Het verhaal van Teorema, zoals Pasolini dat bedacht heeft, gaat over een nette katholieke bourgeoisfamilie in Italië. Op een dag komt er een vreemdeling langs en hij verblijft een tijdje als gast bij het gezin. De moeder, de vader, de zoon, de dochter en de dienstmeid voelen zich allemaal ontzettend tot hem aangetrokken. De vreemdeling maakt de driften, de lust in hen los. Dan gaat de vreemdeling weg en laat de gezinsleden in totale verwarring achter. Iedereen is door de aanwezigheid van de gast veranderd.
Dit verhaal wordt aan het begin van de voorstelling uitgelegd door middel van een tekst op een videoscherm en een voice-over. Dat is wel zo handig, omdat de voorstelling het verhaal niet van A naar B uitspeelt, zoals dat vaak in theater gebeurt. De voorstelling laat elementen uit het verhaal en thema’s van het verhaal zien en gebruikt daarvoor niet alleen tekst maar ook dans. In de eerste ‘scène’ worden de personages voorgesteld. Ieder personage heeft een acteur die de tekst uitspreekt en een danser die de gevoelens en het onderbewuste van het personage uitdrukt. De acteurs en de dansers staan eerst apart van elkaar, ieder op een helft van de speelvloer met daar tussen in een soort van muur. Op een gegeven moment komen de dansers en de acteurs bij elkaar en gaan ze ook samen dansen. Je ziet hoe de personages onder invloed van de gast (die van een afstandje staat toe te kijken) toegeven aan hun driften en onderbewuste gevoelens. Ratio en emoties komen hier bij elkaar.
Tegen het eind van de voorstelling komen de acteurs op het voortoneel staan. Door middel van een scherm worden de acteurs gescheiden van de dansers. Daarmee is de cirkel rond. In het begin waren acteurs en dansers ook van elkaar gescheiden. Maar deze scheiding is toch wel wat anders dan de eerste. Aan het begin van de voorstelling was de scheiding niet zo defintief; de ‘muur’ was niet zo lang of zo breed, dat de dansers en de acteurs niet makkelijk naar elkaar toe konden komen. Het bij elkaar komen gebeurde eerder in een sfeer van harmonie dan van vijandigheid. De tweede scheiding is veel radicaler. Het scherm beslaat de hele breedte, met de dansers erachter en de acteurs ervoor. Ze kunnen met geen mogelijkheid meer bij elkaar komen. Ook is er iets verandert bij de acteurs, waardoor er geen sprake is van harmonie. De acteurs zijn ‘eruit’ gestapt, doordat ze helemaal op het voortoneel zijn gaan staan en zich los maken van de dansers.
Wat mij aansprak in de voorstelling was het gegeven van een vreemdeling die het hele gezin op zijn kop zet, de thematiek van de tegenstelling tussen het intellect en de driften, het verlangen en de roes, wat parralel loopt met de tegenstelling tussen woord en beweging. Ook het experiment van het combineren van tekst en dans vond ik interessant. Op sommige momenten vond ik dat erg goed gelukt, op andere momenten weer minder. Dat laatste werd dan veroorzaakt doordat ik gewoon niet wist wat ik met de dans aan moest. De twee geweien omdat ik wel genoten heb, de tomaat omdat ik de voorstelling soms niet duidelijk vond.

Ik vond het een spetterende, snelle, grappige voorstelling. Shakespeare in een nieuw jasje! Geweldige acteurs die het stuk geloofwaardig neerzetten.

Billy is een klootzak en een heel triest figuur die veel warme meelij oproept en zeer raak gespeeld wordt door Xander Straat. Een boeiende voorstelling!

“Stand in” is een soort ontnuchteringscursus van vermoeide, theatrale ambachtslieden voor jonge, idealistische podiumbestormers. Zoals altijd bij Kadewe met een flinke dosis grappige en/of snijdende zinnetjes. Hun oude vertrouwde typetjes zijn er ditmaal zelfs in duplo (Rutger Kroon deed een grootmeesterlijke Kas, trouwens). Maar twee uur blijkt te lang voor deze voorstelling, want minutenlang kijken naar niks boeit zelden. En zoveel incrowd grapjes sluit anderen buiten, zeker in een zaal met een overmaat aan theatercollega’s en -studenten. Kortom, niet behorend tot de vermoedelijke doelgroep is mijn ouwelullenconclusie: “Ons Soort Mensen” beviel me beter.

Deelder, de niet te stuiten woordkunstenaar naast Kamadeeldra de gekste van alle Belgen, op papier een absurde combi. Dat het er niet helemaal uitkomt heeft m.i. vooral te maken met het feit dat ze zich soms op elkaars terrein begeven. NIET doen! Maar de filmpjes van Kama zijn op het geniale af. Een must voor de liefhebbers, een poging waard voor de niet kenners.

Heerlijke voorstelling van Marcus Azzini, winnaar van de Wim Barry Perspectiefprijs 2003. Hij weet door een combinatie van harde muziek, dans en goed acteerwerk een wrang beeld te scheppen over de huidige Pop en Idols cultuur waar wij op het moment allemaal deel van zijn. Regelmatig test POP het uithoudingsvermogen van zijn publiek.
Desalniettemin is POP een heerlijke voorstelling met goed acteerwerk van twee jonge acteurs (twee geweien) en heftige dans van drie geweldige meiden (drie geweien). Omdat ik het einde een beetje rommelig vond met de man uit het publiek, toch ook nog een tomaat, maar het is een kleintje.
En vergeet vooral niet om muntjes te kopen voor aanvang van de voorstelling. Ik kijk alvast uit naar het volgende project van Theatro.

Teorema, naar de film en het boek van de Italiaanse cineast, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini (1922-1975), vertelt het verhaal van een gezin waarvan de leden en de dienstmeid volkomen ontwricht worden door de komst van een onbekende man. Deze vreemdeling confronteert ieder van hen met hevige gevoelens van passie, verlangen en seksualiteit: gevoelens waarvan geen van hen tot dan toe had verwacht deze in zich te hebben. Hoewel de zwoele, donkere Italiaanse mannenstem die deze geschiedenis aan het begin van de voorstelling vertelt het publiek misschien anders doet vermoeden, is het verhaal niet dat waar het in Teorema om gaat. In Teorema gaat het om het binnen het theater zoeken naar dat punt waar tekst en dans elkaar raken, om van daaruit te komen tot een nieuwe theatertaal, zo vertelt de flyer bij het stuk.
Aan het begin van de voorstelling lijken regisseur Pieter C. Scholten en choreograaf Emio Greco in deze opzet geslaagd te zijn. In eerste instantie nog door een hangende wand gescheiden, vervolgens zo dicht mogelijk tegen elkaar aan, beginnen dansers en acteurs aan een lange, spannende reeks bewegingen. Zo worden vijf koppels gevormd: voor elk personage een acteur en een danser. De acteur als de bekende, de danser als de onbekende, de vreemdeling in jezelf.
De spanning die met dit begin wordt opgebouwd verliest gedurende de voorstelling aan kracht, doordat tekst vanaf dat punt een steeds belangrijker rol speelt maar de spanning niet weet vast te houden. Want waar tekst en dans samenkomen, blijkt de dans te winnen. De vraag is dan ook in hoeverre hier überhaupt gesproken kan worden van een samenkomen van tekst en dans; het lijkt hier meer het naast elkaar staan van twee disciplines. Tekst en dans zouden meer met elkaar in gesprek moeten gaan over hun vormen, hun eigenschappen, hun kracht om spanning te creëren. Dit wordt eens te meer duidelijk als Emio Greco als de vreemdeling, al dansend de confrontatie aangaat met de vijf acteurs die elk een tekst voordragen. Het blijft een soort improvisatie op intonatie. Teorema wordt hierdoor een voorstelling met indrukwekkende momenten en prachtige beelden in een geweldig decor waar dans en tekst elkaar wel raken, maar waar een daadwerkelijke dialoog ontbreekt. Het blijft een zoektocht die van mij langer had mogen duren om het eindresultaat net zo bevredigend te laten zijn als het meeslepende begin.

De strijd tussen de seksen als bot kroeggevecht. Leuke mensen, met vaart gespeeld en geregisseerd. Aan het eind slipt het even uit de bocht, maar op de een of andere manier kan de voorstelling het hebben. Op tournee ermee, als dat mogelijk is!

De Tijd speelde ooit Casanova, een stuk waarin het de bekende figuur liet zien in de laatste jaren van zijn leven en dit in een kale, sombere scenografie. Hier gebeurt quasi hetzelfde met Oscar Wilde, iemand die we ons niet kunnen voorstellen als een dikke, lullende, soms wat gekke, aftakelende vent zoals hij hier wordt voorgesteld. Wim Opbrouck en de anderen kunnen hier volop hun ding doen: een scetchke, een danske, een stukje piano, een liedje en tussendoor ook nog een stukje drama. Allemaal knap gedaan, daar niet van.
Je komt de schouwburg uit en je bent het allemaal alweer vergeten. Waar ging dit nu juist over?

Gelukkig dat aan het begin het verhaal geprojecteerd wordt, zo kan de gemiddelde toeschouwer het toch een beetje volgen. Niet dat het echt belangrijk is want het eigenlijke idee waar de voorstelling aan ophangt is om elke acteur te voorzien van een dansende alter ego. Tijdens de beste momenten werkt het wel, ware het niet dat alles baat in een zeer verwaande, pseudo-intellectualistische sfeer.
Het decor, dat bestaat uit een in het midden hangende constructie die in verschillende standen en hoogten gezet wordt, draagt al evenzeer bij tot deze hoogdravendheid en stoort meer dan dat het bijdraagt. Het ware een uitdaging geweest om gewoon de tekst en de dans te laten spreken.
Toch nog 3 geweien omdat er behoorlijk goed geacteerd en sterk gedanst wordt, in een overigens sterke choreografie. Het experiment nog eens herhalen en dan met het hoofd wat uit de wolken blijven en we vinden die synergie tussen theater en dans wel.