Hans Teeuwen = Hans Teeuwen, en inderdaad, alles wat ie doet is leuk. De grove grappen en de typetjes kennen we nu wel, dus deze keer was het tijd om Hans Teeuwen meer als zichzelf te zien; leuke liedjes, fijne verhaaltjes (want wie kan ze zo vertellen als hans teeuwen zelf?) en de meer subtiele humor. Daarom 4 geweitjes voor z’n spel, z’n humor, z’n talent & z’n persoonlijkheid, en dan toch 1 tomaatje omdat hij misschien toch iéts beter z’n best had kunnen doen om zijn naam als cabaretier hoog te houden… maar hans, we houden ook nog steeds van jou hoor!!

Een eerste opvoering van een verse tekst, ook al is dit een reprise, is natuurlijk de tekst zoveel mogelijk volgen. En dat is ook gedaan. De muziek, het decor, de kostuums en speelstijl passen allemaal bij elkaar. Hierdoor misschien een beetje rood op rood, maar ach daar kijk je overheen. De tomaat voor het toch niet goede spel van de acteurs, waarschijnlijk simpel gehouden voor de ‘jeugd’ maar het was wel heel erg simpel spel.

De voorstelling was fris & het is altijd fijn om naar jonge mensen te kijken & choreografie & zang waren erg genietbaar & het idee scenes te schrijven die zich niet in het origineel afspelen, is erg leuk (gewei); maar, zoals Luna zei: ‘Er is zoveel meer’ Waarom niet méér gespeeld (voelen wat je zegt is niet genoeg) (tomaat)? Waarom niet méér gedaan met de eigenzinnige benadering van de tekst, in plaats van te scoren op de vloeken (tomaat)? En waarom in godsnaam moet de truc met het gif op deze knullige manier foutgaan (tomaat)? Als je toch de plot herschrijft, dan toch niet zo! Leuk geprobeerd, maar er is zoveel méér. Laat frisheid & zang & dans &c méérwaarde zijn van een voorstelling, en niet het excuus…

Belachelijk, de nominatie voor de GT….een voorstelling die me niet heeft losgelaten, alleen al om de geniale text en het hartverscheurende drama….

Uiteraard hulde aan de tekst van Esther Gerritsen…Mooi decorontwerp, interessante muziek, maar het acteerwerk was toch niet wat het had moeten/kunnen zijn.

Erg leuk, erg goed. Drie buitenaardse wezens (een blauw vierkant, een paarse buis en een verfrommeld papiertje) van de planeet Alles, waar van alles maar 1 is, komen op aarde en proberen zich voor te doen als echte mensen. Het stuk maakt prachtig duidelijk hoe willekeurig wij mensen met elkaar omgaan. Het levert zeer komische situaties op. Esther Gerritsen heeft een erg goed stuk geschreven en de regie en het spel van het Syndicaat sluiten daar perfect op aan.

Heden Soup! is werkelijk een fabuleuze voorstelling. Wim Helsen, finalist van het Leidsch cabaretfestival 2002 speelt op onnavolgbare wijze zijn eigen absurde heiligenleven. Vol bizarre logica en functionele woede. Maar mét stijl en diepgang. Wim Helsen is een geweldige verteller met een unieke stijl.

Drie mannen van midden veertig spelen drie mannen van in de zeventig. De tekst van Bodil de la Parra is niet heel erg bijzonder maar toch ook weer erg raak. Mooi wisselt ze tragiek en humor af in de verschillende scènes waarin de drie samenkomen om pratend de eenzaamheid te lijf te gaan. Het decor is vier stoelen en een tafeltje in tl licht. Alles moet dus komen van tekst en spel en dat lukt moeiteloos. Ster van de avond is Porgy Franssen die met een fabelachtige mimiek, merkwaardig mooie dictie en sterke uitdrukkingen de anderen bijkans van het toneel afspeelt. Precies goed op lengte en nergens flauw of ongeloofwaardig is Hagendissenhuid een ijzersterke voorstelling.

Deze voorstelling was echt heel erg mooi. Eigenlijk viel alles op zijn plaats. De hele sfeer was geweldig: Door de ruimte waar ik het zag, door het gitaarspel, door de mooie liedje die Mischa Ardon zong. Je voelde je heel betrokken bij de voorstelling: Je wilde meedenken met het jongetje, meeleven met het jongetje, meepraten met het jongetje!!
Kortom: Een definitieve aanrader voor zowel kinderen als mensen die diep over een voorstelling na willen denken.

Ik vond de sprookjes van Andersen altijd al erg naar, maar na deze voorstelling begrijp ik ze beter. Wist niet dat onze H.C. zo’n perverse hypochonder was. Zijn steriele emoties klopten goed bij de onderkoelde stijl van Michael Laub. Deze voorstelling is niet zo uitbundig als Total Massala Slammer twee jaar geleden, maar bij vlagen is het heel mooi, vooral de scenes met Astrid Endruweit, maar ik zat ook momenten ongeïnteresseerd te kijken.