijk dat de schrijver zijn eigen woorden niet durft te schrappen, maar verder… Ik ben gelukkig dat er nog echte stukken worden opgevoerd en we niet aangewezen zijn op het gepoep en gepis van de zogenaamde nieuwe theatermakers. Toneel is niet het tentoonstellen van je poep. Het vereist een stilering. En stilering vereist inzet, kennis en liefde… Je moet wel wat te zeggen hebben voor je het toneel opeist. En bij dit stuk is dat het geval. Dingen horen die je niet wist… Een prachtige tentoonstelling, dit toneelstuk.

“Cinema, dat is toch voor den Fransen” zegt Austin tegen Lee. Dit simpele zinnetje typeert het verschil tussen de broers. Lee is een wat sullige scenarioschrijver die brave verhalen verkoopt aan Hollywood. Austin is zijn flamboyante broer die met Lee de vloer aanveegt. Helemaal als Austin een idee voor een verhaal aan Lee’s producent weet te slijten. Simpel, effectief toneel, lekker enthousiast gespeeld in goed bewerkte tekst van Sam Shepard. Jammer dat het verhaal wel erg plots en te makkelijk ophoudt.

Alleen de titel al! 5 vrouwen gaan op “retraite” in de woestijn. Ze vertolken allemaal een ander type (uiteraard)en veel verder dan 1-dimensionaal dat type neerzetten gebeurt niet. Daarbij wordt ook geregeld een gevoelige tekst “gevoelig” uitgespeeld, wat leidt tot veel zelfmedelijden overc gemiste kansen en verkeerde keuzes. Omdat het toch geen slehte actrices zijn, ligt het volgens mij meer aan de regie (Mette Bouhuis) en de tekst van Ton Vorstenbosch.

Het boekje van Kristien Hemmerechts met overpeinzingen over haar ( toen) net overleden man, haarzelf en hun directe omgeving, is al prachtig. Tania van der Sanden maakt er op toneel een intieme, ontroerende, humoristische en poëtische monoloog van. Een avondje genieten, kortom.