wat praten jullie hans teeuwen is en blijft de ergste

Romeo en Julia… een aangrijpend, tragisch en romantisch verhaal. Dit in combinatie met de sensuele passievolle tango zou een succesformule moeten zijn. Helaas.
De tango was schitterend, maar bleef wat eentonig. De teksten waren goed, maar raakte me niet. Het probleem zat ‘m denk ik in de grote scheiding tussen dans en spel. Met acterende dansers of dansende acteurs had de voorstelling een hoger niveau bereikt. Mijn complimenten voor Romeo die door zijn teksten nog enigzins verslag deed van zijn hartstochten en een aardige danspas waagde. Jammer genoeg bleef hij eenzaam aan de top, want zijn geliefde Julia bleef door haar gebrekkige spel niet meer dan een zeer gewaardeerde danseres, zonder enig besef van haar rol.
Toch een leuke avond gehad, met dank aan de schitterende decor werking en de fascinerende dans. De boodschap van de grootse romantiek, het intense verdriet en de liefde die meer betekent dan het leven kwam echter niet naar voren en dat was een groot gemis.

Ik heb deze voorstelling nu 3x gezien, 2 try-outs en de première,en ik zal hem nog vaker zien, daar ik begeleider ben van het Jongeskoor. Iedere keer dat ik de voorstelling zie is het samenspel tussen de acteurs de beelden en de jongens met hun muziek gegroeid, elke keer vind ik het jammer dat het is af gelopen. Kostuums, muziek, spel en decors naderen voor mij in hun afstemming op elkaar de perfectie. Ik kende Proust niet en kon toch zonder moeite alle monologen volgen, niet één moment heb ik gedacht waar gaat dit over. Dit stuk verdient het om door heel veel mensen bezocht te worden, en als er een theaterprijs 2004 bestaat mogen zij hem krijgen.

Deze nieuwe voorstelling van stadsdichter Tom Lanoye is voor de meeste ‘Nederlanders’ misschien te vlaams. Qua taal zeker maar misschien ook van inhoud alhoewel dit verhaal ook in oost-Groningen had kunnen spelen en geregisseerd door een ‘Van Warmerdam’ zeker een heerlijke avond theater zou opleveren. Deze voorstelling wordt gespeeld door een 8-tal bekende Vlamingen met een zeer varierende speelstijl maar geen van allen gespeend van talent. Ronduit virtuoos wordt er met name door Sien Eggers gespeeld en alle anderen op 1 na zijn meer dan geloofwaardig. Geen makkelijke opgave in een soap die van achteren naar voren wordt gespeeld.
Uri Rapaport (ons bekend van Dirk Tanghe en Paula Bangels)tekend deze keer voor de volledige scenografie en dat is zeer goed te zien. Deze keer geen overdaad van kleur, maar prachtig Vlaams landschap samengevat in een waar kunstwerk, enerzijds wordt er door de lijst heengebroken en op een steiger gespeeld, anderzijds wordt het toneel klassiek gebruikt met coulissen. Het openingsbeeld (of slotbeeld) is van een zelden eerder geziene schoonheid
Een tomaat voor de schrijver die zich niet heeft kunnen beheersen. De voorstelling is een half uur te lang. Blijkbaar had hij teveel te vertellen en was zelfs de regisseur niet moedig genoeg om hem te stoppen of in te binden.

Voor alle 4 de makers van deze bijzondere voorstelling een gewei. Een gezinsdrama, maar wel met lichtheid en lucht gebracht, waardoor het uiteindelijk allemaal des te harder aankomt. Paula Bangels en Henk Elich: wat een aandoenlijke en ook verschrikkelijke ouders! Louis van Beek en David Cantens: wat een zonen om te zoenen en wat een multitalenten die ook nog eens tekst en muziek schreven voor deze productie. Een extra gewei voor de herkenbaarheid; iedereen (jawel, ik ook) was na afloop aan het napraten en nadenken over zijn eigen jeugd. Ik begreep van de (perfecte) organisatie dat de voorstelling met de dag verschilt en evolueert; ik ben razend benieuwd wat het op de Parade zal geven. Maar dat er op de komende Parade iets heel bijzonders te zien is staat voor mij nu al vast.

Wat zijn we weer decadent met dit behangtoneel verpakt met een mening. Gelukkig maar dat deze man nooit het gebouw op het Leidseplein mocht leiden. Of is stilstand toch vooruitgang?

‘Rottend Vlees’, ‘Porseleinen Huid’, dit moet Peter Verhelst zijn. Twee uur lang monologen over vlees, enkel geschikt voor mensen die Richard III uit het hoofd kennen (dan kan je misschien nog een beetje volgen).
Ik ga naar toneel voor de verhalen, om mee te kunnen voelen met de gevoelens en dilemma’s van de personages. Dat is bij deze voorstelling duidelijk niet de bedoeling. Maar wat dan wel de bedoeling is, heb ik niet goed begrepen. Twee uur heb ik mij verveeld en geërgerd. Spijt heb ik dat ik niet luidruchtig gegeeuwd heb.

Ik behoor tot de categorie 55+ en tot het mannelijk geslacht. Ik heb me prima geamuseerd en naar mijn gevoel de geheel uitverkochte zaal ook.
Ook 55- zou ik een bezoek aan deze voorstelling willen aanraden.

De tomaat is voor verstaanbaarheid als je ongunstig zit (versterking van stemmen is mooi, maar mannen brommen zo). Dit was mijn eerste RO-Proust en met name de helft na de pauze is ontroerend en overdonderd. WO1 komt heftig binnen met projecties, teksten en gezang, jongeheer Proust gaat prachtig in dialoog met z’n oude versie, er wordt sterk geacteerd en antisemitisme wordt nergens zo schrijnend verbeeld als hier. Met wat geduld is dit verplichte kost.

Gemengde gevoelens. Geweldig en prachtig, maar vooral meer van hetzelfde. Marlies Heuer’s Germantes was niet zo anders als Madamme Swann, de kostuums blijven spectaculair en de meerlagige niet helemaal lipsinke fluisterplayback interessant. Eelco Smits is erg fijn, jongenskoor fantastisch, het randprogramma wordt steeds beter. Hulde, maar toch jongens, het boek is beter.