Ik wilde wel eens zien wat Onze Jeugd nou was, omdat dit theater is waar jongeren wel voor warm lopen. Het viel niet tegen. Onze Jeugd is een goed geschreven (en goed vertaald) stuk dat op een realistische manier drie stadse jongeren die wat hangen, wat blowen en nogal eens in de problemen raken ten tonele voert. Realistisch en ook erg humoristisch is het in de eerste scènes tussen winner Johnny de Mol (Dennis) en loser Teun Kuilboer (Sander), maar dan komt Katja Schuurman (Kim) binnen. Zij SPEELT dat ze zenuwachtig is (trillende benen), zij SPEELT dat ze een accent heeft maar vergeet dat de helft van de tijd, ze SPEELT dat ze een rol in een toneelstuk speelt, maar ze is gewoon Katja Schuurman. Gevolg: de vaart verdwijnt uit het stuk en het spettert een stuk minder dan in het begin. Gelukkig zijn er na de pauze weer veel scènes waar ze niet in voor komt, waardoor mijn eindoordeel toch positief is. Bravo Teun en Johnny en wat we Katja wel kunnen nageven: zonder haar waren de zalen vast niet zo vol!

Heel erg grappig als je naast mensen zit met humor. Zelf zit er nauwelijks iets leuks in, behalve het stukje met koffieleutende verhuizers…

Ik ben na afloop hard de zaal uitgerend. Weliswaar om de bus te halen, maar tijdens de voorstelling waren er zeker al drie paren eerder vertrokken, ik wilde ook, maar ik blijf zitten, want misschien kwam er nog een spetterend einde.
Al rennend, gooide ik mijn NRC stemkaartje in de bus, ik heb een 4 gegeven, ook al verdienen ze minder.
Achteraf gezien, was het begin het mooist, spannends en het leukst, ook al besef je dat niet als ze gillend als beesten het podium op komen rennen. De vrouw naast me schrok wel, dat was tenminste een ding. Het begin was mij compleet onduidelijk, waardoor de hele voorstelling voor mij onduidelijk verliep.
Het was één grote chaos en het gewei is dan ook voor “Dorien” die als enige houvast had aan een bezem en ook goed speelde, samen met de andere dames.
Ik geef een heleboel tomaten, voor deze oersaaie, niks (meer) zeggende opvoering. Ik geef geen Gouden Tomaat omdat het de eerste voorstelling was na de première.

Hamlet hamlet, mijn verslaving voor Hamlet is geboren! Woooow Jacob Derwig… mocht je Kim van Kooten ooit verlaten, laat dan wat achter. Ik wil je nummer!

Het zou een verkooptruc hebben kunnen wezen: eerst een eerste deel, dat nieuwgierig maakt naar het volgende dat op zijn beurt weer…
Maar goed: resultaat is dat ik deel 1 voor de 3e keer, deel 2 voor de 2e keer zag, maar dan eindelijk ook het slotdeel zag. En ja hoor, dat derde deel maakt het ‘af’; het verhaal dat begint in opperste hilariteit, dan langzaam van kleur verschiet naar een vervreemdende allegorie en eindigt in verstilling: Een denkhoofd (hoofdfiguur prof. Kien) dat niet meer tot denken in staat is en dus zichzelf en alle door hem verzamelde kennis vernietigt.
Wederom de loftrompet steken om de acteursprestaties? Nee, die zijn inmiddels vanzelfsprekend.

Al in de foyer wordt gesmeekt om een reactie via Moose. Bij deze. Het is de meest verschrikkelijke theaterervaring die ik in tijden heb gehad. Hoe in godsnaam kan een werkplaats de ruimte geven aan een jonge regisseuse die zo elke authenticiteit en visie ontbeert. Ik zou een geweitje kunnen geven voor de hapjes die in overvloed (waarschijnlijk vanwege aanwezige bobo’s) aanwezig waren maar zelfs dat is teveel eer.

Dit is best vermakelijk. Het is echt een cursus Turks voor beginners. Aan de hand van verschillende hoofdstukken met titels als ‘Het ontbijt’ of ‘Cadeautjes voor Turken’ worden alle clichés over Turken behandeld. Tussendoor zijn er dans- en zingscènes, diashows etc. De beginscène waarin een van de actrices Nederlands spreekt met een zo enorm Turks accent dat je maar langzaam doorkrijgt dat het Nederlands is (winkelen bij Hemma, Cina en Bielokkr) is erg leuk. Maar goed, dat is het dan ook. Veel verder dan wat ervaringen vertellen, wat familiefoto’s laten zien en het volkslied vertalen gaat het niet. Het stuk wordt gespeeld door een Turkse actrice en een heel jong meisje: die doen dat best goed, op het toneel zitten verder nog hun moeders een beetje voor zich uit te staren. Wat daar de functie van is is mij niet duidelijk geworden. Kortom: best grappig, maar wel erg dunnetjes.

Er zijn mijlpalen op het toneel.
Topervaringen die als ijkpunten voor alle verdere belevenissen zullen dienen.
Zootopia is zo’n ervaring.
Ik weet het zeker.
Nooit, maar dan ook nooit zal ik een voorstelling zien die mij zo tot op het bot geraakt heeft. Nooit zal ik meer een voorstelling zien, waarin alles zo harmonieus en overtuigend mis is.
De tekst rammelt, van regie is geen sprake, het licht, het decor, het geluid, het is allemaal in perfecte samenhang: “bagger!”
Arme Servaes.

Leuke voorstelling!!
Prachtig hoe het stuk toch grappig en boeiend blijft wanneer de acteurs 15 minuten lang zonder te spreken zich zitten vol te proppen..
zo en zo petje af voor wat er allemaal naar binnen gaat…

Na morgen niet meer te zien, maar dat is niet zo heel erg. Er wordt bij momenten weergaloos gespeeld, maar dat is helaas zelden. Dat zal mede komen door het feit dat alle spelers compleet hun eigen ding doen; als er een tegengestelde term van ensemblespel bestaat, hier invullen.
Het decor prikkelt en nodigt uit, maar blijkbaar niet bij de makers; het staat er en het ligt er en dat is het. En o ja, locatietheater, maar waarom? Wegens de werkelijk verschrikkelijke akoestiek, zodat Boons mooie taal overstaanbaar werd?
Een productie met potentie. Gewoon nog een keertje maken.