“sappig vlaams” in het theater doet me doorgaans gruwelen, maar de voorstelling van OUD PAPIER door het vervolg heeft me mijn mening doen herzien. De voorstelling lijdt welliswaar nog aan het nog niet echt ingespeeld zijn, maar de tekst van Crets maakt zeer veel goed. Ogenschijnlijk klassiek, maar met verdomd veel angels. De voorstelling doet lachen, doet gruwelen, doet ineenkrimpen, maar confronteert je vooral met jezelf en met je eigen emotionele tekortkomingen. Het leven in een notedop, maar dan een goedgevulde. Blijft hangen dit portret van drie geslagen mensen. Beetje knullig decor, dat wel.

Je moet ervan houden: als toeschouwer meedoen in een theatrale performance, maar als je dit een keer gedaan hebt bij een project van Powerboat, dan ben je verkocht.
Deze voorstelling gaat over een vrouw die bewust haar eigen destructie nastreeft. Dat klinkt eng, maar de toeschouwers kunnen hun best doen om haar acties te beïnvloeden. Hun is een rol toebedeeld waarin ze keuzes kunnen maken om al dan niet mee te doen.
Fokka Deelen speelt alleen én overtuigend. In het eerste deel van de voorstelling spreekt ze geen woord, maar met haar ogen en gebaren zet ze de kijkers aan haar te helpen. Tijdens deze interactie wordt er veel gelachen. Desondanks slagen de toeschouwers er niet in de vrouw te redden van haar ondergang, maar zij laat hen niet met lege handen achter.
De actrice wordt in haar spel ondersteund door effecten die tot stand komen via film, geluid en losse objecten, die door inventieve plaatsing ervoor zorgen dat het platte vlak van de film driedimensionaal wordt. Heel knap vorm gegeven.
Het is een onderhoudende voorstelling met een knipoog. Ondanks de zware thematiek verlaat het publiek de ruimte met een “feel good”-ervaring.

Waar laten ze het? Al dat vette eten, die zoetigheid, de drank, het vuige taalgebruik, ongegeneerde sexuele uitspattingen, de gortdroge Michiel, hoe macaber allemaal, de vulgaire geilheid, de windende Thijn, de complete vuilnisbelt na afloop? Wat een dijk van een voorstelling! Op het einde krijg je werkelijk medelijden, zo eenzaam en alles is zo onomkeerbaar. Het troosteloze lege aquarium met drie vissen is in m’n ogen een metafoor voor het grote lange leegte gevoel, zeker na afloop! Zo jong en zo overladen met het Theatertalent Kristen Denken, Astrid van Eck, Marijn Klaver, Michel Sluysmans en Thijs Romer wat een theatraal feest. Ik wens Annette Speelt een zeer lange tournee en een goede gezondheid. Na afloop droop ik de Haagse cultuurnacht in, niets kon gedachte veranderen. Deze voorstelling raakt, raakt in hart en ziel!

Ze kon prachtig zingen, alleen zong ze veel te veel. Als ze echt ging praten en grapjes maakte was het wel heel leuk, mar het zingen begon op een gegeven moment te vervelen. Als je een zangliefhebber bent is het wel een aanrader!!

Tijdens het Musica Sacra festival in Maastricht ging deze voorstelling van Het Laagland in première in de Keizerzaal van de Sint Servaas Kerk: een hele speciale locatie die het stuk een bijzondere extra dimensie gaf (één gewei). Liedjes speelden een grote rol in de voorstelling over een klein jongetje dat door middel van allerlei ‘rituelen’ probeert het leven overzichtelijk en veilig te houden. Twee geweien voor acteur Mischa Ardon omdat hij zo goed/mooi zong en omdat hij de hele zaal van het begin tot het eind bij de les wist te houden met zijn fysieke spel. Natuurlijk ook een gewei voor de gitarist die hem begeleidde. Last but not least twee geweien voor de regisseuse Inez Derksen die er wederom in geslaagd is een voorstelling te maken die de mensen ook echt in het hart raakt. Al met al is Liedjes uit de Kelder een hele lieve mooie en zelfs haast (een beetje) poëtische voorstelling. Gaat dit zien!

Gisteren zag ik deze nieuwe voorstelling van dit jonge gezelschap. Wat een feest, wat een humor, wat goed opgezet. Langzaamaan wordt je het verhaal ingezogen van de drie vrienden die zichzelf naar het hiernamaals vreten. Voorstelling eindigt in stank, en totale verstilling waar je kippenvel van krijgt.
Perfect geacteerd door deze jonge groep met lef en ambitie. Goede zet om Van Gogh het te laten regisseren. Komt allen naar deze theaterhit!!!
JJ

Leuke avond in de Toneelschuur: goed spel, mooie poppen, de instrumenten van Costa zijn als vanouds weer inventief. Het verhaal is zeer de moeite waard, al had het spel soms iets minder over de top gemogen. Maar misschien is de voorstelling door dit niet te doen nu juist geschikt voor de hele doelgroep….

Snel even een monoloogje meegepikt in het Dwarsdenkenfestivalletje in de Stadsschouwburg. Op dit festival veel Goetz en Shawn, maar wie is dan toch schrijfster Thea Dorn. Net zo’n vrolijke levensbeschouwer. Uitvoering is vrij kaal, het gaat om de tekst, dus daar heb ik dan maar erg naar geluisterd. Af en toe erg goed en geestig, soms saai en voorspelbaar. Het gaat Ricky Koole ondanks moeilijke tekst, kut akoestiek en rare speelplek toch nog te makkelijk af, wat veel van de spanning wegneemt. De hele problematiek (Westerse mens is verwend en dood) heb ik wel gehad. Een nieuwe fase in blasé zijn. Wel direct daarna in een discussie beland over de problemen van dit moderne tijdsgewricht, extra gewei voor dit gesprek.

Vleesch is een voorstelling die iedereen zo snel mogelijk moet gaan bekijken! Na vorig seizoen een wat stroeve, maar zeer intense ‘de Perzen’ te hebben gezien van het jonge gezelschap ANNETTE SPEELT was ik zeer benieuwd naar de moderne-klassieker Vleesch -gebasseerd op top-film La Grande Bouffe. En wat een overweldigende sensatie… Onder regie van cineast Van Gogh gaan de 5 acteurs tot het uiterste om de toeschouwer deze voorstelling ten volste te laten ervaren (!). En tijdens dit stuk besefte ik mij dat juist dat zo vaak ontbreekt in het steeds afstandelijker wordend theater-landschap. Zo niet Vleesch. Met mijn maag, ogen, oren, hoofd en neus vol van de voorstelling kwam ik de zaal uit; een avond om niet snel te vergeten.
Veel geweien voor de 5 acteurs en Van Gogh, een tomaat voor het feit dat Vleesch maar op drie plekken in het land te zien is (Den Haag, Groningen & Amsterdam).

Nee, de voorstelling voldoet misschien niet aan de laatste eisen van theaterwetenschapland. Maar mag ik bekennen dat ik erg heb genoten? En mijn broertje van zeventien ook.