Vandaag Angels in America van Toneelgroep Amsterdam in Breda gezien. Ik heb heel gemengde gevoelens. Jaren terug ook 2x het Ro Theater gezien (regie Guy Cassiers) en dat was indrukwekkend.
Hans Kesting vond ik meesterlijk. De acteur die Prior speelt ken ik niet (Eelco Smits) en ik vind het moeilijk om zijn spel te beoordelen. Maar ik had een ander type man in deze rol gezet. In deel 2 blijven de acteurs lang op het toneel terwijl anderen spelen. Dat kwam op mij geforceerd over. Ook het door elkaar schreeuwen is af en toe irritant.
Bij het RO was de tijd en de ongeneesbaarheid van aids op dat moment hetgeen de voorstelling m.i. veel indrukwekkender maakte.
Ook de achtergrondprojectie was, naar ik me herinner, beter. In het Ro Theater was het toneel kleiner en maakte de voorstelling indringender.
Toneelgroep Amsterdam speelt de voorstelling ook in America maar maakt, naar mijn mening wel eens een misplaatste grap (ik ben een belg bijvoorbeeld).
Ik ben blij dat ik deze interpretatie gezien heb. Maar mij zal eerder het individuele spel bij blijven van Hans Kesting en Roeland Fernhout dan het geheel. En dat is toch wel jammer.

Voer voor huiskamerfilosofen (en/of stelletjes die al wat langer bij elkaar zijn). Een verhaal over niet krijgen wat je wilt en krijgen wat je niet wilt, over mensendingen, liefde en de onvermijdelijke vooruitgang. En dat vreemde meisje zorgt ook wel voor een beetje spanning. Het stuk wordt luchtig en met humor gebracht. Mooi vormgegeven allemaal, en een leuke twist aan het einde.

Sterke voorstelling.

O wat erg. Brecht zoals hij het nooit bedoelt kan hebben. Die stomme kar. Daar staat ie gewoon. En vals zingende (pardon atonaaaal) acteurs ook. En de verteller. Het lijkt wel 1950.
Hoe waanzinnig antirevolutionair. Zo serieusch. Arme acteurs; allemaal jonger en wilder dan een regieconcept van meer dan een halve eeuw oud. Zelfs dame Anne-Will Blankers. Kan je Brecht nog spelen in de 21e eeuw? ‘k weet het niet zo zeker. Zo in ieder geval niet.

Zo, dit is best lang geleden en gelukkig uitgespeeld. Toch staat me de bezwaren nog scherp voor de geest. Wat had dit alles dan toch met elkaar te maken?? Ik zie op de flyer dat drie mensen verantwoordelijk waren voor een concept, nou dat kun je dan ook zien. Iets met interview fragmenten. Iets met een acteur en iets met poppenhuizen verslepen. Al snel saai en het spel had iets verongelijkts.

Bambies revancheren zich met een work-in-progress. Ze doen er heel sjiek over, over dit experiment, maar uiteindelijk hebben ze gewoon een voorstelling gemaakt. Ze maken het zich wel moeilijk door alleen met zijn tweeen te zijn. De laatste Bambies viel namelijk ook op hoe eigen Stavenuiter en Van der Laan zijn ivgm hun mede spelers. Nu dus gelegenheid eens goed te kijken naar de verschillen in plaats van het gedeelde. Het superrealistische decor zit dat kijken wel wat in de weg. Moordscenes spannend, hier en daar een zak, maar ja wat wil je met work in progres. Prettig, mag wel vaker zoiets in Fras 3 gebeuren.

Kleine voorstelling wil iets te veel over grote zaken gaan. Dat maakt het wat benauwd in de kleine hotelkamer. Twee sympa acteurs verwijnen een beetje in de logistiek van spelen in een hotel. Wat een toestand moet je met je goede gedrag doorstaan voor zo’n korte toneeldroedel. Echt een vol uur gedoe met liften jassen, schoenen etc. En dan in de hotelkamer weer een routing! Nou ja zeg, laat me nou eens met rust.

Na de indrukwekkende voorstellingen 'Kamp' en 'de grote oorlog' waren wij erg benieuwd naar deze nieuwe voorstelling. Maar wat een genante vertoning! Deze poging tot leuk is totaal misplaatst.

Ontzettend goed gedaan, echt een aanrader. Vooral als poezenliefhebber kwam ik enorm aan mijn trekken. Toch niet enthoussiat, thema Gouden Kooi behoorlijk afgelebberd. Perfectionisme en detail in beweging, wordt in filmbeeld niet gehaald. Kassys blijft scherp observeren maar de voorgehouden spiegel kan me niet meer boeien.

Diverse elementen die mij diepzinnige raakten. Gekut met rolstoelen en gekut in speeltuintje. Fijne cast, wat een verwennerij. Actie-stuk-nagesprek, allemaal hele sterke dingen, maar voor mij iets te achteloos gestapeld. Net niet briljant, maar wel met een van de beste scenes van het seizoen en hopelijk het begin van meer Marien Jongewaard in het jeugdtheater.

Een stuk in een stuk, gespeeld door acteurs onder hun eigen naam. Na het eerste bedrijf met wel erg veel deuren en sardines (tomaat) waren de twee andere bedrijven hilarisch en heb ik me -als niet-liefhebber van kluchten- toch erg vermaakt.