Theater ‘zonder spreken of zingen’ op zijn allerbest door mimespeelster Marlies Heuer en danser Ton Lutgerink. Ze brengen het theatermaken tot de essetnie van hun disciplines terug: beweging in de ruimte en lichamen die elkaar aantrekken en afstoten. Een ontroerende ontmoeting van een man en vrouw die niets bij elkaar te zoeken hebben en toch iets proberen te vinden. Soms is er even de aanvaarding van de troost die de aanwezigheid van de ander te bieden heeft, maar steeds blijven de spelers aangewezen op zichzelf. Een bijzonder kale studiovoorstelling met een conceptueel karakter dat in concrete objecten en herkenbaar spel tegelijkertijd wordt gezuiverd en gerelativeerd. Lichtvoetig verdriet en zwaarmoedig plezier.

Prachtige voorstelling, vooral voor wat betreft de vormgeving en de dosis humor. Het verhaal is flinterdun, met - jawel - alweer incest en het acteerwerk is ook niet altijd geweldig, met een grote uitzondering (en twee geweien) voor Joke Tjalsma. Maar wat een schitterende regie, wat een heerlijke timing, wat een fraaie mime, wat een ‘soul’.

Een niet onaardige voorstelling. Een goed gevulde studio met enthousiast publiek dat genoot van een trio met sterk afwisselende stemverheffingen. De bedoelde sfeer komt de eerste tien minuten niet helemaal over maar het vervolg is des te sterker. De twee mannen draaien om de gevoelens heen voor een vrouw. Deze vrouw speelt de derde rol in het verhaal. De vrouw speelt haar nonchalante rol en soms wel erg onvrouwelijke houding erg goed. De mannen die om en om met haar de scènes doen laten de onzekerheid die ze moeten uitstralen ook goed naar voren komen. De scènes die de mannen samen spelen beloven zuiver vriendschap, maar beloftes die ze samen proberen te maken is vragen om problemen. Tussen de scènes door leuke gein en vrijmoedige opmerkingen. Zeker een aanrader om te kijken.

Marcel Lensen heeft er een goede, mooie en vooral begrijpelijke tekst uitgepend, gespeeld door in ieder geval een ijzersterke speler, drie x raden wie, die de aandacht naar zich toezuigt vanaf zijn eerste zin. Dat de voorstelling vervolgens na een matig begin een kwartier te kort duurt is jammer en gaat ten kosten van het vierde eland aan de trofeeënmuur. Al met al de moeite waard om gezien te hebben!

Twee geweien voor twee ontroerende spelers (de derde was wel oké maar meer van het schmieren) en één voor het toneelbeeld. Dit is zo’n voorstelling die je van het begin tot het eind kunt volgen, hetgeen mij niet vaak overkomt. De tragiek van de liefde van twee mannen voor dezelfde vrouw wordt geloofwaardig gebracht, en toch valt er nog iets te lachen.

Een bijzondere bewerking van Racine’s Berenice. Drie ‘vrienden’ ontdekken elkaars ware aard; gekonkel en gekronkel. Snelle dialogen, scherpe verwijten en mooie metaforen, zo kenmerkt zich de nieuwe tekst van regisseur Marcel Lenssen.
Carola Arons, Bram Coopmans en Flip Filtz maken Berenice, Titus en Antiochus tot wankele feestgangers in een royaal decor, bestaande uit licht en bonbons. Ze strijden met zichzelf en hun idealen. Ze verschuilen hun ware aard onder de vriendschap, maar de ware aard komt te voorschijn en wint. De vriendschap gaat na een heftige strijd ten onder.

Een paar weken niet meer in het theater geweest. Dan ben je altijd weer bang dat je een stom stuk treft. Maar neen! Goed theater, goed acteerwerk, verstaanbaarheid kon beter, bijzonder geluid wat goed werd ingezet om de sfeer meer dan sfeer te maken. De dreiging, de angst, de wanhoop te zien en te horen. Goed gedaan! Maar waarom zo’n muziekant dan zo duidelijk in beeld moet staan? Om te laten zien dat hij een instrument bespeelt dat veel mensen niet kennen en dat vreemd is. Dan ga je de hele tijd naar dat ding kijken. Gelukkig heb ik vaker zo’n instrument gezien en kon ik naar goed acteerwerk kijken, en werd ik heerlijk meegesleept in dit meesterwerk van de oude griek.

Jules Deelder is al jaren de weg kwijt. Ooit een aardige podiumdichter, alhoewel zijn geschreven werk nauwelijks beklijft.
Van de absurde humor van Kamagurka moet je houden.
Het is niet mijn cup of tea.
Een avond met de heren samen levert bedroevend theater op.
Slappe, zogenaamd grensverleggende zwartwit-filmpjes, flauw gebabbel, slechte teksten, irritante muziek.
LAAT DEZE VOORSTELLING LINKS LIGGEN.

Hiervoor ga je nu naar ‘t theater-en kom je helemaal blij dat je dit gezien hebt naar buiten!
Een stuk waarin Jacob Derwig en Vincent v/d Berg soms samen Professor Peter Kien spelen en moeiteloos switschen tussen personge-dat is weergaloos! Ook een diepe buiging voor Margijn Bosch als de huishoudter Therese met haar “gesteven rok als een reuzenmossel!” en ook Peter Kolpa is ijzersterk als de broer/Dokter Georg Kien!
Het stuk begint enorm hilarisch en geleidelijk verschuift dat steeds meer, eindigt zelfs diep tragisch. Een stuk wat ik nog leuker vind dan het boek!!!
En een extra gewei voor de lekkere pretzels en warme worst..

Een stuk dat vlees nog vis is! Het verschrikkelijke “de zaal in spelen” van de acteurs is hemeltergend! Het stuk weet je nergens ook maar te raken of een uitdaging te bieden. Het enige leuke is nog het gigantische witte achterdoek, wat tergend langzaam omhoog kruipt (daarom alleen het ene gewei).
Het stuk kabbelt voort en wist mij nergens ook maar te boeien, en komt tot een einde waar de honden echt geen brood van lusten!