Mijn eerste gedachte bij het lezen van de flyer was, dit is weer een mistgrodijn opgetrokken door Kas en de Wolf. Maar kunstenaar Kees Crijnen bestaat echt.
De enige relatie met K en de W is dat het ook hier weer erg dicht op de werkelijheid zit. En hoeveel reserves ik ook had bij de gedachte aan kunstenaars op het toneel die iets met hun moeder en haar echtscheiding………., het is een verdomd leuke voorstelling. Kees Crijnen speelt zichzelf met verve en dat werkt ook nog. Willem de Wolf is de enige echte acteur, de moeder dient als contrastvloeistof en dat Hans Kemna echt zichzelf speelt, is na afloop onoontkoombaar in de foyer vast te stellen.
Kenners verzekerden me echter, dat de kunstwereld in het echt nog erger is

Waarom las ik niet eerder en meer over deze voorstelling op Moose? Het is een actuele voorstelling die tenminste eens iets wil beweren. Wel heel letterlijk allemaal, maar soms moet dat. De realiteit van alledag is dat ook. Gewoon een voorstelling die iedereen gezien moet hebben.

De juiste voorstelling voor een avond onvervalst plezier. Vlaams Absurdisme ten top. De energie en het plezier van de acteurs spat de zaal in en werkt aanstekelijk. Een klein tomaatje voor de sporadische dipjes, ze worden echter ruimschoots gecompenseerd door vele geniale momenten. De tekst van Tom Lanoye is mooi, maar helaas voor de schrijver spreken toch vooral de tekstloze scenes mij het meest aan.

Deze voorstelling verdiend ook een langer speeltijd dan de drie dagen. Eeen komische voorstelling over ouderdom. Deze afstudeervoorstelling van Saskia Driessen laat zien hoe wij tegen het ouderlijk volk kijken. Hoe wij ze weg stoppen, terwijl wij straks hetzelfde lot tegenkomen. Ik kijk uit naar haar volgende voorstelling. Een nieuwe lichting staat weer voor de deur. Petje af!!!

Deze voorstelling moet hernomen worden. zonde, dat dit maar 3 keer staat. Mooie voorstelling die de eenvoud laat zien van zoon en moeder. En alles wat daar tussenin staat. In beeld scherp en helder.
Petje af!!!

Alweer een tijdje terug. Deze dans/bewegingsvoorstelling. Het had wel wat, en toch was er iets wat me niet trok. Ik weet niet wat. De (live)muziek was het in ieder geval niet, want dat was echt heel erg fijn. Er zaten ook hele goeie dingen in de voorstelling. De scenes in de keuken/badkamer waren erg goed. De cat-walk des bloeds was leuk. Misschien heb ik gewoon te weinig kaas gegeten/gezien van mime. Ik ben alleen Bambie gewend.
Ach ja. Oke, twee geweien voor de voorstelling en één tomaat voor m’n gevoel.

Het wordt eigenlijk hoog tijd dat deze zeer originele theatermakers uit de ondergrond verdwijnen. ieder jaar opnieuw staan ze met een voorstelling op het theaterfestival, en toch blijven ze relatief onbekend. zeker in Nederland.
Dit keer opnieuw toont regisseur Erik Devolder zijn unieke vertelmanier. Hij brengt op zeer aangrijpende en toch niet goedkope manier de gruwel van de concentratiekampen op de planken. Dat hij tot zo iets in staat is, bleek al uit ‘diep in het bos’ waar hij de gruwel van Dutroux voelbaar maakte… Dat hij van oorsprong een beeldend kunstenaar is, blijkt bijvoorbeeld nog es uit het eindbeeld: Julien Vandenberghe wordt vrijgelaten uit het Duitse concentratiekamp. De doden die hij in het kamp achterlaat zullen hem nooit meer loslaten. Als schimmen in zijn hoofd laat hij ze achter. Onbeschrijfelijk mooi, grimmig en gruwelijk tegelijk!
Geweien zijn er ook voor de Vlaams-Nederlandse cast. Vooral Johan Knuts blijkt nu echt bij de groten te gaan horen. Zijn woorden snijden als messen door de ziel van de theatergangers. De vertelstijl (letterlijk vanuit het dodenrijk) is zeer intigerend en beeldrijk. Dit uniek theatergezelschap, dat niet onterecht Ceremonia wordt genoemd - het zijn ahw levendige ceremonies -, blijft mij verrassen! Een topper in het Nederlandstalig gebied…

Wat een goede voorstelling!!!
Dat deze groep het theaterfestival niet gehaald heeft, is onbegrijpelijk… Met deze voorstelling zal het dan wellicht nog gaan gebeuren!!!!!

Een relatief lang stuk, dat van begin tot eind boeiend weet te blijven. Deels door de spanning in het verhaal, maar vooral door de de meer dan voortreffelijke acteerpresties. Vooral Ariane Schluter en Gijs Scholten van Aschat zijn magnifiek op dreef als het totaal overspannen echtpaar Katharina en Frank. Hun buren worden treffend neergezet door Marie-Louise Stheins en Roef Ragas. Pittige teksten worden afgewisseld met fysiek vertoon een schuivend decor, dat met de relaties ten onder gaat. Een gewei voor alle vier de acteurs/ actrices. Een extra gewei voor Gijs Scholten van A. voor het uitspreken van teksten terwijl hij op de grond ligt met Roef Ragas en een salontafel op zijn buik. Een zesde gewei voor licht en geluid die nu eens echt iets toevoegen en voor een fantastische theateravond. Chapeau.

Wat een gelukkigheid bij deze voorstelling, ik werd er helemaal warm van. Heb nooit geweten dat ‘Langs het tuinpad van mijn vader’ zo kippevel-bezorgend-mooi kon zijn. De Wet van Engel is echt een goede voorstelling. Ironisch? Ja, vast. Kritisch? Ook dat. Maar ik heb maar weinig keren zo veel mensen met zo’n brede glimlach een theaterzaal zien verlaten. 27 mei spelen ze nog in Amsterdam. Gaat dat zien!!