Ik kan mij eigenlijk moeilteloos aansluiten bij de andere moosers: wat een prachtige voorstelling is dit. Je moet ervan houden, zo’n winderig fjorden drama, maar mijn hemel wat wordt er hier fantastisch theater gemaakt. Als in een trance beleef je de verschrikkelijke gebeurtenissen in dit spookhuis, je zit opgesloten, kan niet weg en er is nauwelijks lucht om adem te halen.
Is Ibsen gedateerd? Ach misschien, maar je bent hier wel getuige van een meesterlijk psychologisch drama waarbij je intens medelijden krijgt met de personages. Het tempo is zo tergend traag dat je het eerste kwartier denkt dat je de 3 uur en 3 kwartier niet door gaat komen, maar op een wonderlijke manier wordt je meegezogen het stuk in. Acteurs die zo geconcentreerd en gestileerd spelen en je uiteindelijk toch zo ontroeren verdienen niet meer dan het maximale aantal geweien. Hulde voor de heer Tanghe (is die man er wel eens een avond niet?) Leve de Paardenkathedraal!

Ik vond de musical geweldig, ik heb daarna het boek gelezen en dat vond ik net zo goed ik raad het iedereen aan

Na een weekend Schiermonnikoog moe naar deze voorstelling. Had in het begin moeite om er “in te komen”, maar uiteindelijk werd ik toch volledig overrompeld. Prachtig poëtisch “libretto”, de achteloosheid waarmee het geweld wordt opgediend shockeert. Gewei voor Frieda Pittoors, het toneelbeeld en de muzikanten. Tomaat(je) voor het einde: ik had de voorkeur gegeven aan de versie zoals in de tekstuitgave afgedrukt. Desondanks een gedenkwaardige avond.

Mooie voorstelling. De truc om met het derde bedrijf te beginnen werkt goed, de opbouw van de karakters en hun ontwikkeling wordt hierdoor goed duidelijk gemaakt. Mooi toneelbeeld, ingetogen, net als de manier waarop het hele stuk gespeeld wordt. Tomaat voor de “muziek”. Alsof iemand willekeurig iets uit de kast getrokken heeft. Onnodig.

Hele leuke voorstelling over ‘hoe mensen met elkaar omgaan’. Het is een soort dialoog tussen publiek, acteurs en de verschillende personages die ze spelen en dat gaat steeds in elkaar over. Het thema is: iets kwijt zijn (en dat kan ook je tekst zijn…) Astrid van Eck is heel erg grappig, wat een gezichten kan die trekken! Ook de vechtscene tussen Rolf (van Victor) en Ankie van Grunsven is hilarisch. Ik heb nog geen andere Paradevoorstellingen gezien, maar ik gok dat dit een van de toppers is!

Een voorstelling in een café in de Jordaan. Ja, het lijkt gewoon of je daar bent. In werkelijkheid zit je in de kleine zaal van theater Bellevue. Tijdens de voorstelling van ‘t zal je kind maar wezen’ zit je gezellig op caféstoelen aan tafeltjes met van die foute, ouderwetse lampjes. Aan de wanden hangen geborduurde spreekwoorden, kitsch schilderijen en vele soms vergeelde foto’s. De acteurs van Annette Speelt laten het café leven en vertellen met een heerlijk plat Amsterdams accent wat hen frusteert, wat ze verlangen en waar ze bang voor zijn. De levendigheid wordt verhoogd door de liedjes van de serie uit 1969 waar de voorstelling op is gebaseerd. Zelf was ik toen nog lang niet geboren maar meezingen met de liedjes was geweldig. Bijna vakantie… Dat is echter geen reden om niet naar deze voorstelling te gaan. Deze feel good voorstelling moet je gewoon zien! Het is het ideale begin om in de zomerstemming te komen. Van mij mag Annette Speelt zo met deze voorstelling naar de Parade!

In het theater heb ik twee mensen wie ik geweldig vind, waarvan ik alles wil/ga/moet zien. Een daarvan is Alex van Warmerdam. Hij maakt geweldig theater, wat ik nog nooit iemand anders heb zien doen.
Welkom in het Bos is zelfs na twee keer nog heel erg leuk. Pierre Bokma is zo goed in al zijn rollen. Zo’n verschillende, unieke acteur. De dialogen zijn wel des Alex’, maar als je daar van houdt (zoals ik doe) dan heb je een topavond. Het is moeilijk kiezen welke rollen het leukst zijn van Bokma. Ik denk het zoontje. Wat deed hij dat leuk (“Ik weet toch niets van dieruhn”). Zelfs Alex’ tussendoortjes zijn nog wonderschoon… Fijn.

Laat ik eerlijk met u zijn; ik ben tegenwoordig geen fan meer van de twee acteurs. Ik ben eigenlijk alleen maar gegaan omdat ik het kaartje gratis kreeg omdat ik twee andere Orkater-voorstellingen ga bezoeken. Goed. Ik dwaal af. De voorstelling vond ik te lang duren. Er zaten wel erg goeie stukken in, en het einde vond ik erg mooi (met de zakken). Ook was de muziek heel erg goed (vooral uit de film In The Mood For Love). En het licht-ontwerp waardeerde ik ook zeer. En toch al die tomaten. Tja. Ik vond veel ook gemakkelijk. En ik moet nog steeds wennen aan “geen-tekst”. En Titus Tiel. Jammer. Ik heb ‘m beter gezien, en ik hoop ‘m volgend jaar beter te zien in Eiland.

Fijn hoor. Zo’n jazz-band die improviseert(?) tijdens een voorstelling. Erg fijne muziek.
Het stuk was ook fijn. Decor lekker ‘open’. Mooie dialogen hier en daar. Dick van den Toorn speelde erg grappig soms, en z’n dochtertje ook. De schat. Aan de vrouw in het stuk ergerde ik me af en toe, maar dat lag aan haar rol; niks persoonlijks dus.
Ja. Zeker geen gemiste avond. Ik vraag me af hoe de (kortere) voorstelling op de Parade te zien is.

Een tikkie verliteratureluurd is deze Richard III van Johan Simons en Peter Verhelst wel. En het geheel riekt zo nu en dan bedenkelijk naar gekunsteldheid. Maar verder: hallelujah! Zo laat de oversized “Rubens” op de achterwand, niets te raden over. De muziek, althans de percussie, klopt helemaal. En, zoals je kunt verwachten, is Fedja van Huet de perfecte perverse idealist en zet Aus Greidanus jr de raadsheer Buckingham als een volmaakte slijmerd neer. Maar de vondst om het personage van Trouw als alter ego te introduceren, is werkelijk briljant. Frank Lammers scoort bovendien uit alle kansen die deze rol biedt. Geweldig. (En Shakespeare kijkt slechts uit de verte een beetje verbaasd toe.)