Nooit gedacht dat er van een Molière zo veel te maken valt. Toegegeven: het stuk is een ‘draakje’. Maar in deze voorstelling wordt er lichtvoetig en tegelijkertijd cynisch mee om gesprongen zodat er iets onstaat wat fris en verassend is. Over het algemeen zeer sterke acteurs die bijna nonchalant met het (half)rijm omgaan (m.u.v. Pauline Greidanus die in haar hysterie vervelend wordt) en ook fysiek sterk aanwezig zijn. Het decor is prachtig, bewegend zonder dat je het ziet bewegen. En hoewel het in de laaste scène behoorlijk begint te trekken heb ik bewondering voor de ongegeneerde wijze waarop dit tot in de puntjes wordt uitgemolken. Het geeft een ‘vies’ gevoel, wat mooi contrasteert met de rest van deze lekkere, heldere voorstelling.

Prachtige voorstelling.
Muziektheater op een tekst van schier onuitputtelijke poetische associaties.
Rieks Swarte de spullenbaas-decor. Multi-instrumentalisten o.l.v. Fay Lovski en een schitterende Peter Drost.
Of het daarmee ook een goede kindervoorstelling is?
De boog is lang en flink gespannen.
De tekst zit zo vol, dat enige concentratie wel gewenst is.
De leuke dingen op het toneel, maken dat nog wel eens lastig.
Nier voor al te jonge kinderen.
Ik heb genoten.

Gewoon een degelijk tekstheaterstuk, waarbij de vertolkster van Medea toch wel een gewei verdient! Maar daarin schuilt ook de zwakte van het stuk: je kon zien dat er aan de Medea-rol heel veel aandacht is besteed, ten koste van de rollen van de twee mannen. Die twee mannen (die bode, koor, Kreon en Jason speelden) waren te oppervlakkig uitgewerkt waardoor hun matige en inspiratieloze teksbehandeling nauwelijks kon boeien. De keuze en interpretatie van de regiseuse werden niet duidelijk gemaakt of waren oppervlakkig. De live theremin werd uiteindelijk gereduceerd tot niet meer dan geluidsdecor, terwijl een live muzikant op het podium veel meer kan en mag betekenen. Wat overbleef was een oké stuk, maar niets bijzonders. Terwijl ik wel iets bijzonders verwacht had…

Je moest uit de dansvoorstelling een verhaal opmaken, dit verhaal heb ik nauwelijks gemerkt! Ik geef wel een pluspunt voor de dans, deze vond ik wel heel mooi.

Niet slecht, Sanne Vogel kan goed acteren zonder opleiding en niet voor niks is ze bekend geworden in de theaterscène. Haar stijl van theater maken is vaak hetzelfde maar ze zet een goede voorstelling neer waar ze zelf volledig in op gaat. Ik heb geboeid zitten kijken!

Toen ik het foldertje las vond ik het al een interessant thema: Op zoek gaan naar de stilte van niet meer op de wereld zijn. Dat was hetgeen waar ze naar op zoek wilde gaan in het Mensenmuseum dus ik was heel benieuwd. We moesten ons verzamelen bij de Rijksmunt en werden na een tijdje naar een oude schuur gebracht. Onderweg stond een auto met een fiets eronder en druppels bloed erbij; er was dus iemand overreden maar hoorde dit bij de voorstelling? De schuur was helemaal omgebouwd tot een ruimte vol met potjes en laatjes etc.; echt een soort archief vol met opgeslagen herinneringen en belevenissen. Het museum had twee medewerkers, twee typetjes die het museum beheerde. Een man kwam op bezoek en beleefde al zijn herinneringen opnieuw met behulp van de medewerkers, wat heel simpel werd gedaan. Op het laatst ging hij vredig dood… Nu kon hij eindelijk sterven. Erg indrukwekkende voorstelling met een mooi thema, zeer de moeite waard om te zien!

Ik had in het verleden veel over het Syndicaat gehoord en dit was dan eindelijk de eerste keer dat ik er iets van ging zien. Ik wist al dat de theatertekst was geschreven door Esther Gerritsen, zij is van de Schrijversopleiding Utrecht en heeft echt hele sterke teksten. Ze heeft ook mooie boeken geschreven, echt een aanrader is bijvoorbeeld “Tussen een persoon”. Met een positief gevoel ging ik dus zitten en liet alles op me afkomen. Vier acteurs, drie buitenaardse wezens en één mens spelen alles. De drie buitenaardse wezens komen van Planeet “Alles” en moeten wennen aan alle gewoontes van de mensheid op aarde. Hierdoor worden sommige onzinnige gewoontes heel erg benadrukt wat een heel leuk effect heeft op de kijker. De sterke teksten worden snel en duidelijk afgevuurd, soms haak je daardoor even af maar daar kunnen de acteurs niks aan doen. Veel lof voor de teksten van Esther Gerritsen nogmaals! Echt een jeugdtheatervoorstelling is het niet, wat overigens wel de bedoeling is van de makers. Hiervoor zijn de teksten toch net iets te moeilijk. De duur van de voorstelling was precies goed, echt langer hield ik al die binnenkomde info niet vol!

Een man en een vrouw met een slecht huwelijk vertellen hun Rotterdamse uitgaansleven aan de toeschouwer. Alleen maar monologen van de acteurs, geen één dialoog. Elk personage vertelt de gebeurtenissen vanuit eigen perspectief, de één volgt op de ander. Eerst vertelt bijvoorbeeld Brenda haar verhaal en dan Willem. Dit is een prachtig effect in de voorstelling, het theater heeft de film uitgevonden! Het lijkt geregisseerd door Quentin Tarantino maar het is gewoon een Nederlandse regisseuse die het heeft klaargespeeld om een messcherpe voorstelling van twee uur neer te zetten! Het leek alsof de voorstelling een uurtje duurde maar later kwamen we erachter dat we twee uur lang hadden gezeten. Zegt genoeg, theater dat je na een kwartiertje meeneemt en niet meer loslaat!

1 gewei voor Teun Kuilboer, de rest is tomaat!
Tsja, soaptoneel… te overdreven emoties (vooral van Johnny de Mol). Teun Kuilboer doet het dan nog aardig maar de rest is bagger. Toch moest ik deze voorstelling zien door de commercialiteit, je raakt toch nieuwsgierig. Ik kon deze voorstelling gratis zien dus baalde gelukkig niet op het eind maar meer dan 20€ was hij echt niet waard. Weinig inhoud, slecht verhaal, de personages zijn vaak ongeloofwaardig maar soms een beetje humor maakt het nog draaglijk om te blijven zitten kijken. Toch hoorde ik veel positieve reacties van allerlei mensen na afloop dus waarschijnlijk is het ze gelukt veel mensen te amuseren. Misschien ben ik wel te kritisch of gewoon geen kuddekoe? Toch, commercie scoort… helaas… soms…

Onze jeugd is in een woord GEWELDIG!!!
Maar ja wat wil je ook met Rick Engelkes als producent.
Trouwens ik heb hem aan het einde v/d show nog gesproken en zijn handtekening gekregen en ben met hem op de foto geweest.
De mazzzzzzzzzzzzel.
Groetjes de GROOTSTE RICK Engelkes fan