Marcel Lenssen heeft van Jean Racine’s soms ondoordringbare tekst Berenice een zeer heldere bewerking gemaakt. Hij herschreef Berenice tot een zeer toegankelijke tekst met een hoge actualiteitswaarde. Marcel speelt en knutselt graag met taal, dat werd al duidelijk in zijn vorige regies, zowel in repertoire (bvb. Mooi bij Aluin) als in zelf geschreven teksten (bvb. Nicotinetaal en de monoloog Ik). In niets dan de waarheid zien we drie acteurs van kaliber (Carola Arons, Flip Filz en Bram Coopmans)in een meeslepend drama schitteren. Carola als een ogenschijnlijk zwierige en gulle diva die naarmate het verhaal vordert transformeert tot een egoistisch wrak. Ontroerend en meesterlijk. Ook Bram en Flip zetten scherp hun personages neer. Op een soms hilarisch, maar ook tragische manier blijven ze vechten voor hun zelfbehoud.
Werni und Walti maken een mooie en veelbelovende start met deze Niets dan de Waarheid. Een pareltje.

Een niet onaardige voorstelling. Een goed gevulde studio met enthousiast publiek dat genoot van een trio met sterk afwisselende stemverheffingen. De bedoelde sfeer komt de eerste tien minuten niet helemaal over maar het vervolg is des te sterker. De twee mannen draaien om de gevoelens heen voor een vrouw. Deze vrouw speelt de derde rol in het verhaal. De vrouw speelt haar nonchalante rol en soms wel erg onvrouwelijke houding erg goed. De mannen die om en om met haar de scènes doen laten de onzekerheid die ze moeten uitstralen ook goed naar voren komen. De scènes die de mannen samen spelen beloven zuiver vriendschap, maar beloftes die ze samen proberen te maken is vragen om problemen. Tussen de scènes door leuke gein en vrijmoedige opmerkingen. Zeker een aanrader om te kijken.

Marcel Lensen heeft er een goede, mooie en vooral begrijpelijke tekst uitgepend, gespeeld door in ieder geval een ijzersterke speler, drie x raden wie, die de aandacht naar zich toezuigt vanaf zijn eerste zin. Dat de voorstelling vervolgens na een matig begin een kwartier te kort duurt is jammer en gaat ten kosten van het vierde eland aan de trofeeënmuur. Al met al de moeite waard om gezien te hebben!

Twee geweien voor twee ontroerende spelers (de derde was wel oké maar meer van het schmieren) en één voor het toneelbeeld. Dit is zo’n voorstelling die je van het begin tot het eind kunt volgen, hetgeen mij niet vaak overkomt. De tragiek van de liefde van twee mannen voor dezelfde vrouw wordt geloofwaardig gebracht, en toch valt er nog iets te lachen.

Een bijzondere bewerking van Racine’s Berenice. Drie ‘vrienden’ ontdekken elkaars ware aard; gekonkel en gekronkel. Snelle dialogen, scherpe verwijten en mooie metaforen, zo kenmerkt zich de nieuwe tekst van regisseur Marcel Lenssen.
Carola Arons, Bram Coopmans en Flip Filtz maken Berenice, Titus en Antiochus tot wankele feestgangers in een royaal decor, bestaande uit licht en bonbons. Ze strijden met zichzelf en hun idealen. Ze verschuilen hun ware aard onder de vriendschap, maar de ware aard komt te voorschijn en wint. De vriendschap gaat na een heftige strijd ten onder.