Niet dat een stuk over een zich ontbindende relatie tussen een bespiegelende zangeres Hedwig (Lineke Rijxman) en praktische stewardess Titia (Joan Nederlof), zo’n fascinerend onderwerp is. Maar wat met de katalyssator (de affaire Ayaan Hirsi Ali) en de toonzetting is gedaan absoluut wél. Slim, leuk, relevant - zonder van het getob van Hedwig erg onder de indruk te kunnen raken, was dit toch een klein plezier voor oog, oor en hersenen.

Na een periode van vrijwillige en bewuste onthouding van de “mug”, is Inside Out een goeie reden voor een hernieuwde, zij het ingetogen verslaving, wat mij betreft.

Door alle recensies op deze site, verwachtte ik echt een afschuwelijke voorstelling…
De voorstelling is zeker niet te vergelijken met Biks of Ngoro Ngoro, maar het is wel een leuke voorstelling. Je merkt dat de meiden goed op elkaar ingespeeld zijn, maar hier en daar had de voorstelling wel wat beter uitgespeeld kunnen worden.
Ik heb zeker wel een aantal keer hard kunnen lachen, dus gewoon gaan naar die voorstelling!

Het stuk van Lars Noren kon me niet echt boeien. Ik ben teveel een moralist of in elk geval een pedagoog, ik wil graag dat een stuk ergens naartoe gaat, een afronding vindt, en ja, dat ik dan weer iets meer van de wereld ben gaan begrijpen, of althans ervaren, of waarderen. Terwijl zo’n stuk als dit, waarbij iedereen de hele nacht in de keuken ruzie zit te maken met een dronken kop (P.G. Wodehouse zou er aan toevoegen: terwijl grootvader zich verhangt in de schuur - maar zo erg was het hier niet eens) eigenlijk onbeslist eindigt. Iemand die naast me zat zei terecht: “En als ze dan morgen hun kater kwijt zijn, gaat het gewoon nog tien jaar zo verder.” So much voor het stuk. - Intussen vond ik het een uitstekende voorstelling. Ik heb twee en een half uur genoten van de acteurs, en vond het geen minuut teveel. Vooral Jan van Looveren (Alan) heeft diepe indruk op me gemaakt door zijn kalme, aardse spel. Om jaloers op te zijn. En Eva van der Gucht (Monica) overtuigt me elke keer weer. Alleen Katrien de Becker (Charlotte) viel er erg uit vond ik; ze hanteerde - in afwijking van de anderen - een soort nadrukkelijk comedie-spel waar ik een beetje de kriebel van kreeg, en dat het realisme van het stuk op een overbodige manier ondermijnde. Paula Bangels (regie) had daar echt moeten ingrijpen.
Trouwens, over Bangels gesproken: dit was een voorstelling die zich kon meten met het beste van andere gezelschappen dit seizoen, daar niet van, maar het was géén Paardenkathedraal. O, wat gaan we Dirk Tanghe missen, zijn hartebloed, zijn kleurrijkheid, zijn ongewilde spiritualiteit, zijn absurdisme, zijn grilligheid, zijn humor, zijn wèrkelijke dronkenschap. Kortom: zijn groot kunstenaarschap.

Het was donker. De mensen waren ongelukkig. De moeder was dood. De broers mochten elkaar niet. Vader aan de drank…..nou ja…zoiets weer.

Lars Noren. Elke keer denk ik dat ik het mooi vind, maar het blijft wel heel veel geneuzel zonder uitweg.

Mooi gespeeld! Dat dan weer wel….

Mooie combinatie van dans, toneel en muziek.

Ongeïnspireerd gespeeld, vlak geregisseerd, een hoog: “sja, en wat dan nog dat jullie allemaal ongelukkig zijn” gevoel hield ik hier aan over. Paula Bangels was ooit de assistente van Dirk Tange. Nu hij buiten beeld is, is ze opeens vaste regisseur van het gezelschap. Dat komt de Paardenkathedraal niet ten goede.

Beklemmend, geweldige scenografie, ontzettend goed geacteerd, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Er iets over te zeggen wat nog niet op een of andere manier in een andere minirecensie of in een krantenrecensie staat, heb ik niet. Dat is het nadeel, of het voordeel zo je wilt, als je een voorstelling ruim een maand na de première ziet. Zes van die groene dingen erboven dus. Want hoe ik ook mijn best doe, ik kan niks bedenken wat ik er niet perfect aan vind.

Een vrouw neemt de dochter van een vriendin in huis. Echtgenoot vermaakt zich met het meisje. Als hij is uitgespeeld, laat hij haar zonder meer vallen. Meisje loopt vervolgens opzettelijk onder een vrachtwagen. Dat verhaal horen we uit de mond van de vrouw die het heeft laten gebeuren, die erin heeft berust. Om dat te benadrukken zegt Natali Broods haar monoloog opzettelijk monotoon, haperend, met op onverwachte momenten pauzes. De technicus doet daar nog een schepje bovenop: op voor mij volkomen onverklaarbare momenten verandert hij het lichtbeeld. Na een minuut of twintig begint dat kunstje me te vervelen. En dan komt er nog bijna een uur. Ik zie de voorstelling in Gent, dus ik kan ook even naar Guillaume Bijl in het SMAK. Geen acteurs daar. Maar voor het overige heeft die tentoonstelling alles van een theatervoorstelling. Van een hele goede theatervoorstelling. Dat maakte de reis toch nog de moeite waard.

Als ik op een schoolplein jongetjes zie die pief paf poef spelen, met hun wijsvinger de loop van een vuurwapen imiterend, vertedert me dat. Ondanks de verwijzing naar daadwerkelijk geweld. Maar als volwassen acteurs met van diezelfde ernstige kindergezichten elkaar achterna rennen, dreigend met realistisch ogende wapens, schietend met realistisch klinkende knallen, dan vind ik dat genant. Regisseur Floris van Delft heeft een voorkeur voor zulke uit kinderspel afgeleide beeldtaal. Vuurtje stoken, elkaar met zakjes water bekogelen, dat soort dingen. Geen water deze keer, wel weer vuur. En pief paf poef dus. Niet mijn smaak. Een paar jaar geleden maakte hij Noir, dat me veel beter beviel. Een voorstelling waarin film en toneel ingenieus met elkaar waren verweven. Ik blijf hopen dat hij ooit nog eens op die weg verder zal gaan.

‘Viva l’anarchia et la libertad, we zijn vertrokken.’ Die Vlaamse zin laat hij volgen door een glimlach. De glimlach van een vrouw. Mooi begin. Dat Baal wordt gespeeld door een vrouw gaat iets toevoegen, denk ik dan nog. Helaas. Want daarna doet Fania Sorel nog alleen maar haar uiterste best om zo mannelijk mogelijk over te komen. Dat is een teleurstelling. Misschien zijn daarom de scenes met de houthakkers me het meest bijgebleven. Juist omdat daarin de drie vrouwen wel opzettelijk laten doorschemeren dat ze vrouw zijn. Aan de vorm van de voorstelling heb ik overigens wel plezier beleefd. Maar inhoudelijk deed het me niet zo veel. Een traag verhaal. Je kunt je afvragen waarom Alize Zandwijk nou juist dit vroege werk van Brecht heeft gekozen. Je kunt natuurlijk ook gewoon tijdens de voorstelling weglopen. Ik zal geen namen noemen, maar het waren bepaald niet de eerste de besten die er tussenuit knepen.