Je verwacht dat het tweede deel beter zal zijn dan het eerste deel, maar dat is niet zo. De somberheid en ingetogenheid van de eerste twee bedrijven steekt met kop en schouders uit boven de grandeur van l’opera romantique van de laatste drie bedrijven. Dat het al zo godsgruwelijk lang duurt helpt hier ook niet.
Extra geweitje voor de lichtjes van Peter van Praet.

Grappige voorstelling ter lering ende vermaak die de tekst van Bredero uit 1613 helemaal tot leven brengt. Dank aan de leider van het gezelschap voor de interessante inleiding (extra geweitje). Kort maar krachtig

Langdurige verhalen over ondergang van goden en mensen. Geweldige muziek en geweldige zangers in soms te statisch decor. De billen doen pijn, de rug doet zeer, maar koningin Dido heeft het toch net iets zwaarder… Geweien voor muziek, zang en heldere vormgeving. Tomaat voor de beperkte uitvoering van het decor… er wordt duidelijk gespaard voor de herneming van Wagner’s ring.

Geslaagde voorstelling zijn altijd leuk om meerdere keren te zien. Bij De Drie Zusters van Ivo is dat helaas niet het geval. Het is een hele lange zit, met weinig enerverende momenten. Slechts een enkele keer wordt het interessant. Dit is voornamelijk te danken aan Barry Atsma die heerlijk gemeen is door as op het hoofd van de baron te tikken, ruzies uit te lokken en de laatste bonbon opeet. Ook Pierre Bokma was een leuke schakel in het geheel. Zijn gezang samen met Lineke en de rest vrolijkte de boel gelukkig weer op. De overige acteurs, doen het goed, maar niet geweldig. De emotievolle zusters wordt je op een gegeven moment helemaal zat. Al met al is het een lange zit en gaan ze maar niet naar Moskou, waren ze maar gegaan…

Wat begon als een prikkelende, uitdagende voorstelling eindigde in pretentieus en zelfverheerlijkend gewauwel. Aan de acteurs, actrices en dansers kan het niet liggen, met een als steeds boven iedereen met kop en schouder uittorende Courbois. Voor de eigenlijke voorstelling parafraseert Greco Pasolini: ‘Theater zal altijd een ritueel zijn.’ Om vervolgens een platte, tekstdodende eucharistieviering op de planken te brengen waarbij de acteurs hun overigens prachtige teksten dienen te debiteren op de toon van ‘door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld’. Verder mag iedereen zich ergeren aan het kinderachtige decor dat moet staan voor de schizofrenie, het donkere, het onontgonnene of verdrongene in de mens: een gigantisch zwevende met papieren slierten behangen loopbrug die opgeklapt wordt, rondgedraaid, zowel in de breedte als in de lengte gebruikt en waarbij het publiek bij elke verandering mag meegenieten van het aangename geluid der aandrijfmotortjes.
Tot slot: in het begin zegt een off-screen voice dat de voorstelling een ontmoeting is tussen Greco en Van Hove, aldus Pasolini misbruikend om binnen de voorstelling een zelfverklaarde titanenstrijd uit te vechten waarbij de waarden van dans en theater de inzet zijn. Wat er overblijft is een kerk zonder inhoud noch ziel, uitgeholde en verouderde rituelen.

Wat betreft geweien en tomaten sluit ik me aan bij de bovenstaande minirecensie. De multimedialiteit waar Hotel Modern mee werkt en die ik werkelijk prachtig vond in De Grote Oorlog, verzandt nu in gedoe en gepriegel. Daardoor zag je niet wat ze nou aan het animeren waren. Dat was juist bij de Grote Oorlog zo leuk; je zag de truc en het resultaat tegelijkertijd. Verder vond ik het rare stemmetje van de nar niet om aan tehoren, maar ja, da’s misschien gewoon een kwestie van smaak. Ik irriteerde me ronduit aan het rondsluipen van de acteurs achter de grodijnen langs, terwijl de hele formule, volgens mij juist was dat de theatraliteit getoond werd!
Daar staat tegenover, en dat moet ook wel even worden gezegd, dat er ook wel weer hele mooie en grappige vondsten in zaten.

Lieber Gorilla brengt 2 voorstellingen ineen. Dat wil zeggen, dat was hun opzet. Maar desalniettemin hadden de beiden voorstellingen wat met elkaar te maken. De eerste, Entr’acte, gemaakt door Claudia Hauri. Een tragisch duet tussen 2 mannen (nb: Hauri zou deze voorstelling eerst zelf dansen maar kon dit wegens een blessure niet doen). Het duet is prachtig uitgewerkt, een hele andere vorm van dans waar meer mensen van zouden moeten weten. De dans in combinatie met de dans en de onstage verkleding van een van de heren en de transformatie van hem van een man naar een vrouw maakt het niet humoristisch maar dramatisch. Zijn tegenspeler blijft met een stalen gezicht doordansen als een ware macho. De maskers van beide heren lijdt uiteindelijk tot een tragische dood. De gezichtsuitdrukkingen en het speelse geven perfect een doorsnee man-vrouw relatie weer hoe deze normaal worden voorgesteld. De humor die erin gestopt is werkte bij velen op hun lachspieren maar het had iets tragikomisch waar ik er niet door kon lachen. De heren speelden zo met het publiek en juist de enorme tegenstelling tussen hen werkte zo, dat je hoe dan ook hun persoonlijke pijnen van hun gezichten af kon lezen. Prachtig gedaan.
Dan La Petite Mort, een voorstelling gemaakt door de andere helft van Lieber Gorilla, Dagmar Chittka. Ook zij is erin geslaagd een voortreffelijk emotionele en bittere voorstelling te maken. Het speelt tussen 2 zussen die hun ondergang lijken te vinden in een hotel in Venetïe dat onder water staat.
Ook al wordt er weinig gesproken, deze verhouding en situatie wordt uitermate duidelijk. Met enkele woorden tekst wordt precies het juiste gevoel aangegeven, de wanhoop en het vertrouwen in elkaar. Prachtige - haast acrobatische - acts in de tissu (voor de niet-dans kenners onder ons: doek) onder ons. Veel verschrikte kreten kwamen er dan ook uit de zaal toen Chittka van helemaal bovenaan de tissu helemaal naar beneden ‘viel’. Prachtig gedaan en voor het stuk zelf waarin de dood en de angst voor de dood een grote rol speelt een hele mooie bijdrage. Het doek heeft zelfs een luguber effect als het als een soort galg gebruikt wordt. De symboliek hiervan is fantastisch, evenals de voelbare pijnen vanaf het podium naar het publiek toe. Dit is echt! Beide dames laten zich van hun beste kant zien. Chittka danst zelf ook mee en begrijpt duidelijk waar de kracht van haar stuk zit, buit dit fantastisch uit, en neemt haar mededanseres, Sanja Hasagic, daarin mee, die met haar fantastische gezichtsuitdrukkingen ook een grote indruk bij het publiek achterlaat.

Van een zeer kritische toneel en theaterkijker niets meer dan lof voor Lieber Gorilla. Dit MOET ik nog een keer zien!

Nogal een tegenvaller deze Lear; naar mijn gevoel niet streng genoeg geweest voor Shakespeare. Vooral veel tekst en dan ook nog het postmoderne toverlantaarn theater, het slaat elkaar dood en is dan vooral saai. Af en toe lukt het de makers de poppenhuisscenes en de acteurs met elkaar te verssmelten maar te weinig om een eigen universum te creëren. Hier en daar een grapje naar de medialitiet van de wereld en een klein backstage momentje, maar dat was te weinig om echt iets te gaan betekenen. Acteur Marcel Faber krijgt wel erg weinig ruimte om gek te doen, jammer dat hij niet dwars door al dat gepriegel heen mocht banjeren. Gewei voor Herman Helle die het minst te spelen heeft, maar de beste acteur is.

Helder uitgevoerd, deze Medea. Mooie ruzies en mooie wanhoop. Nog een beetje onevenwichtig, maar het was tenslotte een try-out. Gebruik van de theremin (ingewikkeld electronisch muziekinstrument) is niet zo goed uitgewerkt, maar ik zie wel potentie voor dit apparaat.

Dat je echt kan eten op het toneel en daarna niet echt kan sterven maakt het er niet makkelijker op. Maar ook los daarvan had het geen impact. Dat eten is indrukwekkend maar vooral door de fysieke prestatie. De tekst, de betekenis van dat eten, het sterven van deze mannen, de reden waarom - of het gebrek aan reden ervoor - blijven volstrekt ongeloofwaardig en niet invoelbaar. Ik vond het onder de sjeu en het aanvankelijk aanstekelijke spel verbazingwekkend oppervlakkig.