Enigzins angstig naar de Stadsschouwburg; 6 uur Ayckbourn; kan dat wat zijn? De meest gespeelde auteur van het soort amateurtoneel waar ik niet echt van hou…..
De avond vliegt voorbij. Prachtig ensembletoneel met allemaal geweldige actuers. Iedereen heeft zijn of haar moment, ik heb gelachen, was ontroerd en moet mijn mening over Ayckbourn bijstellen, dit is een prima stuk waar misschien toch een deel teveel in zit. Ik ga niet teveel verklappen over de razendknappe constructie, maar aan het einde had ik het wel een beetje gehad en de actuers volgens mij ook. Het lijkt me ook uitputtend om deze voorstelling te spelen; niets is lastiger dan teksten die in wezen nergens over gaan, maar toch essentieel zijn voor de opbouw en het ritme van de voorstelling. Topmomenten voor mij: eten in deel 1; het spel uitleggen in deel 2 en een geweldige dronkenmansscene in deel 3.
Dit is hap-slik-weg toneel op een hoog niveau. Ga dit zien en neem je moeder, grootmoeder, zwager en tante mee die nooit begrijpen dat je naar van dat moeilijke gesubsidieerde tonnel gaat. Ze zullen misschien even moeten wennen aan de vormgeving (ik word wel een beetje moe van de kale wand van de Stadsschouwburg, mag daar niet weer eens een doekje voorhangen? Scheelt ook zo in de verstaanbaarheid)maar zullen daarna genieten van een flitsende voorstelling.
Wel van tevoren kroket halen bij de FEBO, het eten in de stads is wel lekker, maar duur voor weinig!

Leuk, leuk, leuk. Vlot programma dat aantoont dat humor niet platvloers of grof hoeft te zijn. Najib weet de zaal prima te bespelen en legt af en toe de vinger op de zere plek zonder moraliserend te zijn. Zijn idolspersiflage is hilarisch en het gedoe met het nepgebitje is pure slapstick. Een klein tomaatje omdat het programma best nog een half uurtje langer had mogen duren. Drie geweien voor de performance van Najib en een bonusgewei voor het prachtige Delftsblauwe tegeltableau dat als decor was opgesteld.

Meest extreme, smerige en weerzinwekkende voorstelling van het HOLLAND FESTIVAL - met de meest extreme, smerige en weerzinwekkende (en dus uiterst realistische) visie op De Man. Chaotisch, veelduidig en springlevend - een theatertaal die niet mag uitsterven! Alle geweien en tomaten ingezet - voor alle mannen en de worsten en de plastic stoelen. En voor de pornoacteurs, want ook dat is een prestatie. (De tomaten waren op, helaas.)

Leuke voorstelling over een simpel gegeven: doe je iets een tweede keer hetzelfde? De sobere vormgeving en naturel spel dragen bij aan de kracht van de eenvoud van dit stuk, dat heel dicht bij z’n uitgangsidee blijft. Iets dat je met weinig woorden kan zeggen klinkt mooier dan een stortvloed van bijzinnen en uitzonderingen om de boodschap te verpakken.
De tomaat is voor het introfilmpje, wellicht had het geholpen om daar een filmmaker voor te vragen, dan hadden we een korter, sneller, efficiënter filmpje gekregen met decoupage in plaats van alleen totaaltjes.

Na al die mooie dingen op Oerol ga je twijfelen aan je kritische houding t.o.v. theater; vind ik soms alles goed?
Nee dus, dit vond ik echt behoorlijk bagger.
Een mooi gegeven (Pinokkio twijfelt, net als iedereen, over de relatie tot z’n schepper(s)) heeft geresulteerd in melige houtje-touwtje scene’s, met verdraaide stemmetjes en wat mannelijk naakt om het hip te laten lijken…

Eén van de mooiste van Oerol, wat mij betreft.
Vanuit het thema ‘als je een levenswens hebt, moet je dat soms maar gewoon even doen’ start de voorstelling met een ‘mee-doen-deel’. Normaal gesproken niet zo aan mij besteed, maar hier hielp het wel om te beseffen waar deze voorstelling over gaat. Dit is dan ook niet zozeer een losstaand stukje mime met een tractor, maar deel van de grote wens van de maakster waarvoor ze al eerder met de tractor naar Parijs reed.
Het tweede deel bestond uit mooie beelden (de opkomst van de onbemande tractor op het strand!), onderhoudende scene’s en een heel mooi eindbeeld.

Zo simpel en briljant kan theater zijn! Je zit op ‘t erf en hoort ‘t verhaal van de boer. Geweldige tekst, mooi gespeeld, subtiel live geluidsdecor van melkbussen, hoefijzers en de keukentafel en een terecht applaus wanneer de (tijdelijk) éénhandige contrabassist met subtiele assistentie van de hoofdrolspeler toch meer dan alleen open snaren kan spelen!
Extra compliment omdat het, wanneer Amsterdammers boeren ‘nadoen’, meestal eindigt in enorm kitscherig accent-getrut. Dit keer dus niet.
Dit was één van mijn Oerol-toppers!

Leuke voorstelling, mooi geplaatst in ‘t bos van Terschelling. Pretendeert niet meer te zijn dan ‘t is, en dat maakt ‘m charmant. Goed spel, leuke beelden. Zo’n eenzame caravan met bijzondere bewoners en hun restaurant met zendmast doet je doorfantaseren over alle WA5MJM’s, WD5DWO’s en KC5PSF’s ‘out there’, ieder met hun eigen verhalen…

Helemaal ‘af’! Leuk, lekker groot spel (Pinto!), geweldig decor inclusief 1 km landweg naar links en rechts, leuke vormgeving (rood/wit/blokjes, let op de BH van de dochter van ‘t witte huis!), bere-enthousiast, vol energie, mooie soundtrack, gewoon goed & af!

Mooie beelden (beetje kitsch zou je ook kunnen zeggen). Wij zagen ‘m bij lichte regen en best koud, wat voor de spelers ongetwijfeld een beproeving moet zijn geweest, maar ‘t hielp bij de sfeer!
Ik miste een beetje een spanningsboog, ‘t bleef vrijblijvend. Maar wel mooi!