Baboesjka wat kan ik zeggen. Zelden zo overspoeld door waanzin. Die Erik, dat is iemand om rekening mee te houden. Zeker in een donkere steeg. Die gast is goed gek! Mijn bewustzijn leek wel een schietschijf voor zijn woorden die hij als scuds de zaal inschoot. Op gegeven moment dacht ik dat ik gek werd. Serieus. Zit je daar in een zaal met twintig man tegenover een kale gast die je hele bestaan in twijfel trekt alsof ie een of andere mentale terrorist is

Mijn moeder zat midden in de voorstelling te huilen, en toen ik haar later vroeg waarom, kon ze niets anders antwoorden dan: “Bluuu…” De hele avond had ze migraine en alleen daarom al geef ik Erik vijf tomaten. Want van mijn moeder blijf je af!

Wat een mooie voorstelling! Het is jammer dat er 2 andere voorstellingen voor nodig waren, maar deze deel III is dan ook echt erg sterk!
Het jongenskoor was mooi. De teksten waren sterk. De oude en jonge Proust vullen elkaar erg mooi aan. De kostuums waren fantastisch decadent. De projecties zijn geweldig gebruikt. Eindelijk kon ik een keer meeleven met de personages. Eindelijk gebeurde er dingen.
De Proust warming-up is afgelopen en nu gaat het echte werk beginnen. Door dit deel zal ik ook zeker deel IV gaan bezoeken. Ik raad iedereen aan om dit deel te gaan kijken!

Een erg zweverige voorstelling. Er wordt minder creatief gebruik gemaakt van de projecties, en de scènes worden eigenlijk pas op het eind in de laatste briefwisseling van Marcel en Albertine interessant. Daar leefde ik mee met ze, gedurende de rest van het stuk niet. Ik vermoed ook dat dat zo de bedoeling is geweest… Ook het hele feit dat Albertine gespeeld werd door 2 acteurs voegde voor mij niet toe. Misschien waren de scènes anders helemaal saai geweest, wie weet.
De dingen die leuk waren, waren de teksten die in deel I ook al geprojecteerd werden. Erg sterk, en dit maken deel I en II duidelijk onderdelen van hetzelfde geheel.
Maar er gebeurde gewoon niets! Als ik niets wil zien, dan hoef ik niet naar het theater.
Mocht ik ooit op zoek naar de verloren tijd gaan lezen, dan sla ik deze pagina’s over…

De eerste voorstelling van deze Proustmarathon die afgelopen weekend was. Geheel voorkennisloos heb ik de voorstelling aanschouwd. En hij was wel redelijk, maar toch heeft het me niet heel erg geraakt. Ik had moeite mee te leven met de personages. De projecties van de gezichten vond ik erg toevoegen, maar daar had best meer mee gedaan kunnen worden. De muziek zet de sfeer, en is heel erg mooi, maar ook dit maakt het er niet toegankelijker op.
Ik was geintrigeerd door de visies op het geheugen en herinneringen. Dit is gelukkig een belangrijk thema van de voorstelling wat er toe geleid heeft dat ik de gehele voorstelling toch geboeid ben gebleven.
Ik vermoed dat deze voorstelling veel beter is voor hen die het boek hebben gelezen.

Het was een aangrijpende voorstelling. Het verhaal wordt naar de achtergrond gebracht. Het gaat om effecten die de sfeer des te sterker zetten. Door middel van herhaling van monologen en her een dialoog, door middel van geluiden zoals die van zoemende insecten en kapotgeslagen eieren, door middel van gespuug en door middel van muziek. Ik had van te voren niet gedacht dat deze voorstelling mij zou raken, aangezien ik altijd meer geniet van het verhaal en de plotmatige spanningsopbouw. Desalnietemin ben ik erg onder de indruk. Ik wist niet dat de sfeer zo belangrijk was, en ook niet dat er zo mee gespeeld kan worden. De sfeer is gecomponeerd en dat is geweldig gedaan.
En dat het verhaal daarvoor gedeeltelijk wordt opgeofferd, ach…

niet alleen lachen, ook huilen. scene 2 briljant als blijkt dat johanna en hans echt echt van elkaar houden!wat een power!!!
zeer ontroerend, brok in de keel!!!!!!(wel vervelend als domme wijven in de zaal om alles lachen,ook als het diep en diep verdrietig is).

Met zeer grote verwachtingen gign ik naar Richard, nadat ik de voorbesprkening Sterk spul had gezien, had ik zoiets van, ja dit is denk ik wel een hele mooie voorstelling. Toen ik eenmaal in de zaal kon het begin beeld me nog wel boeien, maar toen de voorstelling eenmaal begon, had ik het redelijk gauw gezien, alleen Frank Lammers vond ik hylarisch en om Fedja van Huet kon ik af en toe ook nog wel lachen, maar veel vand spelers, vond ik alles behalve overtuigde overkomen. Zeker de moeder van Richard en de oud koningin vond ik zo ontzettend niet overtuigend. (is nog zacht uitgedrukt) maar ja de voorstelling krijgt van mijn toch drie hertjes, 1 voor het spel van Frank Lammers, de tweede voor de muzikanten die geweldige muziek maakte en de derde voor het decor.
Nee dit had ik niet verwacht van deze voorstelling.

wat ik uit ‘poldergasten’ haalde was het recente onderwerp van deze maatschappij tolerantie en acceptatie. Door jongeren voor een breed publiek uitgevoerd in snel spel, korte grappige dialogen en mooie dans. Een opvallend goed geheel waarin zoveel te zien is dat je je ook de tweede keer zeer zult vermaken.

Een monoloog waar ik van begin tot einde geboeid naar heb zitten luisteren en kijken. Franssen is een uitstekend verhalenverteller en gewoon een hele goede acteur, fijn om naar te kijken. Het publiek in de boerenschuur zat er dicht op, maar dat deert hem helemaal niet, integendeel. Het verhaal intrigeert en blijft hangen in de geest.

Multimediaal spektakel, met zeer intrigerend verhaal verloop. Iedereen kent Phedre wel, maar dit Godenspel in de vorm van badminton is briljant gevonden. Absoluut de gehele voorstelling boeiend. Vooral de tragiek van phedre laat zich zo goed zien in de besluiteloosheid van Phedre zelf en in de wreedheid van haar bediende. Geluidseffecten zijn geweldig tot onevenaarbaar, licht zeer goed en het spel liet niets te wensen over. The Wooster Group laat maar weer eens zien dat ze een van de beste groepen ter wereld zijn. Enige kennis van het stuk is wel vereist, maar dat is tegenwoordig overal zo, anders moetje maar naar een musical gaan. Echt een aanrader