Juist dat het geen echt toneel was, maakte dat ik het erg leuk en bijzonder vond. Marcus Azzini verkent echt de grenzen van wat er met theater kan. Het publiek zit op krukjes in een grote spiegelruimte met een soort boxring in het midden. Het gaat inderdaad af en toe mis, want de popmedley van 12 minuten met lachtende danseresjes duurt echt te lang. Maar vanaf het moment dat hoofdrolspeler Stefan door iemand uit het publiek in het nieuw wordt gestoken, werd ik gefascineerd door zijn karakter. Het is zo’n groot contrast met presentator Victor, die met Duits accent de hele voorstelling grapjes maakt met het publiek (Hoe heet je? Petra. Wat een bijzondere naam!!) Om daar een serieuze, wanhopige, in identiteitscrisis verkerende Stefan tegenover te zetten vond ik fascinerend en knap.

Rijnders gaat politiek: dat lijkt interessant, maar het is teleurstellend. Verder dan de observaties dat Pim een interessant personage op zoek naar liefde is en de kliek om hem heen bestaat uit machtsgeile patjepeeërs komt het niet. Rijnders haat ze intens, de vastgoed-boeren en dotcom-boeven. Maar voor zijn publiek is dat niet zo’n opmerkelijke uitspraak; het wordt zelfs een beetje preken voor eigen parochie.
Als ‘just another’ Rijnders-voorstelling is het wel weer genieten: de kostuums zijn prachtig, de tekst is af en toe erg raak en let u vooral op de opstanding van Aus Greidanus jr. als Groot acteur. Kortom: Rijnders: altijd gaan.

In het begin van de voorstelling schrok ik wel eens van de harde muziek die dan opeens weer kwam, maar later veranderde dat echt wel. Ik hou helemaal niet van dit soort voorstellingen, dus ik zou er uit mezelf ook nooit heen gaan. De muziek was wel oke op zich en je kon ook wel lachen af en toe om de dingen die ze zeiden, maar verder vond ik het niet zo heel bijzonder leuk dat ik nog eens naar zo’n voorstelling zou gaan. Behalve van school dan.

Helaas een verkeerde keuze. Ik ben fan van de speelwijze van Aluin maar dit stuk leent zich daar niet voor. Schnitzler schreef over passie en relaties en het hypocriete Oostenrijkse leven van het begin van de vorige eeuw, aan het slot werd dit heerlijk gespeeld maar om daar 2 ur op te wachten is veel te veel van het goede. Verder was de casting niet bijster sterk. Kostuums zeer slecht en het toneelbeeld erg met haren erbij gesleept, ik denk zelfs dat het beter was geweest in een kale ruimte te spelen met kaarsen of zo.

Bert Visscher is gewoon lachen. De te drukke man doet alle zalen lachen en dat bewijst hij weer met zijn programma “Nee, dan Lourdes”. Het borduurt lekker verder op alle vorige voorstellingen maar hij scoort gewoon dus waarom veranderen? Een spetterend kermisdecor, veel grappen en vele typetjes doen in een razend tempo de ronde. Ook gebruikt hij een beamer om soapies op af te zeiken en je even een kijkje achter de schermen te geven in de kelder van het theater. Hij heeft veel nieuwe ideëen verwerkt naar een hele geestige voorstelling.

Indrukwekkend. Dit stuk gaat over een familie in 1900. Armoede en kou speelt een hele grote rol in hun leven. Mooi spel van de acteurs, erg veel lof voor het psychisch zieke meisje; een rol die ze prachtig speelt. Het publiek werd erg bij het stuk betrokken; van te voren werd er ontbijtkoek uitgedeeld en kon je een sterk drankje nuttigen om in de sfeer te komen van het stuk. Tijdens de voorstelling werd er ook kerstbrood uitgedeeld. Na tien minuten wordt je in het stuk getrokken en ze trekken je er steeds verder in door het decor steeds dichter bij het publiek te brengen. Ook maken de acteurs veel contact met het publiek. Af en toe stappen ze even uit het toneel en kijken je met hun armoedige en wanhopige ogen aan. Een spetterend eind zet een mooie grote punt achter de voorstelling. Zeker een aanrader als je van theater houdt!

Dit stuk gaat over het huwelijksmoraal, geschreven door Arthur Schnitzler. Het verhaal was voor mij eigenlijk gedurende het hele stuk niet echt belangrijk. Het ging mij meer om de manier van spelen waarin de acteurs duidelijk plezier hadden. Veel verschillende personages, gespeeld door zes acteurs. Snelle wisselingen, oplopende en aflopende acteurs. Strakke dialogen. Mooi toneel, ik was twee uur lang mee.

‘Dit was briljant!’, riep ik enthousiast uit na het zien van deze voorstelling. Vooral omdat het weer eens iets heel anders was dan anders. Het verhaaltje stelde in feite niet heel veel voor (ik ben niet zo’n Tjechov-liefhebber) maar de regisseur, de acteurs en de scènografe zijn er wonderwel in geslaagd de broodnodige symbolische gelaagdheid aan te brengen in de voorstelling: zo ging het opeens meer om de sfeer en de gevoelens dan om de eigenlijke gebeurtenissen. De acht acteurs zitten ongeveer de gehele voorstelling op een rij stoelen. Acht mensen op kleine eilandjes eigenlijk: ze zijn samen alleen. Bovendien zaten ze ook nog eens als het ware opgesloten in het toneelbeeld: een kubus van gordijnen waaruit men niet kon ontsnappen. De tragiek van het menselijk bestaan in een notedop maar toch werd de voorstelling nergens erg zwaar. Dit was vooral te danken aan de lichte tekstbehandeling: de acteurs die overigens erg sterk speelden spraken in allerlei Vlaamse dialecten. Verder leek over ieder beweging nagedacht te zijn. Top voorstelling voor iedereen die houdt van een beetje alternatief repertoiretoneel. Deze Oom Vanja was in ieder geval fascinerend om naar te kijken!

Oordeel is een ijzingwekkende monoloog over het gedrag van de mens in een extreme situatie. Je wordt geconfronteerd met een man die 60 dagen met 6 anderen in een kerker opgesloten heeft gezeten. Wanneer de honger en de dorst ondraaglijk worden besluiten ze elkaar een voor een te doden en op te eten. De man vraagt ons oordeel. Anderhalf uur lang hing ik aan de lippen van Peter Sonneveld, die elk detail van het verhaal volstrekt geloofwaardig vertelde. Als toeschouwer wordt je heen en weer geslingerd tussen afschuw en mededogen. Oftewel: Geniaal! Ga dit zien!

Tja… een voorstelling. Toneel? Vind ik niet. Na vier playbacknummers en een discomedley van 12 minuten voel ik me nogal bekocht. Het is best goed gedaan allemaal, maar het is niet wrang, pijnlijk, schrijnend… het is al met al nogal leeg! Is het ideeënarmoede van de regisseur? Tuurlijk, met Liefdeslounge heeft hij een mooi ding gemaakt, maar daar stonden Neerlands’ beste schrijvers onder, en hier is niks onder voelbaar. Een cabarettypje die het schatiig aan elkaar babbelt… maar WAAR GAAT HET OVER? Nee, een gewei voor de prestatie van Stefan en een gewei voor zijn prachtige lul! Drie tomaten voor het gebrek aan ideëen, dat het geen toneel was en… ja, waarvoor die derde? Ik ben ook aangestoken door: ‘geen idee’!