Ik vond Eten met Vrienden een geweldige komedie, waardoor ik hem zelfs twee keer zag. Veel leuke momenten maar ook verdrietige en schrijnende dingen, knap geregisseerd. Voor de zomer wat ingetogener en minder geschreeuw maar twee keer knap gedaan. Terecht dat Huub Stapel voor deze rol genomineerd was.

Altijd als ik voorstellingen zie van Bianca van der Schoot en Suzanne Bogaarts word ik erg vrolijk. Zo ook met hun laatste voorstelling. De geweldig uitgewerkte ideeën, zo schijnbaar luchtig soms op het melige af, waar je zoveel over door kan denken zijn een lust voor het oog. Geweldig!

Na mooie recensies in Volkskrant en NRC had ik goede hoop. Maar wat een deceptie! De 2 heren spelen beide zo’n 7 a 8 typetjes zonder al te veel verschillen, waardoor je zeker tot de pauze nodig hebt om erachter te komen wie er uberhaupt meedoen aan het verhaal. En dan dat verhaal, na ja. Blijkbaar loopt Engeland hier voor uit maar ik begrijp echt niet waarom. Door het vreselijk typematige spelen wordt alles zo plat als een dubbeltje zonder ooit grappig te zijn. Het enige gewei is voor Laus Steenbeke die het stuk niet redt maar toch 3 van de 7 typetjes aandoenlijk neerzet en vooral mooie overgangen tussen de verschillende rollen maakt.

Super en Super.
Werkelijk zeer boeiend!
Ben benieuwd hoe de voorstelling er uiteindelijk in het theater gaat uitzien

Een Russisch stuk dat 100 jaar oud is, zó ontzettend eigentijds en confronterend neerzetten: dat vind ik een prestatie van de bovenste plank! Met dank aan het fantastische acteerwerk, het spannende felroze decor en de zorgvuldig uitgekozen kostuums. Gelukkig viel er ook genoeg te lachen, waardoor het geheel een dikke voldoende verdient!

Wat een smerige schoften, die acteurs van Stan. Mij zo vreselijk laten lachen dat ik een dag later nog steeds maagkrampen heb. Ik heb mijn stoel nauwelijks gebruikt, viel telkens op de grond of op de buurman/vrouw. Maar ja wat wil je; Frank Vercruysen die met een compleet wapenarsenaal op komt lopen, Damiaan de Scrijver die op scheetkussentjes gaat zitten en verderop een kwartier lang gedichten voor gaat lezen die op orgastische wijze door Jolente de Keersemaker, Sara de Roo en Annette Embrechts worden ontleed. Zo ontzettend over de top, zo op en top fout en toch twee uur lang elk woordje en elke beweging 100% kloppend op het podium kunnen brengen. Dat is magie.

Ook ik ben naar Onze Jeugd geweest. Behoorlijk langdradig zo nu en dan. In principe is het een goed stuk, het idee is leuk maar dan is het weer jammer dat Katja Schuurman er niet erg veel van bakte. Wat een onzeker meisje had moeten zijn doet zij voor als een ongelooflijke labiele zenuwpees. Vooral tegenover Johnny de Mol en Teun Kuilboer, waarvan ik vind dat ze er aardig wat van kunnen op de planken. Het einde vond ik erg sterk, zoals de Mol opeens tot zinnen komt.

Ik dacht nog: role-models. Gesubsidieerde vrouwen die belangrijk in de theaterwereld zouden kunnen staan. Ik ga ze zien! Daar ga ik met mijn twee vriendinnen naartoe en daar kunnen wij de onbesproken dingen zien, die spelen en we zelf niet durven zien. Maar nee. Het stuk stond nergens, soms eens een leuke opmerking. De inhoud verflutte in clichees. ik verwachtte tot op het laatst een briljante zet. Wat erg..

yo!

Hier had ik mij op verheugd, omdat ik de vorige voorstelling ‘Total Masala Slammer’ zo’n vrolijke avond vond. Deze avodn minder leuk. De deconstructie bevalt me en de choreografie ook. Speciaal gewei voor Astrid Endruweit, wat een geweldige actrice! Maar dan toch vooral veel tomaten voor onduidelijk en sexistisch bloot, het lelijke decor en het filmmomentje.