Eindelijk, na enorm lang wachten, eindelijk weer eens een voorstelling welke er toe doet. Een voorstelling welke je door elkander gooit, een voorstelling die dagenlang door je hoofd blijft spoken. Oer Hollandsche schaamte om te vernemen dat juist wij zo met de vluchtelingen omgaan, nooit geweten en waarschijnlijk zonder deze voorstelling nooit te weten gekomen. Fantastisch, want daar is de Kunst toch ook voor bedoeld? Om ons flink wakker te schudden, ons een heldere blik mee te geven. Dankzij Peter Sellars kreeg ik een heldere blik achter de gesloten schermen van een AZC. En jawel ook ik vond de voorstelling zelf ook niet je van dat, maar de kunstenaar Peter Sellars heeft mij op sleeptouw genomen en daar ben ik hem zeer dankbaar voor!

Virtual Reality theater is niet nieuw, maar wel spectaculair. Met alle attributen zoals je zou verwachten van virtual reality werd je eigen lichaam gemanipuleerd binnen een fictieve wereld. De eerste 2 a 3 minuten is het nog wel wennen, maar daarna wordt je meegzogen in een nieuwe wereld, die gevaarlijk dicht bij de werkelijkheid staat. Niet voor niets worden er af en toe mensen onwel tijdens deze voorstelling. Het heeft een zeer grote impact op jouw visie van de werkelijkheid en samen met de teksten van peter verhelst is de voorstelling tot een waar spectakel gesmeed. Dit moet u gaan zien.

Nog nooit gezien zoiets confronterends. Vooral de reacties van het bourgois-publiek dat ondanks de werkelijkheid maar KUNST wil blijven zien, waren shockerend. Cynisme ontmaskerd als amusementsverslaving. De koningin was stil. Zij begreep het, denk ik. Het meisje zegt niet: ‘Doodt mij dan maar, want met die schuld wil ik niet leven.’ Ze zegt: ‘Doodt mij alstublieft. Ik kan zo niet leven.’
Peter Sellars is een moedige man.

Topvoorstelling! Als hier geen prijswinnar uit voortkomt weet ik het niet. Maike Meijer laat een kant van haar kunnen zien die zij naar mijn weten nooit eerder getoond heeft. Bas Keijzer is een ontdekking, waarom nog speelt hij nog niet bij TGA of het Nationale toneel of bij het Barreland. Dirk tanghe heeft een top casting gedaan, alleen
Engstrand (Thomas de Bres) bleef iets onder de maat.
Wat een genot om naar deze voorstelling te kijken. Het samenspel tussen muziek lijkt een ware compositie. Het licht toverd het rode dekor tot een waar spookpaleis in trege streken verandert het voortdurend en de brand is opgelost in een geniale vondst van de regisseur en zijn vormgevers. Allerlaatst moet ik nog een pluim geven voor de kap en grime! EEn waar huzarenstuk.

Theater kan heroisch zijn. Deze voorstelling is geplaagd door een auto-ongeluk, waarna de contrabassist met z’n hand in ‘t verband en de drummer met een gekneusd strottenhgoofd moet spelen. Voeg daarbij de prachttekst van M. Verboom en fraai spel plus de boerderij van Daan Pootjes. Helden, ze bestaan nog (en komen uit Dusseldorf)

ademloos nader deze voorstelling gekeken. Werkelijk sprakeloos na afloop, een waar meesterstuk.!!
Maike Meijer verdient een prijs voor haar ongekend mooie spel.
Deze voorstelling zal mij lang bijblijven. Een prachtig concept dat door dekor, geluid, kostuums (!) en het dramatische licht tot een waar kunstwerk verheven wordt. Geen eenkel minpunt voor mij te ontdekken. Jammer genoeg was ik na afloop te snel teruig in de echte wereld omdat ik anders de trein zou missen, had nog graag willen nagenieten in de bijzondere atmosfeer van Ibsen

Slecht stuk. Ouderwetse regie, hopeloos uit de tijd. Het stuk bestaat niet uit een stroomende lijn niet kwa spel en niet kwa dramaturgie. Acteurs spelen momenten en niet een personage, de schuld ligt duidelijk bij hoe ze zijn geregiseerd. Buitegewoon knullige beamerprojectie, slecht toegepaste house muziek. Er wordt gepretendeerd van deze tijd te zijn en daarom valt het juist zo op dat ze niets van deze tijd begrepen heeft. Zelfs een geweldig acteur als Bert Luppes blijft niet overeind in deze manier van spelen, en weet ons slechts met momenten mee te sleuren. Godzijdank werd het stuk in omgekeerde volgorde gespeeld anders was er echt niet door heen te komen. Het gewei is voor het prachtige nieuwe onderkomen van het OT en de vormgeving in het laatste deel. Oh laatste ergernis: de lier aan het slot waarmee een actrice geheel nodeloos wordt opgetild.

Ik zag Stad 2 op een prachtige locatie (11de verideping Rabotoren) in, heel toepasselijk vanwege het suburbiathema, Almere. Jong Hollandia speelt kleine scenes uit het dagelijks leven van stadsbewoners. Dat doen ze goed. Het geheel is mooi op elkaar afgestemd, het ziet er goed uit, een mooie mix tussen wat abstractere en hele concrete scenes, het blijft boeien. Het ziet er ook allemaal goed uit. Kortom, een leuke avond. Het is geen voorstelling die je nog jaren bij zal blijven, maar wel een mooie, kleine avond.

Dit is een goede voorstelling.
Op de 11e verdieping in de Rabotoren in Almere heb je een prachtig uitzicht over de stad. Door deze ervaring ga je al met een fijn gevoel op de tribune zitten.
In de voorstelling worden er kleine stukjes uit het leven van verschillende stadsbewoners getoond. Ontroerend, lachwekkend en afschuwelijk, komen hun verhalen naar voren. Doordat het geen doorlopend verhaal is, krijg je zelf de kans om te bedenken wat er verder met de personen zal gebeuren of wat je van hun leven zou moeten vinden.
Alle zintuigen worden geprikkeld, prachtige beelden, verrassende geluiden, macaroni geur en zelfs je smaakpapillen moeten met de voorstelling meewerken.
Een goeddoordachte voorstelling met alles erop en eraan.

Het zal Bas Hoeflaak en Peter v.d. Witte moeite kosten bescheiden te blijven. Hun program werd in de pers én op Moose over de volle breedte prijzend vergeleken met Carver, Jiskefet, Alex van Warmerdam, Kamagurka en Herr Seele, Hans Teeuwen, Toon Hermans en zelfs Monty Python en Beyond the Fringe. Dat wekte grote verwachtingen en viel me dus pittig tegen. Geen scherpte, geen weerhaakjes. Kenmerkend vind ik het zwaaien met het zakje met twee rode ballen. Het is wel leuk hoor, maar échte ballen heeft hun optreden niet.