Driewerf niks. thomas de bres blijft als enige een beeeeeeetje geloofwaardig overeind. voorstelling gaat minder dan nergens over, als dat n keuze is geweest is t meer dan goed gelukt. toen ik hoopvol op de klok keek, zag ik dat er nog anderhalf uur te gaan was zucht leukste, onbedoeld, was nog wel de mensen die weggingen en als n soort deinende hoofdjes van links naar rechts achter t doorzondecor heenschoven. ik was nieuwsgieriger naar hun verrichtingen op zoek naar de uitgang dan naar wat er in godsnaam met dat gezin gebeurt. dirk tanghe; lose die jeroen van venrooy. ga weer es met echte acteurs werken svp. en hou op met dat zelfmasturbatie-toneel.
PS; is t niet de bedoeling van climaxscenes dat er naar hun “aankomen” opgebouwd wordt? wat n sof. blijf thuis. doe iets leuks. huur n videootje. maak ruzie.
tomaten schieten tekort.

Deze twee jonge acteurs (Amsterdam en Maastricht) reconstrueren de ondergang van een huwelijk tussen een dikke draaiorgelman en zijn nog dikkere echtgenoot. Het orgel staat tussen hen in op het podium, en er is de goudvis (de geheime liefde van Johan).
Heerlijk traag, cabaretesk, veel aandacht voor detail, een absurde bekentenismonoloog tegen de vis, compleet decor. Ik heb weer ‘ns ontdekt dat ik erg houd van verkleedkisttoneel.

Wat een fijne, zacht tragische voorstelling. Zie je wel dat je een Egyptisch verhaal kan vertellen zonder de Hollandsche Moslim Discussie. Alleen dat is al twee geweien waard. Het derde gewei is voor de glimlach van Mohammed Azaaij.
Gaat ‘t zien!

Hoe breng je een lesje vaderlandse geschiedenis voor een hedendaags publiek braaf, verteerbaar en stichtelijk over het voetlicht? Zo’n opgaaf kun je, zo blijkt, aan Orkater overlaten. Het gezelschap is er rechttoe, rechtaan tegenaan gegaan- je hoeft niet bang te zijn dat je het theater in verwarring zult verlaten. Het verhaal van de Hollandse “Gouden Eeuw” wordt hier verteld via een zeventiende eeuwse moeder en haar tweeling. Dat is trouwens, ondanks hun ook aanwezige coach, OLH Beppe Costa, een wel erg mager skelet voor anderhalf uur toneel. Gelukkig staan de geheid goeie muziek en een reeks vondsten en vondstjes daar tegenover. Zo wordt het alles bij elkaar toch nog “wel een aardige avond”. Maar deze productie is niettemin een tikkie gemakkelijk en zo vol automatismen dat een voetbaltrainer er blij mee zou zijn. Had Rick v.d. Ploeg misschien een beetje gelijk?

Wat verwarrend. Ik heb nog nooit een voorstelling meegemaakt die zo mooi begon, om zo saai te eindigen.
Een prachtig beeld: vijf halfnaakte figuren balanceren op een brede sokkel, die omringd is door fonkelende glasscherven. Ze staan op een rij, mooi uitgelicht, mooie kostuums, de compositie is van een ongekende schoonheid. De dreiging van het scherpe glas is bijna voelbaar, op dezelfde manier als waarop een injectienaald op TV in je eigen vlees dringt. En het eerste half uur weten ze effectief de wanhoop, frustratie en ellende over te brengen. Het is lijden dat het een lieve lust is.
Maar dan gebeurt er opeens niets nieuws meer, en moeten we de rest van de voorstelling kijken naar het uitkauwen van deze idee-en. Het wordt werkelijk slaapverwekkend, en ik heb het Noodlot gesmeekt om eens voort te maken: ‘Snij dat mens toch eindelijk de strot door!’
Naderhand was ik verbaasd dat het maar een uur had geduurd.
Dit klinkt vernietigender dan ik het bedoel, want ik heb werkelijk geen spijt dat ik hem gezien heb. En het eerste deel was echt prachtig. Maar ik moest mezelf daar wel aan helpen herinneren.

Hele jonge acteurs, die te enthousiast spelen om de tunnelvisie van psychiatrische patienten geloofwaardig te maken. Kleren zijn hippig, de vloer in kleurige linoblokken. Ah welnee, dit zijn geen moeilijke gevallen, maar gewoon pubers. Dood, liefde en leven, tja het is een hele opgave en daar komen ze dan ook achter. Door de hoge metafoordichtheid let je meer op de taal dan op de communicatie tussen personages als er al een conflict was. Tekst van Mathijssen zit vol met kinderlijke bespiegelingen op de liefde en uiteindelijk komt het goed. Tja, dat klopt voor alle pubers. Maar op toneel graag suicidalere gevallen als Romeo en Julia.

Wat prachtige krampachtige voorstelling en wat een sfeer, de volledige 2,5 uur op het puntje van mijn stoel gezeten.
Herman Bolten als vader is prachtig, Henriette Stroet als moeder redt het aardig alhoewel ik haar nooit iets anders heb zien spelen als dit soort monsterlijke rokende afzichtelijke wezens. Jeroen Venrooij als zoon is een echte neuroot die het hele gezin kapot maakt. Een mooie enscenering maakt het compleet, mooie regie. enig minpuntje is Thomas de Bres die nooit geloofwaardig speelt. Teveel in tchniekjes en dingetjes vervalt
gaat dat zien

Een prettig stuk met een - heel klein - scherp randje. Twee patienten van een kliniek vallen voor elkaar, maar ze kunnen het niet aan. Wellicht lenen de dialogen van Mathijssen zich iets meer voor een strakkere benadering - de aandacht in het midden verflauwt een tikkeltje - maar als lunchvoorstelling in het Bellevue is de Venusvliegenval zeker goed te verteren. De aan de weg timmerende schrijfster kan misschien wel wat meer de verdieping opzoeken die ze in ‘Mijn Zwanenzang’ liet zien. Het stuk was vooral luchtig en prettig om naar te kijken, en het scherpe randje beklijfde niet (=1 tomaatje). Dit zal ook komen omdat de acteurs zo superfris zijn, hoewel dat ook zijn charme heeft: nieuwe stemmen bij een nieuwe stuk.

Mooie indrukwekkende voorstelling die dicht bij het boek blijft. (een klein tomaatje omdat ik denk dat je het boek wel gelezen moet hebben). Jeroen Willems is dreigend aanwezig als Mon, maar ontroerend in de scene’s tussen Mon en Bennie. Frieda Pittoors speelt een moeder waar je niet om heen kan. Ze deed me even denken aan Kitty Courbois in ‘Het wassende water’. Dick van den Toorn (Jules)is leuk als de “ouwe zevermuil” met de dubbele moraal uit het boek. Elsie de Brauw heeft twee kleine, maar belangrijke rollen (Mw Sassen en Franse Miet) en die speelt ze met verve. Frank Lammers als de soldaat Jim speelt de rol sympathieker dan hoe hij in het boek beschreven wordt. (en zijn zangstem is ook helemaal niet slecht…). Hadewych Minis als Ana is mooi als het meisje dat zich vastklampt aan alle middelen die ze tegenkomt om uit haar situatie te ontsnappen. Van Aus Greidanus jr ben ik nog steeds een beetje stil. Hoe hij Benny weet neer te zetten is indrukwekkend. Lief tegenover Ana, kwaad als hij het allemaal niet meer snapt, maar ook vrolijk kraaiend op een liedje met dierengeluiden.
Het decor vind ik heel raak getroffen, met een multifunctioneel aanrecht, de rommelig neergezette ‘boerderij-dingen’. Ook het alles afsluitende golfplaten dak vind ik een goede vondst.
Om een lang verhaal kort te maken: een aanrader !

Eva K Mathijssen zou een jong schrijftalent zijn maar ik zie het nog niet. ‘De venusvliegenval’is saai & saai. Een jongen en meisje in (vermoedelijk) en gekkenhuis zoeken elkaars liefe maar het lukt niet. Veel gekabbel en gebabbel van weinig inspirerende acteurs. Een niet gelukt experiment, tja kan gebeuren.