De woorden van Bert Schierbeek doen het goed op de Oerolse grasvlakte. De personages houden zich ermee staande in de gure wind, terwijl hun onderkomen al half door de modder is verzwolgen. Verplichte aardappelkost!

Dit is fenominaal. Steeds wordt je overdondert. Het blijft je bij de keel grijpen.Steeds al je denkt vat te hebben op de voorstelling ontvliegt de voorstelling je weer.
Fysiek erg sterk. Mentaal overdonderend.
Anorak verdient het om straks op het ITs te mogen stralen.

Een hoog mime-in-de-duinen gehalte; veel sjokken van duinpan naar duinpan. Ik word daar wat moe van. Er gebeurt veel en het gaat een beetje alle kanten op. Vaak slordig en met weinig oog voor detail. Ossevoort kan ontzettend goed trekkeren en scheurt met een bloedvaart over het strand, dat is bere stoer. Waarom ze dan weer een zielig verregend meisje in kanten jurkje moet zijn, snap ik niet. Minder was mooier geweest.

Over deze uitvoering van Sophocles Elektra heb ik gemengde gevoelens: aan de ene kant vond ik het decor en de kostuums erg mooi, aan de andere kant vond ik het jammer dat er zo veel met het originele stuk gerommeld was, dat Elektra werd afgeschilderd als een doorgedraaide heks (ze loopt zo te tieren en soms te schreeuwen), en dat het stuk zo ongelofelijk traag was… Verder voldeden de personages helemaal niet aan het beeld wat ik van hen had nadat ik me verdiept had in de tragedie.
Wat ik misschien nog wel het vreemdste vond in de voorstelling is de keuze om met betrekking tot de herkenningsscene af te wijken van de versie van Sophocles: Orestes komt in de versie van Productiehuis Rotterdam zelf vertellen dat hij is overleden bij de wagenrennen, en niet zijn opvoeder. Dit zorgt voor een hele vreemde, misschien onnodige of zelfs sadistische situatie: Orestes komt na jaren weer terug en geeft ons het idee dat hij zijn zus wel herkent, terwijl zij hem niet herkent na al die jaren… raar, maar ja…. hij wil zijn moeder laten geloven dat hij dood is zodat hij wraak kan nemen op de moord op zijn vader, maar hij sleurt zijn zus Elektra hierin mee door haar het verhaal ook te laten horen. Dan brengt hij haar zelfs een urn met “zijn” as en ziet hij haar lijden. Dit laat hij gelaten toe… in Sophocles’ versie is dit allemaal net iets anders en logischer. Orestes had er ook voor kunnen kiezen (als hij zijn zus toch al herkend had) om haar te vertellen van zijn terugkeer. Nu klopte er niets van het stuk.
Ook de keuze om de moord op Aighystos weg te laten vind ik vreemd. Is hij niet de rede waarom Elektra nog bozer en ongelukkiger is? Ook miste ik het koor heel erg, omdat het koor in het stuk van Sophocles een grote rol speelt.
Kortom, ik miste een hoop, en omdat er zoveel was weggelaten, werd het stuk traag.
Het decor en de kostuums waren daarentegen erg mooi: heel strak, de keien geven veel vrijheid van interpretatie en ook het licht was erg mooi. De kostuums zeggen veel over de personages: Elektra is in het paars gekleed, de kleur van de rouw, Klytaimnestra heeft een witte jas-achtige jurk aan die glimt als de huid van een slang, en ze draagt make-up, waardoor ze duidelijk iets koninklijks krijgt. Chrysothemis ziet eruit als een braaf prinsesje dat alles gewoon laat gebeuren en overal vrede mee heeft. Orestes ziet eruit als iemand die zo uit de Matrix gewandeld komt. Hij is de held die alles komt redden….
dus: 1 gewei voor het decor, 1 voor de kostuums en 3 tomaten voor de bewerking, het spel en de traagheid waarmee het verhaal zich afspeelt.

Dit soort voorstellingen vind je zelden terug in het gerenommeerde (en bovenal) gesubsidiëerde theater.
Een lust voor het oog en voor het oor.Met spelers die op het scherp van de snede een heuse vertelling maken die ons een klap in ons gezicht geeft. Een beklijvende en intense ervaring was het, deze Broeikas.

Oh mensen wat verschrikkelijk. Waaarrooom!!! Groene lampen op dennebomen, nou, wat een purrachtig gezicht zeg en wat een mysterieus moment als er een grote purschuimen vogel voorbij vliegt. De twee acteurs hebben twee gezichten en twee beweginkjes, allebei heel exkspresssief. Ze kunnen op de tafel staan, maar ook ernaast. Oja en natuurlijk hele grappige abzurdistiese teksten. En mensen, dat iets gebrek aan inhoud heeft, maakt het niet gelijk geschikt voor kinderen.

35 Jaar geleden was “Het schaap met de vijf poten” op tv. Een serie van 8 afleveringen lief en leed in een bruin Jordaan-cafe.
Bij binnenkomst luid de bel. Ik zeg tegen mijn partner: “rondje van de zaak!” en verdomd: iedere bezoeker krijgt een drankje. Op de cafetafeltjes staan pinda’s en ze gaan rond met blokjes kaas. De toeschouwers zijn de gasten in het cafe. De liedjes worden meegezongen en er volgt een heuse polonaise. Tot zover wordt het een leuk onvervalst Amsterdamse avond.
Maar de acteurs doen iets meer dan imiteren, persifleren en parodieren: zij citeren, actualiseren en relativeren. En dat is een wezenlijk verschil: zij spelen niet de rollen, zij spelen de acteurs die de rollen speelden. En dat is bijzonder aardig, met name in het geval van Thijs Romer die zijn opa speelt. Een bijzondere hommage door de verbluffende gelijkenis in fysiek, stemgeluid en gebaar. (De citaten uit Baantjer laten zien dat Römer Jr. de rol van de Cock straks zo kan overnemen). Ook de passages over “deze” en “andere” kunst tillen de voorstelling naar een hoger plan. Vandaar waarschijnlijk ook de ruime belangstelling voor deze voorstelling uit “het wereldje”. Op onze doordeweekse dinsdag waren Henk Schiffmacher (als gastspreker), Peter Blok, Gerardjan Rijnders en -nota bene- Eli Asser aanwezig. Maar ook een damesclubje op een avondje uit. En allen hadden een leuke avond.
En dat is bijzonder.
Hulde voor deze voorstelling, voor de acteerprestaties, voor de 4-koppige band: het staat als een huis. En de toegangsprijs voor deze voorstelling bedroeg 10 euro:inclusief alles. Het kan dus nog wel!! Annette Speelt heel goed!

Leuke belevenis, we krijgen een gezellig petje op en gaan de paden op de lanen in. Alle mimestudenten doen hun ding en zo passeren alle vormen de revue. Tekst-mime, op stelten loop mime, grappige mime en mooie meisje mime. Ik hou niet van alle soorten en het spelniveau loopt ook uiteen. Toch knap verhaal, met een soort van spannende plot.

De enige locatie-voorstelling die ik op Oerol heb gezien. Prachtige verhalen van verschillende Terschellingers die me veel vertellen over de plek waar ik ben en de tijd waarin ik leef. Favorieten zijn voor mij de oudere vrijwillister, de boer en de aannemer. Mooie ruimte, de verlaten dancing deedt mijmeren over het gebrek aan ontmoetingsplekken voor mensen van verschillende generaties en achtergronden. Ik wist niet dat een bootje vouwen nog best moeilijk is. Speciaal gewei omdat de makers de ballen hadden gewoon een televisie met voetbal neer te zetten. Gewei voor het publiek dat liever luisterde naar een kokkelvisser en een kapitein.

Wat is Sanne Vogel een bijzondere actrice! Ik hoop dat ze binnenkort te bewonderen mag zijn in een echt stuk met echte acteurs onder een heuse regie.