Vorig jaar was Khadish - een MTV-opera al te zien als video’clip’ op TF-2 (de Fringe)… Toen was ik al geïntigreerd door dit experimentele werk. Minailo is duidelijk niet iemand die bang is om het experiment te zoeken en daarmee de kans te lopen radicaal op zijn bek te gaan. Dat laatste gebeurde gisteren absoluut niet, overigens! Ik kan er geen zinnig woord over zeggen behalve dat je dit ECHT moet zien —- Prachtige confrontatie van oude stijl opera (Erwartung, waarbij ik wat weg begon te doezelen) en het beeldgeweld van Khadish waar duidelijk gezocht wordt naar een ‘nieuwe’ dramaturgie voor opera. Enorm fijn om iemand aan het werk te zien die met alle passie, noodzaak en hemelbestormende dadendrang het podium van de Brakke Grond overneemt. Anat Spiegel (de hoofdrolspeelster) heeft het in huis om live overeind te blijven staan tegenover de beeldenstorm op de achtergrond - heel bijzonder!

Wat een ontzettend lieve, bijna ontwapenende voorstelling. Kort, stil, rustig en intiem. Het tegenovergestelde van een zikr, maar aan het einde voel je je net zo prettig.

Wat is dit een absurde voorstelling! Je rijdt met een busje door de stad maar een gedeelte van de voorbijgangers zijn geregisserd. Je bent dus de hele rit je aan het afvragen wat er bij hoort en wat niet. De chauffeur die steeds moppen zit te tappen en de bus heel droog voor een terasje zet en dan maar kijken wat er bij hoort. Je gaat met hele andere ogen kijken naar iedereen op straat. Echt een aanrader!!!

Een drieluik naar de beat-poets. Klonk mij behoorlijk afschuwelijk in de oren, drieluik,. Maar de mannen maken er een feestje van. Er mag zowaar gelachen worden! In een collage-achtige vorm, zoals de beat-schrijvers zelf ook schreven, brengen drie mannen teksten voor het voetlicht. De een is schuchter, maar dan weer gevaarlijk, de ander hautain, maar eigenlijk heel kwetsbaar, de derde geil en gefrustreerd. Het mooie is dat de vorm de teksten versterkt en de poezie zich als vanzelf een weg baant via de hersenen naar het hart. Eigenlijk maakte ik mijn eigen voorstelling. Mooi, mooi, mooi!

Knappe combinatie van expressief beeldend theater met gebruikmaking van mimetechnieken enerzijds en snel, talig, de toeschouwer voortdurend op het verkeerde been zettend gefilosofeer over (het nut van) maatschappelijk engagement anderzijds. De begeleidende, regisserende hand van Laura van Dolron is goed merkbaar. Met de hulp van een suicidale knuffelkikker, en met David van Griethuysen (met heel kekke schoentjes) als prins op het witte paard, overbrugt Elien van den Hoek heel mooi de kloof van alleen maar vermaakt worden, bij het kindertoneel bijvoorbeeld, naar geconfronteerd worden met je eigen (niet altijd honderd procent oprechte) motieven. Ze slaagt erin jonge toeschouwers, twintigers, zowel te vermaken als aan het denken te zetten. Ook heel genietbaar en vermakelijk voor de iets oudere toeschouwer overigens.

Verrast worden… het is één van de voornaamste aantrekkingspolen van theater. En als zo’n verrassing dan zit in een niet verwacht hoekje.
De selectie voor het Vlaamse Theaterfestival is dit jaar op zijn zachtst gezegd geen doorsnee. De selectie zit vol met kleinere, non-conventionele voorstellingen, dit is er ééntje. Veel verwachtte ik er niet van.
Maar zie, een voorstelling met bescheiden ambitie maar die van begin tot einde de juiste toon treft. De inleidinde film lijkt een amateurfilmke maar zet je, achteraf gezien, op het verkeerde been. Het is slechts naar het einde toe dat alles duidelijk wordt en dat filmke een heel andere invulling krijgt dan eerst.
Er wordt fris geacteerd door 5 jonge mensen, het spelplezier druipt ervan af.
Nog van die verrassingen!!!

The times they are a-changing, zingt Bob Dylan
en Ivo vindt een vorm die mij bevalt!
komt u gerust op ‘t podium braaf chillen
straks leest u hoe hij ‘t (bijna) nog verknalt

Zes uren Shakespeare staan ons voor de kiezen
met breaking news, en zonder blote kont
bekvechten in het pak; in de coulissen
wordt trek verstomd met pasta in je mond

Ma Martius of zoonlief - wie ‘s het wijf?
en Brutus’ (Derwig’s) mono-dialogen!
Antonius speelt enkel met zijn lijf
Maar, als slechts spelers nog op ‘t podium mogen

doet deez’ verstilling haast mijn pret bederven:
Antonius’ en Cleo’s t-e-r-g-e-n-d ster-ven

Alle voornemens ten spijt om het allemaal wat serieuzer te maken was Kassa! een ouderwetse Parade voorstelling met kolder en fijn amusement rond een supermarkt. Met oudgediende Henk Elich, muzikant David Cantens en een verrassend leuke Eva van de Wijdeveen. Het zag er prachtig uit, en er kwam ook nog eens een klein mooi liedje langs. Lekker toch, voor een zomeravond.

Een geweldige voorstelling. Publiek mag oudeweds mee doen met de twee personages van hertenkamp. binnen de kortste keren staat de hele zaal mee te doen met alle gekken oefeningen van het duo. echt een aanrader. Ook als je hertenkamp niet kent.

Van een koud meisjes is eigenlijk in verste verte geen sprake. Een half uur lang lijkt het meer op een demonstratie van Latijns vuur. Een wervelend, opwindend, energiek duet van man en vrouw, aangevuurd door een opwindend dynamisch muzikaal duo. Een afgerond en geïnspireerd beeld van girl-meets-boy, vice versa.

Naast Carverkwaliteit was er op deze Parade dus ook echte Orkaterkwaliteit te zien. Een topper.