Het is niet de eerste keer dat ik The Big Mo heb zien optreden, deze keer was het weer behoorlijk anders, een echte rode draad en een thema. Net als de vorige voorstelling veel impro en dat ze nog niet bij BNN op tv zijn te zien snap ik dus niets van. Mooi decor, leuke wisselingen en een erg lullig (dus goed) einddansje!

‘Alleen jammer dat ze niet in Romeinse kostuums speelden’, aldus een vrouw na afloop van de eerste try-out van deze voorstelling. Beste mevrouw, het is een GRIEKS stuk en griekse kostuums hebben we sinds Aktie Tomaat gelukkig niet meer zo vaak in het theater terug gezien. (Zo die ergernis is eruit)

Op een mooi, maar voor acteurs moeilijk te bespelen decor staan de personages keurig geënsceneerd op hun plek of klimmen/glijden naar een nieuwe plek. Het begint hierdoor wel erg stroef en langzaam, met spel dat wel uit de prehistorie afkomstig lijkt te zijn. Het begint pas goed wanneer de TGA spelers Kesting en Reijn naast het opzeggen van de tekst ook nog goed gaan toneelspelen.

Ik zal omdat het de eerste try-out was niet letten op het niet al te ‘wakkere’ spel in het begin van de andere acteurs. Ook niet op het uitvallen en kraken van de microfoon van Ajax op een cruziaal moment. En dat het zwaard stuk gaat, ach dat kan altijd gebeuren.

Want het stuk begon wel te leven, de acteurs werden wakker en er kwam meer plezier op het podium. Het slepen van de schapen is een prachtig beeld, het druipen van het bloed een mooi extraatje. De sneeuw is ook prachtig, maar dat maakte het decor nog minder bespeelbaar, wat glijpartijen tot gevolg had. Hoewel dit zeker wel grappig is, was het waarschijnlijk niet de bedoeling, hiervoor dus een tomaat. Je kan het decor wel bedenken, maar denk ook aan de acteurs die er overheen moeten klauteren. Ook het eindbeeld is ontroerend, ook al is het slechts een flits.

Vergeleken met de versie van het NNT van vorig jaar is de kracht van het stuk deze keer wel duidelijk geworden. En zonder een echte link naar de actualiteit was die zeker wel te maken. En vergeleken met Don Carlos, de vorige samenwerking van deze gezelschappen, was de keuze voor het stuk wel te verantwoorden en vond ik het een goede voorstelling.

Prachtig echt gewoon prachtig! Spel, regie, verhaal, decor,… het is dan wel een afstudeervoorstelling maar wel een héél professionele. Gezien dit 1 van de laatste voorstellingen was, was het “probleem” van timing intussen van de baan. Alles sloot enorm goed aan. Door het voortreffelijke spel van de twee acteurs geloofde je bijna dat ze écht broers waren. Ook ik was ontroerd…
Lucas De Man wordt nog een hele grote, de twee acteurs zijn dit voor mij al!

Premiere gezien VerkadeFabriek Den Bosch
Een voorstelling met zeven acteurs, waarin de meeste op het einde tot inzicht kwamen wat het beste voor de ander was en zelf terugtraden. En van hun ‘ivorentorens’ kwamen. Mooi en goed gespeeld. Toch een minpuntje voor de verstaanbaarheid van enkele acteurs.

vreemd dat rutg zegt enkel rationeel geraakt te zijn, ik heb de zaal verlaten met natte wangen en was niet de enige. Wat een mooi spel van de twee hoofdacteurs en wat een mooie regie. Tip: Als je gaat, neem dan je broer mee.

1 gewei voor de spelers, Henrik Aerts speelt erg mooi voornamelijk. 1 gewei voor de tekst. 1 gewei voor het decor. Verder was het vermakelijk maar niet meer dan dat. Vlakke regiekeuzes, die intelligent zijn maar nergens raken. wat zo bijzonder aan de broers band is krijg ik voornamelijk rationeel mee. nergens raakt het me echt, jammer dus, want de ingredienten waren er wel volgens mij.

prachtig! Nieuw, scherp, speels, ontroerend en intelligent theater. Voortreffelijk gespeeld, met name Thomas Cammaert. Ik verwacht de Ton Luts prijs voor Lucas de Man.

Wat een toffe Gasthuisvoorstelling!Soms kan het zo tegenvallen in het Gasthuis maar dit is een voorstelling die de makers, maar ook het theater weer op de kaart zetten. Wat als je broer, waar je al 6 jaar geen contact mee hebt, naar je voorstelling komt kijken? Dat vertelt Bro’s. Lucas de Man heeft gekozen voor een superteam aan mensen; Hendrik Aerts als een personage die niet te doorgronden is en Thomas Cammaert die die zo opgaat in zijn spel dat je het wel moet geloven. Goede casting, goed decor en supertekst. Het liep wel een beetje spaak op de timing, maar na een paar keer spelen staat deze voorstelling als een huis; een Gasthuis! Aanrader dus.

Een bijzondere afstudeer voorstelling die me aan het nadenken zet over theater en op een andere laag weet te raken. In Theater Gasthuis komen twee broers elkaar na jaren weer tegen. Dan ontknoopt zich een spannend middenstuk (dat te mooi is om te verklappen). Het einde heeft me diep geraakt. De manier waarop de twee broers tot elkaar komen is zowel in spel, tekst, belichting en vormgeving zo bijzonder.
Heel erg mooi spel, knappe regie, mooie vormgeving en licht.
1 tomaat voor het feit dat het nog niet helemaal loopt…maar dat heeft denk ik te maken met de ingewikkelde constructie en het feit dat het een try-out was.
Ik heb een bijzondere theater avond gehad die je niet vaak meemaakt.

Leuke voorstelling en genoten van de vele goede performances. Een tomaat voor de overvloed aan krakende stekkers en een tomaat (eigenlijk een heleboel) voor de geluidstechniek. Geluidstechnisch een van de slechtste producties die ik ooit heb mogen bijwonen…