Nou hier ben ik dan met de recensie over de Premiere van Spoken, ik had van de week al wat over de try out geschreven, en in die twee dagen waren er al wel wat veranderingen. Ik heb nu twee tomaten omdat ik vind dat het laatste stuk voor de pauze te langdradig is en dat kan een stuk korter, en Paardenkathedraal kennende is de voorstelling op de premiere nooit helemaal klaar, en ja er moet volgens mij gewoon echt nog stukken worden in gekort, maar voor de rest kregen de rollen van Maike Meijer en Thomas de bres me toch op het randje van mijn stoel!
Thomas als vader heeft toch wel een groot knuffel gehalte. En ook voor de overige cast, ik vond het helemaal het einde! Thumbs up!
Nou ga allen kijken!

Met deze voorstelling ging dan eindelijk de langverwachte wens die ik omtrent theater koester in vervulling. Een wens die mij, vaak tegen beter weten in, steeds weer naar de schouwburg drijft. De wens dat hetgeen ik die avond ga zien mij tot op het bot zal raken, zal optillen, meevoeren, neersmakken, uiteen zal doen vallen om me vervolgens hulpstukken aan te reiken waarmee ik een herziene wereldvisie in elkaar kan sleutelen en dat er dan toch nog een onoplosbaar gelijkend en dus verontrustend raadsel blijft hangen om thuis verder op te kauwen.
Het stuk zelf is verschrikkelijk; het onrecht dat mensen elkaar aandoen vanuit een onvermogen tot overgave aan een ander. Ego’s die geen gelijke naast zich dulden, de macht niet willen delen. Omdat ze de fout maken te denken dat het hebben van macht een hoger goed is dan onderwerping. Ariane Schluter is fantastisch als de getergde, verscheurde, radeloze en wanhopig contact met haar man zoekende vrouw. Haar man, Gijs Scholten, is een grote wandelende verscheurdheid die zijn vrouw kleineert en mishandelt en zo bij haar de tranen opwekt die hijzelf al jaren niet meer kan produceren. Mooi vond ik de scene waarin Marie-Louise Stheins, de benedenbuurvrouw, Gijs Scholten voor even tot iets menselijks weet te transformeren, tot een bijna kinderlijke vreugde die verdwijnt op het moment dat zijn echtgenote hem terug wil, en hij naar haar terugsluipt. Roef Ragas is aandoenlijk als de vrij nuchtere benedenbuurman die plots de homo-erotische fantasieen van zijn bovenbuurman over zich heen krijgt. Topstuk!

Geweien voor het concept. De hardheid van de mannen werd triest, verdrietig. Door het eerlijke spel van Goslinga werd het verdriet van Spartacus niet pathetisch en bleef mijn eigen medeleven in tact. De ‘harde mannen’ waren soms ijdele acteurs, maar dat is ook hard en lelijk, dus het werkt evengoed. Een tomaat voor de pubermeisjespoëzie. Ze werkt door de stevige regie, maar als tekst vind ik haar vaag, slordig, vol ruis. De helft van de tijd begreep ik niet wat er gezegd werd, al deed ik nog zo mijn best. Het was alsof ik een ingewikkeld boek las voor het slapengaan. Ik deed goed na dat ik las, maar ik zag alleen letters.

Ik ben pissig.
RdMP is helemaal niet een opera maar een double bill van 1. de opera ‘Korpernikus’ en 2. een presentatie getiteld ‘Marco Polo’ van geselecteerde muziekstukken door dezelfde componist (Vivier). ‘Kopernikus’ Rockt als een Moker, ‘Marco Polo’ zuigt met lange tanden.
Regisseur Audi had voor Kopernikus de moeite genomen een enscenering te maken (die, zoals vermeld, heerst), maar had zulks verzuimd te doen voor ‘Marco Polo’. Deze laatste verzandde dus in een soort concertante uitvoering in een tweedehands decor, waarbij ook nog eens driekwart van de tijd, zonder dollen, geen stervelijke ziel op de vloer te zien was. Er gebeurde werkelijk waar een uur lang geen ene mallemoer! Nu vind ik de muziek van meneer Vivier persoonlijk geen bal aan, dus eenvoudige zielen als ik moeten het dan van de scène hebben.
Bij Kopernikus was die bijvoorbeeld dik in orde. Mensen déden wat, hadden geinige pakjes aan en fopneuzen op, het was verder ook nog eens een zootje op de vloer en dan heb je mij al snel op je hand, want ik ben een eenvoudig mens met simpele geneugten. In ernst: Kopernikus is een schitterende voorstelling die een beschaafd mens gezien moet hebben.
De score luidt dus: 3 geweien voor Kopernikus, die er vijf waren geweest als ze het bij Kopernikus hadden gelaten. Marco Polo daarentegen was zo een gênant slecht idee, dat… nouja. Ik hou erover op.

Een voorstelling die ik niemand zal aanraden. Dit soort voorstellingen zijn DE reden waarom 75% (als het niet meer is) van de mensen liever niet naar theater gaat. Ze zijn bang een stuk als dit tegen te komen. Een tomaat voor Elektra, Marike van Weelden, die vanaf de eerste opkomst tot het einde weet te overacten. Overacten is prima, misschien een goede keuze voor een stuk als dit, maar speel het dan niet in de kleine zaal. Een tomaat wellicht voor de keuze van het stuk. Natuurlijk, we moeten ook de klassieke stukken in leven houden. En ik geniet er ook heel vaak van. Maar speel het of helemaal op een klassieke stijl, waardoor het nog een historische waarde heeft, of maak er iets moois van. Tomaat voor de regie. Het geheel was statisch, en de weinige beweging die er was, zag er heel geforceerd uit.
Gewei voor Orestes, Jeroen Spitzenberger, die ondanks al het bovenstaande toch mooi speelde, en ook wel een gewei voor alle acteurs, omdat het ze wel gelukt is deze onmogelijke teksten foutloos op te zeggen. Nu moet ik toegeven dat ik dan waarschijnlijk een cultuurbarbaar ben. De rest van de zaal heeft genoten, en ik was maar 1 van de weinige mensen die niet lovend was. Ik was ook 1 van de 3 mensen die bleeft zitten bij het applaus. Dus het zal wel aan mij liggen. En het kan toch niet zo zijn dat nou net deze avond de gehele zaal gevuld was met Docenten Klassieke Talen? Toch?

Ademloos zitten kijken naar dit ware huzarenstuk, fenomenaal acteerwerk in een adembenemende atmosfeer. Een decor wat een beklemming met zich meedraagt en tegelijkertijd zo open is dat je niet begrijpt waar je nu eigenlijk bent en waar dit gevoel vandaan komt, Zoals gewoonlijk bij de Paardenkathedraal is ook nu weer het licht een ware verademing, het penseelt de ene Rembrandt na de andere onmerkbaar neer, stuwt de acteurs naar een ongekende hoogte of sabelt hen met een elegante streek moeiteloos spookachtig gevaarlijk of zielig neer.
Heb als maar het gevoel moeten onderdrukken om ze te redden deze zielige wanhopige mensen die voor mij stonden. Maike Meijer zet een ongelooflijke prestatie neer evenals Bas Keijzer en Jeroen van Venrooij. Dirk Tanghe laat hier een tour de force zien die ik niet achter hem gezocht had, hij maakt deze keer geen gebruik van de hem bekende middelen als uitvergroting en de vette clichés maar juist nu wordt rust en de zuivere tekst gebruikt, af en toe een donderslag
Een memorabele zeer lange maar nog altijd te korte avond, terwijl dit pas een try out was. Gaat dit zien! (indien je een liefhebber bent van scandinavisch drama anders is het ondraaglijke avond)

Van tevoren wist ik niet zo goed wat ik van de voorstelling moest verwachten. Ik wist dat Theatre Bazi uit Iran kwam, dat er niet gesproken zou worden in de voorstelling en dat het zou gaan over een doof en blind meisje en haar lerares, die samen in een grote kooi opgesloten zitten. Dit zou symbool staan voor de onderdrukkingen in Iran.
Bij binnenkomst waren de spelers al op het toneel: de lerares en het meisje zaten in een enorme kooi aan een hele grote tafel en naast de kooi zat een man die allerlei geluiden maakte en met een zaklantaarn rondscheen.
Ondanks dat er niet gesproken werd in de voorstelling, was het heel duidelijk wat er aan de hand was: het blinde en dove meisje moest Braille leren lezen en haar lerares leerde haar voelen. Dit ging er alleen niet zo zachtaardig aan toe. Je ziet hoe het meisje haar lerares haat en hoe ze zich verzet.
Tijdens de voorstelling ben ik nog erg geschrokken: het meisje had een goudvisje waar ze mee speelde, een echte levende goudvis. Toen het meisje uit de kooi probeerde te ontsnappen, strafte haar lerares haar door de goudvis op te eten! Dit zorgde ervoor dat ik ook een hekel kreeg aan haar. Uiteindelijk is het meisje het zat en vermoordt ze haar lerares. Dan maakt ze een opening in de kooi en stapt ze naar buiten…
Ik vond het een hele vreemde voorstelling, heel mooi, maar soms een beetje dromerig. Dit kwam waarschijnlijk door de (Iraanse) muziek die de hele voorstelling door gedraaid werd, door alle symbolen die gebruikt werden en doordat er helemaal niet gesproken werd. Soms had de voorstelling zelfs iets weg van dans. Het hele stuk duurde maar 55 minuten en eigenlijk was dit ook wel lang genoeg. Het stuk gaf heel veel stof om over na te denken. Het was weer eens iets anders dan ik gewend was in het theater: een hele andere manier van theater maken, een andere cultuur. Het was echt de moeite waard.

De voorstelling Spoken van de Paardenkathedraal, is een stuk dat echt je bij je keel grijpt, Het decor is parchtig, De spelers hebben fantastische kostuums en de rollen worden met zoveel passie neergezet, dat je er in mee wordt gezogen. Ik heb alleen 1 tomaat omdat het even duurde voordat ik erin zat, en het af en toe onverstaanbaar was, maar Karakters van Thomas de Bres en Meike Meijer zijn zo prachtig dat ik dat ene tomaatje voor lief neem. Meike Meijer als Helene Alving zet alles zo ongelooflijk neer dat ik met open mond zat te kijken hoe zij het allemaal zo overtuigend neer zette. En Thomas de Bres als de vader van het meisje Regine,is van jonge god omgetoverd tot oude dit-moet-mijn-grootvader-zijn type. En alles wat hij ook doet in dit stuk veranderd in goud!
En verder was natuurlijk het hele stuk het beste paard van de hele stal! inclusief Elisa Beuger, Jeroen venroij en Bas Keizer.
Proficiat!!!!( en dit is pas de Try out!)
Vrijdag meer over de premiere!

Ik bejubelde hier ooit -eenzaam roepend in woestijn- Rien de Rien van Sidi Larbi. Deze Foi van hem is grootser, indrukwekkender, volwassener ook. Maar toch doet het mij minder. Ik denk dat dat komt omdat hij de balans tussen dans en theater niet perfect heeft af kunnen stellen. Maar ondertussen wel een wonderlijke mix van Robert Wilson, Kantor, Jeroen Bosch, met een streepje Platel en Sierens.
Heel fijn verjaardagsfeestje van Marc nadien.

Middelmatigheid is de term die deze voorstelling het best beschrijft. Matig verhaal (tomaatje hiervoor), matig acteerwerk, met uitzondering van Astrid van Eck die zondermeer overtuigend is. Geweitje voor Astrid. Het tweede gewei gaat naar decor en licht. Mooi uitgevoerd en sfeerbepalend. Op zich een aardige voorstelling, net kort genoeg om niet vervelend te worden. Een bijzondere theaterervaring? Nee. Degelijk toneelstuk? Ja. Zonde dat met een acteursensemble met zoveel potentie niet meer is gedaan.