Interessante benadering van Richard, een doorgeslagen idealist voor wie het doel de middelen heiligt. Mooi samenspel tussen Fedja als de ondergespuugde dromer en Frank Lammers als de nihilistische Trouw. Geestige verwijzingen naar eerdere Richards (voetballen met de kroon) en filmische muziek. En geef Aus Greidanus Jr. nou gewoon eens een Arlecchino!

Allemaal buitengewoon smaakvol, kwalitatief boven de maat, technologisch grensverleggend en daarnaast vlekkeloos uitgevoerd. Wat wil een theaterliefhebber nog meer? Ik weet het niet, maar het fluistertheater van Guy Cassiers begint me tegen te staan. Het donkere podium met hier en daar wat strijklicht, de afstandelijke speelstijl, de soundscape met hier en daar een versterkte acteursstem, ik heb het er een beetje mee gehad.
Wat deze theaterliefhebber het liefst zou willen is dat Cassiers al die techno-shit eruit zou gooien en eindelijk eens Angels in America deel 3 en 4 zou gaan maken, zoals hij al zo lang beloofd. Maar ja…

Net als je dacht: Dood Paard, hoe gaat het daar eigenlijk mee? komen ze keihard terug met hun beste voorstelling tot nu toe. Een well-made-play indeed, gespeeld met de gebruikelijke kloten and then some.

Natuurlijk. Carver is goed. Laten we het daarover even eens zijn. Maar toch heerste er bij mij enige twijfel. Ik werd niet zo meegesleept als bij vorige voorstellingen. Ben ik zelf afgestompt, moe en oud geworden? Of (voor mij aantrekkelijker optie) lag het aan Carver zelf? Hun vormgeving is prachtig, maar de rare pruikjes en het kille decor zorgde bij mij toch ook wel voor afstand. Ik leefde niet echt mee, en het bleef dus bij lachen om een absurde opmerking zo af en toe. Een vervlakking: minder hilarische hoogtepunten, maar ook minder “AU! AU! AU! Wat pijnlijk erg en ik word overspoeld!” Maar nogmaals: Carver is dus goed he. Laten we het daarover eens zijn.

«Charlus» is mijn eerste kennismaking met de Proust-cyclus van Guy Cassiers en RO. Een meevaller over bijna de hele linie: prachtige teksten en een dienende regie die technisch het onderste uit de kan haalt om auteur en acteurs maximaal te laten schitteren. Tristesse, melancholie, ironie, personages als exotische vogels, soms gedeisd, meestal schetterig: alles wordt liefdevol en geduldig samengebracht in een onvergetelijke tableau vivant. Drie uur is zo om: ook in de zaal staat de tijd stil.
Waarom vier geweien en geen zes? Het gedeelte voor de pauze bleef naar mijn gevoel een beetje steken in poppenkasterij. Misschien was het louter een kwestie van wennen: aan de multimediale scenografie, aan de microfoontjes, aan de Proustiaanse volzinnen? Nog dit: als Proust-4 op de affiche verschijnt, ben ik de eerste om een kaartje te bestellen.

Gewei één is omdat ZTHollandia, ondanks grote lappen vaak toch wel moeilijke tekst, altijd toch weet te boeien… en nu dus ook weer.
Gewei twee is voor het fantastische spel van alle acteurs.
Gewei drie voor de live muziek, die het allemaal nog boeiender maakte.
En gewei vier voor de humor die er inzat.
De tomaat is dan voor de dingen die ik toch niet echt snapte. Zoals waarom dat schaap ineens het podium op werd gedragen bijvoorbeeld

Na alle verhalen over hoe ontzettend heftig deze voorstelling was viel dat eigenlijk reuze mee. Al die doden vallen alleen maar in de tekst en dan moet je soms nog goed luisteren om ze niet te missen. Frank Lammers is geweldig (eerste gewei) als loopjongen(?) annex alter ego van Richard. Dreigend maar zeer trouw, tegen beter weten in. Tweede gewei voor Frieda Pittoors die haar hele familie ten gronde ziet gaan en zichzelf daarvan de schuld geeft. Wat kan die hartverscheurend huilen! De andere geweien zijn voor de kleding en de vormgeving want het ziet er allemaal prachtig uit. De tomaat is voor het slot, die eindeloze lap tekst ging een beetje langs me heen en dat zelfmoordvest vond ik er nogal met de haren bijgesleept. Was er nou echt niks hedendaags te maken van ‘My kingdom for a horse’? Ondanks dat toch een goede voorstelling.

Romeo en julia is toch het meest romantische verhaal denk ik, wat er bestaat. Bij Toneelgroep Amsterdam was dat dan ook het geval, alleen had ik wel dat ze dansende acteurs hadden moeten nemen, want het spel viel nu een beetje weg in de dans.
Maar voor de rest was het spel ook verbasend goed, en ja ik als danseres viel val mijn stoel van die dansscene’s.
Vooral die twee spaanse heren die als ze dood gaan opstaan uit de dood en een dansscene weggeven waar je u tegen zegt.
Ik vond het een parchtige voorstelling en heb me aangenaam vermaakt die avond.
Ik geef 1 tomaat voor het feit dat Julia nu een beetje weg werd gedrukt door het feit dat ze haar teksten hadden weggelaten omdat het een Argentijnse is, en bijna geen Nederlands spreekt. Maar naast dat vond ik het een voorstelling die ik nooi zal vergeten, met name door de spetterende dansen die erin zaten! GEWELDIG! maar ik geef 5 hertjes omdat ik het helemaal geweldig vond!

De intieme, drukkende sfeer grijpt je bij de strot en maakt je tot een vreemdeling die 3 gruwelijke moorden wordt toevertrouwd. Deze beklemmende speelstijl werkt door het adembenemende, diep ontroerende spel. Veel keuzes worden in opwellingen gemaakt en zijn nooit meer terug te draaien. Volg je je hart of de ratio? Deze 3 volgden hun instinct…
Naar mate het stuk vordert ontwikkel je het vermogen om zowel het ijzersterke spel van de acteurs in je op te nemen en tegelijkertijd hun verbijsterende onthullingen in je hoofd te zien afspelen. Ieder woord dat je hoord zié je. Erg knap om zo op iemands fantasie in te spelen. Niets wordt uitgespeeld, woorden en gelaatsuitdrukkingen zijn meer dan voldoende.
Een minpuntje vond ik het hoge ‘amerika’ gehalte van het verhaal. Aangezien ik behoor tot de amerika verachtende generatie kan ik me geenzins identificeren met 3 mormonen waaronder een man die zijn cariere boven zijn gezin steld, een ‘flikker-angstige’ student en een naieve puber die elke vorm van voorlichting is misgelopen. De andere helft van de door mij gegeven tomaat wordt vervuld door het feit dat de tweede ‘monoloog’ ondersteund wordt door een 2de personage die in haar onnozele onschuldigheid het publiek nog wel eens een lach deed ontrollen. En een avondje lachen, daar staat Bash niet voor.
Verder alleen maar lof. Er is geen oppervlakte te herkennen, deze voorstelling gaat diep en raakt. Eindelijk!

De voorstelling Bash,is in de eerste instantie geen leuk avondje uit. Het verhaal is niet meest vrolijke, de voorstelling vond ik prachtig op het feit na dat ik er heel moeilijk in kwam, door een monoloog van een uur ongeveer, maar na de hand als de voorstelling vordert zit je er wel helemaal in. Dat er geen pauze in zat, was volgens mijn alleen maar goed want anders raak je uit het verhaal zeker bij deze voorstelling. Ik geef 5 geweien voor het spel,verhaal, decor en de kostuums, en ik geef een tomaat voor het moeilijk in komen in de voorstelling.
Maar verder was deze voorstelling een prachtig! Thumbs up!!!!!