Het stuk kwam hier (in een oud afgebladderd boothuis met een tweedehands kruisraket op de vliering) beter tot z’n recht dan in Amsterdam, waar we het in het voorjaar al zagen.
Er was flink verbouwd; de monoloog naar achteren was beslist een verbetering. Jammer dat de eerste helft wat minder tot z’n recht kwam, vooral door een mindere taxi-chauffeur (die nu bij de naakte mannen speelde).

Meest belangwekkende voorstelling van het seizoen die op pijnlijke wijze het failliet van het theaterfestival nog eens onderstreept. Nee, Martin Schouten heeft nog wat uit te leggen. En Arthur Sonnen evenzo, waarom de ‘belangwekkendheid’ is ingeruild voor de willekeur van het smaakoordeel. Anders is het namelijk niet te begrijpen dat deze zeldzaam intelligente - en even vrijzinnige als diepzinnige, muzikale, complexe en tegelijkertijd uitzonderlijk speels gebleven voorstelling niet is uitverkoren. Maar wat kan ons dat ook verder schelen. Het theaterfestival speelde zich gisteravond af in de Rotterdamse Schouwburg.

Tja, dit was dus best wel stom. Fragmentarisch verteld verhaal over een Amerikaanse op Cuba, zonder kop of staart, met veel halfpoëtische monologen en zonder een greintje humor. Weinig trefzeker geregisseerd (ruwe onderbrekingen van bewegingen, harde muziek en daar dan doorheen onverstaanbare schreeuwdialogen) en zeer matig geacteerd.

Erg goed: Porgy Fransen vertelt een sterk verhaal. Ik was het een paar jaar een beetje vergeten, maar het is echt een heel goede acteur. Verhaal over een pianist op een oceaanstomer in de jaren ‘30, die geboren is op zijn schip en nog nooit voet aan wal heeft gezet. Tomaat voor de lelijke muziek (computergestuurde piano-jazz) en voor de beetje zinloze projectie.

De geluidseffecten zijn niet nodig, het is windkracht 7 a 8 op Oerol en we waaien bijna de tent uit. De kans dat er inderdaad ijsberen buiten rondlopen is behoorlijk reeel. Leuke tekst, met grappen voor jong en oud, liefde en heroische daden. De soundtrack bestaat uit heroisch Hollywood sentiment van John Williams en het werkt fantastisch. John Buijsman is ontzettend geestig, de scenes schuiven lekker in elkaar, het liep als een trein. Daarom jammer dat het zo kort was, ik wilde wel nog meer ruzies en ijsberen.

Duidelijk nog niet af. Vier acteurs lezen fragmenten voor uit ingezonden brieven en kranten-interviews die een beeld geven van het ‘debat’ in Nederland in de afgelopen jaren. Veel over veiligheid, integratie en ‘de media’. Het lijkt een goed uitgangspunt voor een èchte voorstelling, die wil ik nog wel graag zien.

Oei, zinloos amateurpoppentheater. Speel je in een weiland, bouw je een zwarte doos waarin je een weiland nabootst. Lelijk decor ook. Een gewei voor de Oerol vrijwilliger die mij op mijn gevallen mobiel attendeerde toen ik halverwege wegvluchtte.

Geestige voorstelling in een winderige tent op de verste locatie van Oerol. De combinatie van slapstick, lichamelijke gebreken en vunzige dubbelzinnigheden maken dit een erg prettige familievoorstelling.

Oerol liet zich van zijn beste kant zien. Loodgrijze wolken joegen over de duinen, de regen kwam met bakken naar beneden en ik was doorweekt nog voordat ik aankwam. Tot mijn ontzetting ontdekte ik toen pas dat de voorstelling niet in een warm en droog tentje stond, maar in een buitengewoon onoverdekte duinpan. Afgelasten, wellicht? U maakt een grapje; we hebben hier te maken met ‘t Barre Land! Ik schat dat ik het zo’n vijf minuten heb uitgehouden, daarna ben ik, onder smalende blikken van de acteurs, letterlijk afgedropen. Een tomaat mij. Vier geweien voor de heroïsche daden van publiek en spelers. Dat lijkt me toch wel het minste…

Deze voorstelling wordt gegeven in een truck en dat is geweldig (misschien wat warm). Na een opwindende entree werd ik verdrietiger en verdrietiger, wat een hoop geld, mogelijkheden en leuke ingredienten. Waarom wordt het dan geen leuke voorstellling? Door de ergelijk holbewoner-amateurs en het educatieve toontje. En een acteur die maar niet echt grappig wordt. De routine en de ouwbollige muziek. Tijdreizen en theater en dan wordt het geen magie, treurig.