‘t Barre Land speelt een thuiswedstrijd - letterlijk en figuurlijk. De voorstelling dient als onderdeel voor de opening van hun eigen theater, de Snijzaal. Daarnaast is het een thuiswedstrijd door de keuze van het stuk - ze nemen Tsjechov, een auteur waar ze zeer bedrijving in zijn. Het stuk is luchtig, handelt in licht drama maar wordt vooral op de lach gespeeld - zelfs teveel naar mijn smaak, waarvoor een tomaat.
Daar moet natuurlijk bij gezegd dat ik wel vreselijk heb moeten lachen - prachtige slapstick aan het begin van de voorstelling, de generaal geweldig gespeeld door Jacob Derwig.
Hoewel er aanzetten inzitten voor wat men van Tsjechov verwacht, komt dat nooit echt naar buiten. Dat ligt zeker aan de tekst, maar ‘t Barre Land heeft die tekst dan ook gekozen om uit te voeren. Natuurlijk was deze voorstelling ook bedoeld voor festivals en moest daarom een luchtig karakter hebben. Toch werd het me soms wat teveel.

Leuke tekst van Nasr. Erg genoten van zijn spel (alhoewel ik soms wel erg zag dat eerst Porgy Franssen de rol eerst speelde, maar misschien is het wel meer een ‘Porgy Franssen rol’, dat kan je soms wel eens hebben…). Annet Malherbe was leuk. Die twee hulpjes ook wel. Die Esmé kan aardig tot zeer aardig zingen, en de muziek was erg goed.
Waarom toch al die geweien? Voor die vent die Orpheus speelde. Dat was echt een geweldige acteur, alles was goed aan hem, z’n kleding, z’n bewegingen.
Ook complimenten aan de decorontwerper/bouwer.
Ja. Toffe voorstelling.

Af en toe grappig, af en toe stomvervelend.

Het Bewijs is een voorstelling met Carice van Houten in de hoofdrol. Ik vond dat ze goed speelde en ik heb lekker met haar meegeleefd. Het verhaal is wel aardig en de tekst zit degelijk in elkaar. Dat is dan ook wat er te zeggen valt over deze voorstelling, degelijk. Het is niet saai, maar het is ook niet geweldig goed. De twee tomaten zijn voor het ronduit belabberde spel van de andere drie acteurs.

Een hele fraaie is deze van Annette Speelt. In regie van Theo van Gogh maakt het jonge gezelschap een statement tegen verveling, waar het in de film vooral tegen de consumptiemaatschappij ging. Driekwart van de tekst werd geschrapt en eenmaal aan tafel wordt er niet of nauwelijks gesproken, maar geschranst en geneukt, voorzover mogelijk. Knap is dat ze dit zeker 20 minuten volhouden zonder dat de spanning wegebt. Annette Speelt is klasse omdat de spelers kunnen spelen en rustig de tijd nemen om uit te vinden wat hun het beste ligt. Na hun start met een Griekse tragedie deden ze een interpretatie van Kaas van Elsschot, nu dit en straks Richard III. Kijken waar ze uitkomen. Kennelijk is Annette Speelt ook hip want het Rozentheater zat vol, erg vol. Verdiend.

Ligt het aan mij of raken de mensen van ‘t Barre Land een beetje uitgeput? Teveel succes misschien? Natuurlijk, de Bruiloft was geestig, energiek, vol verassingen enzovoorts, maar toch zie ik een soort ‘spelmoeheid’ bij verschillende spelers. Misschien zitten ze een beetje vast in hun stijl? Na de pauze Jacob Derwig met een leuk verhaal waar hij duidelijk geen zin in had. Zeer ongeïnspireerd, helemaal na dit eerder in zeer spannende uitvoering te hebben gezien tijdens de Utrechtse uitmarkt. Natuurlijk, iedereen heeft wel eens een off-day. Toch hoop ik in Hoofd zonder Wereld iets meer gevaar en noodzaak te zien. Waar blijft de pijn en de woede?

Dit oudje van Herman Heijermans werd geschreven voor zeven a acht personages. Ria Eimers en Olga Zuiderhoek spelen het met zijn tweeen. Olga als de meid en Ria alle overige rollen. De bewerking oogt, zeker in het begin, rommelig. Beidde actrices faken de stem van een afwezig personage. Ze spelen met de chronologie en laten expres steken vallen. Het mag dan een keuze zijn, het werkt onduidelijk en komt de spanning niet ten goede. Ook van het goedkope, afwezige, decor had best meer werk gemaakt kunnen worden. Op de momenten zonder grappen en grollen wordt het spannend. De sadistische Meid is na jaren vernedering door Mevrouw, in de gelegenheid om de machtsverhouding om te draaien. In de spannende ontroerende eindscene wordt door de dames op het scherpst van de snede geacteerd. En het thema van de ongelijkheid van armen, die werken voor rijken, werd deze week werd deze week nog in de Volskrant paginabreed besproken. Toch weer actueel, die Heijermans….

Geweldig, wat een acte de presence van het Nationale Toneel. En wat was de avond goed verzorgd door Moose!
Namens alle medewerkers met een houten tomatenkop,
hartelijk dank voor deze avond!

Wat een voorstelling, bleef nog lang nazinderen, de suggestie blijkt dan toch sterker dan de realiteit. Jammer dat deze voorstellingen zo beperkt zijn, ik was graag een 2de maal geweest enkel omdat ik denk een en ander gemist te hebben door de constante verrassing. zes moosejes zijn te weinig.

‘t Barre Land vierde feest, want de Snijzaal is heropend (gaat dat zien! jaloersmakend mooie werkplek). Dus een feestelijk gelegenheidsstuk, eerder te zien geweest op Oerol. Eenakter van Tsjechov zet kleinburgerlijke lui te kijk, die achter de facade van een zo-hoort-het-fatsoen alleen geinteresseerd zijn in uiterlijk vertoon en geld. De drank vloeit rijkelijk, ruzies lopen op. Gewei voor collectieve speelvreugde (met bijzondere gastrol van Daphne de Winkel), extra gewei voor Ingejan Ligthart Schenk als Griekse gastarbeider, groot gewei voor spreekwoordelijke gastvrijheid. Klein tomaatje voor de wel erg luchtige niemendallerigheid van dit stukkie. Na Oscar Wilde en deze Tsjechov kijken we rijkhalzend uit naar de complete ‘Hoofd zonder wereld’ van Canetti (ook in de Snijzaal!!).