Waren de spelers ontmoedigd door het weinige publiek in Nijmegen of was er zo weinig publiek door de geringe prestaties van de spelers?
Het spel was futloze, Christine van Stralen hakkelde met haar teksten en alle personages leken weinig betrokken bij hun eigen lot. De kleine verwijzing naar Who’s Afraid of Virginia Woolf maakt het geheel nog schrijnender: dat gaat écht over twee mensen die elkaar kapot maken. In ITLOM komt het allemaal niet zo uit de verf.

Ik heb één gewei te verdelen voor de tekst van Don Duyns en acteur Harm van Geel die toch in ieder geval zijn best deed om er nog iets van te maken.

Voer voor huiskamerfilosofen (en/of stelletjes die al wat langer bij elkaar zijn). Een verhaal over niet krijgen wat je wilt en krijgen wat je niet wilt, over mensendingen, liefde en de onvermijdelijke vooruitgang. En dat vreemde meisje zorgt ook wel voor een beetje spanning. Het stuk wordt luchtig en met humor gebracht. Mooi vormgegeven allemaal, en een leuke twist aan het einde.

Sterke voorstelling.