Spartacus is niet echt een theatervoorstelling. En ook weer wel. De acteurs gaan ver, heel ver. Het is één bonk agressie en geweld. Onredelijkheid, machogedrag. Iets waarbij je op straat in moet grijpen (of je snel omdraait en wegloopt…)Maar het geheel heeft wel genoeg beheersing en structuur om zich een voorstelling te noemen.
Het de vrije loop laten van geweld en sex (op de actergrond is harde gay-porno te zien) doet je echt wel wat. Niet conformeren! Niet aardig doen of politiek correct gedoe! Geen mooie voorstelling! Neuk het systeem!
De acteerprestaties lopen ver uiteen, maar dit is niet erg omdat ze zichzelf absoluut niet onder controle hebben. Het is zelfs lelijk en slecht en stom, en daardoor wel ontroerend. Ga het zelf zien en schrik niet van je eigen reactie!

Het wordt langzamerhand een beetje afgezaagd met al die vele geweien die ik geef, maar deze voorstelling knalde toch echt wel de schouwburg uit! Jezus wat is Gijs scholten van Aschat tocg goed, donders! Het gemak dat hij heeft op het toneel, hij speelt alsof het allemaal heel normaal is. Ook de rol van Ariane Slueter was echt mooi om te zien. De rollen van Roef Ragas en Marie-louise steins waren echt om te knuffelen, hoe schattig nerderig koppel dat is!!!!!!! ahhahahahaha. Ik dacht eerst bij Roef Ragas nou dat zal wel een afgezaagde ik probeer mijn broer te evenaren maar echt is zat verbaasd te kijken.
Voor de rest kan ik alleen maar zeggen:…….Sprakenloos!……..

Okee, 1 geweitje voor het idee wat achter deze voorstelling steekt, maar 5 overrijpe, licht rottende tomaten voor de uitvoering.
Wellicht dat het op andere avonden anders was, maar het gesprek aan het begin van de voorstelling kwam op mij over als niks anders een uur lang tranentrekkerij over hoe zwaar vluchtelingen het wel niet hebben. Dat kan ik zelf ook wel bedenken. Het doet dus niet wat het beoogt te doen: een discussie losmaken. Om een discussie los te maken, had ik liever wat gehoord over hoe de asielprocedure in Nederland werkt, en (raar idee hoor) voor- en tegenstanders tegenover elkaar gezien, in plaats van deze slachtofferparade, die mij totaal niet duidelijk maakt wat ik zelf nou aan deze problematiek zou kunnen doen, al helemaal niet door de betuttelende Margriet Voormans.
Dus dan ga je al humeurig de voorstelling in… en dan begint de ellende. Waarom heeft Peter Sellars het medium theater gekozen voor deze boodschap? Schrijf dan een vlammend politiek pamflet, of keten je aan een hek van een AZC vast. Want als theatervoorstelling is dit totaal mislukt. Elke hint van een interpretatie ontbreekt, in deze bijna twee uur durende frusterend statische optocht van gepijnigd kijkende mensen die HEEL HARD PRATEN. Er is geen chemie tussen de acteurs onderling, laat staan tussen de acteurs en de zaal, en er zit totaal geen energie in al dat futloos gedeclameer. En de manieren waarop het geheel aan de realiteit verbonden wordt zijn zo ongenuanceerd in hun kinderlijke eenvoud dat ze pijnlijk worden. Een militair in Amerikaans Destert Storm-outfit, die heel boos kijkt en - nogmaals - HEEL HARD PRAAT. En ja hoor, ook nog even een gevangene in Guantanamo Bay-outfit aan het einde. Bovendien was het blijkbaar nodig het spel te larderen met zwaar melodramatische gebaren, zoals daar zijn (in volgerde van ergenis-opwekking): de gebalde vuist voor de gesloten ogen, het van zielepijn samengekrampte middenrif en bovenal de verlossing zoekende naar de hemel opgeheven handpalmen.
Het is een belediging voor de intelligentie van het publiek dat Sellars denkt dat we zijn ongetwijfeld nobel standpunt nog niet snappen na zoveel veel te dik er bovenop liggende elementen. Erger nog, het maakt de asielzoekerskinderen die meespelen tot een overgedramatiseerde gimmick met een hoog aapjes-kijken-gehalte. Kortom het is allemaal TE MAKKELIJK!

Allereerst bewondering voor de acteurs, speciaal voor Gijs Scholten van Aschat en Marie-Louise Stheins die een extra dimensie aan hun rol geven, wat bij Ariane Schluter en Ariane Schluter iets minder het geval is. Het stuk zelf is voor de pauze geestig en interessant maar naarmate de avond vordert is het zeker na de pauze aan de lange kant en verflauwt de aandacht wat. Relatiedrama’s vormen tenslotte ook een genre dat we eigenlijk nu wel kennen. Daarvoor een tomaat. Desalniettemin een aanrader.

Freaky eclectische Medeamateriaal. Zeer jammer dat er geen boventiteling bij gedaan is. Daarom projecteren ze de tekst voor aanvang geheel op het scherm. Die moet je wel even proberen te lezen. Anders thuis even in je eiland van het grote bloedbad kijken (zo heet de verzamelbundel van mullers toneelteksten) Dan geniet je vast nog meer dan ik. Ik genoot heel erg.

Het is een ongemakkelijke voorstelling, heel erg gecontreerd en heel erg hartstochtelijk. Precies wat Heiner Müller, de auteur, begin jaren tachtig beoogde. Valérie Dréville geeft dat vorm door ruim een uur verbeten, rechtop, voeten wat uit elkaar, onverzettelijk vastgeplakt op haar zetel te zitten. Ze spreekt luid, afgebeten, gefragmenteerde tekst. Haar woede en jaloezie tasten zichtbaar geest en lichaam aan. Zo ongewoon en ongewoon intens had ik me zelfs Medea nog nooit voorgesteld. M’n trommelvliezen en theatrale smaak hebben een opdonder gekregen. Maar wat anders is of ik daar blij mee ben.

Toegegeven, geen hoogstaand teksttoneel of vernieuwend theater. Wel een amusant verhaal, gespeeld door doorgewinterde acteurs. Een combinatie die garant staat voor een leuke, toegankelijke theateravond waarin gewoon gelachen kan worden. Absolute uitblinker is Trudy Labij, die een inspirerende huissloof weet neer te zetten.Het decor is sober maar functioneel. Ik kan echter niet om een tomaat heen voor de kleur ervan, zo’n lelijke kleur groen kom je zelden tegen. Twee geweien voor de cast, die de zaal vanaf het eerste moment wist te amuseren en een derde gewei voor een lekker ontspannen theateravond.

Deze voorstelling - helaas niet meer te zien in Nederland - is de moeite waard om voor naar Belgie af te reizen. Subiet! De Jossen ontroeren, laten de mascara door lach-tranen over de wangen stromen en blijven op zijn geheel eigen, absurdistische en Vlaamse wijze boeien tot de laatste minuut. De Jossen zijn aandoenlijke wezens, die verdacht veel lijken op ‘echte’ mensen, met ‘echte’ menselijke problemen en mensenplezier. De Jossen zoeken een weg en een plaats in de complexe wereld en vinden - net als wij - in deze chaos, andere Jossen op hun pad. Enige minpunt is een kleine inzakking van het tempo.

Richard III de wrede moordenaar die iedereen manipuleert of vermoord wordt bewust door Paul Slangen als softe koorbal met smetvrees neergezet. Dit zou hem dreigender moeten maken dan de originele Richard… Niet dus! Decor goed, goede cast, maar het komt simpelweg niet over. Richard III moet dus gewoon old school keihard worden gespeeld, dan komt de boodschap over. Het gewei is voor het schaap in de voorstelling. Toelichting: Het speelt zich af in een museum en het bekende schaap van Jeff Koons wordt meegenomen uit een andere zaal van het museum, ook dit kwam niet echt over. Maar wel een mooi over the top element in de voorstelling.

Ik sluit me volledig aan bij de eerdere minirecensie van WdV. Ik was alleen minder voorbereid, wist niet echt wat het was wat ik ging zien. Voor de pauze heb ik me goed vermaakt met het eerste deel Kopernikus. Ja, het was allemaal wel heel erge KunstKunst, maar de muziek was mooi, het spel tussen zangers en instrumentalisten leuk om naar te kijken, ik vermaakte me wel. Vervolgens het diner: dat was niet echt speciaal: erg lang in de rij en vervolgens in een ongezellige ruimte (het oude Transformatorhuis van Toneelgroep Amsterdam: binnenkort Cosmic?) aan lange tafels bakken noedels wegwerken. Daar hadden ze meer van kunnen maken. Daarna de echte Reves de Marco Polo. Waar Kopernikus er nog in slaagde ontoegankelijke moderne muziek interessant over te brengen, lukte dat Marco Polo absoluut niet. Saai, saai, saai, langzame muziek, weinig spel, niet te volgen verhaal, rare teletubbies: het leek wel een parodie van Arjan Ederveen.