Ongeveer twee jaar geleden heb ik een voorstelling van DOX gezien en daar was ik helemaal weg van! Goede dans, mooie muziek - live gespeeld. Poldergasten lijkt hier helemaal niet op. Ze proberen te acteren - komt niet uit de verf - en de dansbewegingen worden bij lange na niet zo enthousiast uitgevoerd. Ik was erg teleurgesteld.

Wat een verrassing op De Parade waar de lol vaak voorop staat: Bedankt lieve ouders. Mooi liedjes, gekke liedjes, nog maffere personages, af en toe ontroering, en soms een schrijnende blik in diep familieleed. Als deze acteurs in hun Delftsblauwe pakken over de Parade lopen, begint de voorstelling eigenlijk al. Het ziet er prachtig en verzorgd uit en wat kunnen die twee broers samen mooi zingen. Een voorstelling die naar meer smaakt.

In “Logement van Dijk” vechten een paar exemplaren uit de categorie mannelijk maatschappelijk drijfhout, in de schaduw van een reusachtige maar zwijgende eigenaresse (Jan Heijer), hun spelletjes om de macht uit. Het Volk betrekt daarmee zijn bekende stellingen. En, zoals dat vanaf Gladjakkers (1990)meestal het geval was, ademt het geheel ditmaal weer de sfeer van “Down and out in Paris and London” van George Orwell. Het is daarmee ook een, vind ik, treurigstemmend maar passend commentaar op de politiek-maatschappelijke visie van onze Verdonks, Van Aartsens, Brinkhorsts en De Geuzen.

Geweldig mooie Parade!! Wat ziet het er mooi uit en wat een heerlijke voorstelling. Dit ontstijgt een paradevoorstelling een beetje. Heerlijk vermaak maar ook diep schrijnend en zeer kwetsend.
Prachtig spel van Henk Elich, waarom speelt hij alleen op de parade en zie je hem verder nooit. Een verdienstelijke rol van Louis van Beek en David Cantens.Een sterke regie van Paula Bangels. Heerlijke liedjes en een geweldig spel. Hoe komt het dat de paardenkathedraal keer op keer met iets verrassend en totaal andere stijl voor de dag kan komen, of het nu Dirk Tanghe of Paula Bangels is elke keer een totaal ander concept en een verbluffende vormgeving. Nu ook weer is aan elk detail gedacht, kostumering, tafelkleedjes, boeken en delfts blauw. De enige constante factor die ik heb kunnen ontdekken is de naam van Uri Rapaport en Jetta Ernst. Is dat het geheim?

Maakte Artaud theater voor kunstenaars of voor een breder publiek dat hij wilde meevoeren naar een betere wereld? Ja, deze vraag is retorisch, wat mij betreft is Artauds werk slecht bestemd voor theatermakers. Hij zal er zelf beslist anders over hebben gedacht; wat hem betreft krijgt de mens een ‘beter’ leven als hij zich bewust wordt van zijn innerlijke wreedheden (lees: driften, lusten, drang naar macht). Wat dat betere leven is, blijft mij onduidelijk, dat is voor een ander moment. Men in Tribulation geeft een degelijk uitgewerkte kijk in de keuken van de meester. De toeschouwer zit niet op tribune’s, mag vrij rondlopen in een vijfhoek en wordt omhelsd door rituele klanken (muziek en tekst). Aha, dit is dus irrationeel en instinctief theater. Eigenlijk precies zoals ik me Artauds werk had voorgesteld. Het duurde maar een uurtje, mijn gedachten kregen geen kans om af te dwalen. Complimenten dus voor het vakmanschap en de zeggingskracht. Voor mij is het allemaal te conceptueel; ik ben me voortdurend bewust dat ik naar theorieën van een theaterdenker kijk en word geen moment verbaasd door mijn eigen innerlijke wreedheden. Mooi dat hij theatermakers inspireert, ik waande me in een museum en bleef jammer genoeg op een afstandje kijken.

Ja, ik heb gelachen en ja, de vijf uren in het rode pluche van de schouwburg waren zo voorbij. Dat kwam wat mij betreft vooral door het scherpe spel –plus goede timing- van alle acteurs. Fijn om Roeland Fernhout ook eens een sul te zien spelen. Heel aandoenlijk. Luisteren naar het diepe donkere stemgeluid van Hans Kesting was ook erg prettig, hij weet trouwens prachtig te schakelen in zijn manisch pathetische rol als Norman. Maar de drie stukken hadden makkelijk terug gebracht kunnen worden tot één, in twee uur hadden ze hetzelfde kunnen vertellen. Het motief om er zo’n lange bevalling van te maken, is dat ieder deel zijn eigen perspectief aan de situatie geeft. Het bleef in het vage waarom ieder deel op zichzelf staand moest zijn. Ze kwamen steeds terug bij het menselijke onvermogen om buiten het huiselijke keurslijf te treden. Een goede grap voegt inhoudelijk nou eenmaal weinig toe.
Het is spannendst in de voorstelling is de kat, die op het dak van het huis (decor) licht te doezelen. Zal hij wakker worden, miauwen en over de speelvloer rennen?
Het is misschien een beetje flauw, maar ik zie geen noodzaak voor dit stuk binnen het Holland Festival. Engagement is terug in het theater, was het statement dat Van Hove maakte met de opening van Sellars’Children of Heracles. Enig engagement in Kruistochten kon ik niet bespeuren. Artistieke vrijheid is een groot goed, ik vind het alleen nogal tegenstrijdig om de maatschappelijke kritiek aan regisseurs van buiten over te laten.

Scoort Ivo zowaar een hit? Ja! Vooraf had ik mijn twijfels: humorloze (meestal ben ik niet erg enthousiast over zijn producties) homo stort zich op de meester van de rechtgeaarde burgermansrelaties, Alan Ayckbourn. Het werd een feest: dankzij het briljant in elkaar gezette, liefdevol naar het leven getekende stuk en dankzij de inzet en het spelplezier van de acteurs. Hans Kesting voorop en zelfs de gortdroge Johanna ter Steege kan net volgen. Kater Jaap leeft zich uit in stil spel en dat geeft beslist een meerwaarde aan de voorstelling (Arlecchino volgend jaar?). Aan het eind, op de rand van het toneel zittend, stelt Kesting/Norman de -rethorische- vraag aan de zaal: Kan ik hier misschien iemand gelukkig maken? De zaal glundert.

Ik heb hem!! De hit van de Parade de bedankt Lieve Ouders CD met spel en dobbelstenen. Echt geweldig, mooie liedjes en een leuk idee. Het parade maken is veelbelovend, prachtige kostuuums en een leuk lied. Het dekor en de opening zijn echt magnifique. Daarna wordt het een vervelende histyrische bende met voorop Louis van Beek, als een gefrustreerde, vuilbekkende homo. We hadden het , kunnen weten, zelfs in de parade kon hij zich niet beheersen en moest het woord sperma vallen. Henk Elich is een briljant ‘parade’ acteur maar ook hier is hij de draad kwijt en wordt een vervelende oude man. De anderen zijn niet echt leuk. De liedjes zijn stuk voor stuk juweeltjes en misschien had het daarbij moeten blijven. Dit lijkt of iemand zijn frustraties moest botvieren en niet meer bij de familie terecht kon en daarom het publiek maar gaat zitten vervelen.

Verbluffend knap weerhuisje draait onvoorbiddelijk door. Geweldig afgewerkt, perfectionisties, net als bij ‘Hoog Bezoek’. Erg geestig en het eindigt mooi melancholiek. Ik vind het niet zo mooi staan in de schuur, licht en geluidsplan kwamen niet uit de verf. De vogeltjes in de schuur raakte helemaal in de war van de vogeltjes op de band, wat wel grappig was maar de totaal illusies afbrak.Prettig bewijs dat niet alles wat jonge maker is tevreden is met onaffe experimenten.

Geen Shakespeare, wel een prachtige voorstelling. Tekst, beeld, spel, muziek: juwelen. De subtiele nootjes bij de tekst van de hertogin van York, wat een spanning. Dank allemaal. Graag meer van dit moois.